“พะยอม...ฉัน...” เขาเสก้มหน้าหลบ เมื่อความกลัวมีมากกว่า เขาเป็นคนธรรมดาย่อมกลัวสิ่งที่ไม่มีตัวตน
“พะยอมกะจะฆ่าทุกคนที่ผ่านเข้ามา หลังพะยอมหลุดพ้น...แต่บังเอิญเจอคุณเสียก่อน...” เธอแสยะยิ้ม แสงไฟสะท้อนใบหน้าเป็นเงาทะมึนที่ดูน่าเกรงขาม มือของนนทัตเย็นเฉียบ...เขาควานหาเสื้อผ้ามาสวมบนร่างกายแบบลุกลน...ค่อยกระทดตัวหนีแต่...ผู้หญิงสาวตรงหน้า หายวับไปเสียก่อน...ชายหนุ่มผงะหงายหลัง เขาหลับตาและยกมือขึ้นท่วมศีรษะ วิงวอนเสียงแหบสั่น กลัวจนแทบจะฉี่ราด...
“พะยอมกลัวแล้ว...ฉันกลัวแล้วอย่าทำฉันเลย...” ไม่มีเสียงตอบกลับ มีแต่ความเงียบ และเสียงไก่ขันดังแว่วๆ นี่เขารอดเพราะผีสาวปล่อยหรือเป็นเพราะพระอาทิตย์ฉายแสงกันแน่?
ชายหนุ่มผลุนผันเขาวิ่งลกๆ ลงจากบ้านทรงไทย โกยแนบเผ่นไม่คิดชีวิตและเมื่อออกมาจนพ้นบ้าน จึงมองย้อนกลับไป เงาดำๆ วูบๆ วาบๆ อยู่ในบ้านเหมือนมีใครบางคนยืนมองอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆ
