หัวใจนำพาฟ้าลิขิตรัก

Chapter 6

เช้าวันต่อมา....

คุณเมฆตื่นตอนแต่เช้าเขาจะไปคุยกับลดาให้รู้เรื่องก่อนที่จะไปอำเภอ เขาจะขอเวลาและหาวิธีที่มันลงตัวก่อนเพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยากจะหย่ากับเธอตอนนี้และไหนจะแม่ของเขาอีกท่านยังไม่ทราบเรื่องพวกนี้เลย

ก๊อกๆๆๆ

"ลดาคุณตื่นรึยัง"

เขาเคาะประตูเรียกอยู่หลายทีแต่ก็ไม่ยอมเปิดเขายื่นมือไปจับลูกบิดก่อนจะค่อยๆเปิดออกแต่ภายในห้องไม่มีคนอยู่ เขาเดินลงมาชั้นล่างเพราะคิดว่าเธอคงจะตื่นมาทำอาหารปกติ

"ป้า"

"อ่าวคุณเมฆ ตื่นแล้วเหรอคะ"

"ครับ ลดาอยู่ไหน"

"อ่อ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"

เขาถอนหายใจออกมาทันที เธอจงใจหลบหน้าเขาคงโกรธเขามากจริงๆ ถ้าเมื่อวานเขาไม่พูดเรื่องนั้นออกมาเธอคงไม่โกรธเขาหนักขนาดนี้ มันกำลังจะดีอยู่แล้วเชียวมาพังซะได้แต่ถึงยังไงตอนนี้เขายังไม่สามารถทอดทิ้งนิรินได้เธอไม่เหลือใครแล้วเธอทิ้งทุกอย่างมาเพื่อเขาเพราะเธอรักเขาจริงๆอย่างที่พูด

"ช่างเถอะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกแล้ว"

เพราะนี่มันก็เวลาแปดโมงกว่าแล้วผมควรจะไปอำเภอตามที่ลดานัดไว้อย่างน้อยเราควรจะได้คุยกันก่อนจะตัดสินใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาลดาคือผู้หญิงที่ดีกับเขามากที่สุดอยู่เคียงข้างเขามาตลอดเขารู้สึกแย่ที่ได้ทำลายความรู้สึกของเธอมากขนาดนั้น

เขาหยิบของทุกอย่างแล้วเดินออกไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า

ทางด้านของลดาเธอนั่งรอคุณเมฆอยู่ที่อำเภอแล้ว นี่มันก็แปดโมงครึ่งแล้วเดี๋ยวสักพักเขาคงมาแล้วล่ะ เธอตัดสินใจแล้วว่าควรจะหย่าขาดกันสักทียังไงเขาไม่มีทางที่จะเลือกเธออยู่แล้วเธอควรจะตัดใจแล้วเดินหน้าต่อสักที

"ลดา"

เสียงทุ่มดังขึ้นข้างหลังของลดาเธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันไปมองคุณเมฆที่ตอนนี้ยืนมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกผิด

"มาแล้วเหรอคะ งั้นทำให้มันเสร็จเรียบร้อยเถอะลดาต้องไปเก็บของที่บ้านอีก"

เธอลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังเจ้าพนักงานคุณเมฆรั้งมือเธอไว้ก่อนจะเอ่ยถาม

"คุณอยากจะหย่ากับผมจริงๆเหรอ..."

ลดาเค้นหัวเราะออกมาอย่างเหลือเชื่อกับคำพูดของเขา ไม่ใช่ว่าเธออยากจะหย่ากับเขาเขาเองรึเปล่าที่อยากจะหย่ากับเธอถึงขั้นให้ผู้หญิงคนนั้นมาพูดด้วยตัวเอง

"ลดาไม่มีทางเลือกหรอกค่ะคุณเมฆ อีกอย่างเมื่อตัวจริงของคุณมาลดาต้องทำตามสัญญาคือลดาต้องไป"

"ผมไม่เคยสัญญาเลยนะว่าจะหย่ากับคุณ"

"มันไม่มีประโยชน์แล้วค่ะคุณเมฆยังไงคุณก็เลือกเธอ แต่ถ้าคุณจะไม่หย่าภรรยาคนใหม่ของคุณเขาคงจะลำบากใจมาก คุณควรทำให้เธอสบายใจและชัดเจนทุกอย่างไม่ใช่เหรอคะ รีบเซ็นเถอะค่ะมันดีกับตัวคุณแล้วก็ลดา"

เธอเดินผ่านหน้าเขาไปก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเจ้าพนักงาน ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้ออกมามากๆมันอึดอัดแต่อัดอั้นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอคงตัดสินใจผิดเองที่เลือกแต่งงานกับเขาเพราะคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจเขาได้ตอนนั้นเธอคิดแค่นั้นจริงๆ

"คุณทั้งสองคนตัดสินใจกับมาดีแล้วใช่มั้ยครับ ผมจะให้โอกาสทั้งสองคนได้ลองคุยกันอีกที"

ลดาและคุณเมฆหันมามองหน้ากัน เป็นลดาเองที่หลบสายตาเขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเจ้าพนักงาน

"เซ็นเลยค่ะเราตัดสินใจกันมาดีแล้ว"

"แล้วเรื่องค่าเลี้ยงดู..."

"ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นค่ะหย่าได้เลย"

"เราต้องใช้พยานในการเซ็นใบหย่าสองคน ไม่ทราบว่ามีคนมาด้วยมั้ยครับ"

"ไม่ได้พามาด้วยครับงั้นค่อยมาหย่าใหม่ก็ได้"

คุณเมฆเอ่ยขึ้นอย่างใจชื้นอย่างน้อยเขาอาจจะพอยื้อเวลาเพื่อทบทวนอะไรบางอย่างก่อน แต่เหมือนว่าฝันจะสลายเมื่อเสียงของลดาทำเอาเขาทำอะไรต่อไม่ได้

"มีค่ะ ลดามาเพื่อนมาด้วยแต่ว่าเขาไปซื้อน้ำเดี๋ยวคงมา ของคุณเมฆล่ะคะแฟนคุณอยู่ที่ไหนโทรเรียกเธอมาสิเธอน่าจะเซ็นให้เราได้"

เขากำลังจะบอกเธอว่าไม่มาแต่เสียงเล็กที่ดังขึ้นข้างหลังของเขาทำเอาเขากุมขมับแน่น

"เสร็จรึยังคะพี่เมฆนิรินตื่นสายนะ"

"มาพอดีเลยช่วยเซ็นเป็นพยานการหย่าให้หน่อยได้มั้ยคะคุณนิริน"

"ได้สิคะสบายมากไหนเซ็นตรงไหนคะ"

เธอรีบเดินมานั่งลงแล้วจัดการเซ็นเอกสารทันทีอย่างไม่รอช้า สักพักเพื่อนของลดาก็เข้ามาเธอช่วยเซ็นเอกสารให้เรียบร้อยก็เหลือแค่ขึ้นตอนของเขาสองคน ลดาหยิบปากกามาเซ็นด้วยมืออันสั่นเทา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะพาตัวเองมาเจ็บปวดแบบนี้เธอสัญญาคิดว่าคงจะทำได้..มั่ง

"เซ็นสิคะคุณเมฆจะได้จบๆสักที"

ลดาพูดจบก็เบือนหน้าหนีเขาด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตาคลอเบ้า มันจบแล้วทุกอย่างมันจบแล้วในวันนี้ เขาหลับตาลงช้าๆยื่นมือไปจับปากกาแล้วเซ็นชื่อของตัวเองลงบนในหย่าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันรู้สึกแปลกๆที่หลังจากวันนี้เขาจะไม่ได้เห็นลดาตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้เขา เช็ดตัวดูแลเขาทุกอย่าง จัดชุดให้ไปทำงานทุกวันทุกๆสิ่งที่เธอทำตลอดสองปีมานี้เขาจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว

"นี่เป็นใบหย่าที่ถูกต้องทุกอย่าง คุณสองคนเก็บไว้คนละใบจากนี้ไปคุณทั้งสองคนหมดหน้าที่การเป็นสามีภรรยาต่อกัน ขอให้ทั้งสองคนโชคดีในเส้นทางที่เลือกนะครับ"

ลดาและคุณเมฆรับใบหย่ามาถือไว้คนละชุด ลดาเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นก่อนเธอเดินผ่านคุณเมฆแล้วเรียกเพื่อนของเธอไว้

"หนิงไปกันเถอะ"

"โอเคๆ"

หนิงมองหน้าคุณเมฆก่อนจะยิ้มให้แห้งๆ เธอก็พอรู้จักเขาบ้างก็เขาเป็นสามีเพื่อนนี่นา เธอก็พอรู้เรื่องทุกอย่างมาบ้างแต่ไม่คิดว่าสองปีมานี้เขาจะไม่ลืมผู้หญิงที่ชื่อนิริน

"กลับก่อนนะคะ"

"ลดา.. "

คุณเมฆรั้งมือลดาไว้เธอรีบดึงมือกลับทันทีเพราะผู้หญิงของเขาก็อยู่ที่นี่และตอนนี้มันคงไม่เหมาะเพราะเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว

"อย่าจับลดาค่ะเกรงใจคนอื่นๆด้วย โชคดีนะคะคุณเมฆลดาขอให้คุณมีความสุขกับการเลือกของคุณในครั้งนี้"

"เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย"

ลดาฝืนยิ้มให้เขาน้ำตาคลอ เธอพยักหน้าก่อนจะปาดน้ำตาออกมาไม่ให้มันไหลเปรอะแก้ม

"ค่ะ .. เรายังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ขอเวลาลดาหน่อยนะคะ โชคดีค่ะ"

ลดาเดินออกไปทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ มันจบแล้ววังวนของรักสามเศร้าวันนี้มันจบแล้ว