“ม่ายต้องกลัวโว้ย ป๊อดนี่หว่า” จิณณวัตรพูดออกมาแทบจะไม่เป็นคำ ก่อนจะกระดกน้ำสีเหลืองเข้มในแก้วเข้าปากอีกครั้งจนหมดแก้ว
มือหนาคว้าขวดสุราดีกรีหนักขึ้นมาจะรินเพิ่ม ก่อนจะขว้างออกไปด้วยความโมโหจนขวดแตกกระจาย เมื่อน้ำมอมเมาสติที่เคยมี ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
“ไอ้เปี๊ยก เมิงปายอาวเหล้ามา” เขาเอ่ยสั่งเสียงฉุนเฉียว ก่อนจะรู้สึกหนักหัวขึ้นมาจนนั่งไม่ไหว จากที่เคยนั่งพิงผนังสังกะสีจึงกระถดตัวลงมานอนราบไปกับพื้นเสียอย่างนั้น
ไอ้เปี๊ยกมองสารรูปของเจ้านายผู้หล่อเหลาที่สาวคนไหนเห็นแล้วต้องคลั่งไคล้ก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่ไหวๆ ขืนปล่อยไว้อย่างนี้อีก พรุ่งนี้เรื่องถึงหูคุณจูนแน่ เสียงขว้างขวดแตกกระจายเมื่อกี้ก็ดังใช่เล่น เขาต้องหาตัวช่วย รีบพาคุณจอมกลับไปที่บ้านใหญ่ดีกว่า อย่างน้อยเกิดอะไรขึ้นเขาจะได้ไม่โดนสอบสวน
“ไอ้ห่าเปี๊ยก กูบอกปายอาวเหล้ามา...”
“ครับๆ” หนุ่มน้อยรีบรับปากรับคำ
ทำเอาคนที่กำล
