วังวนร้อนรักจวนแม่ทัพใหญ่

บทที่ 9 แยงรูข้าแรง ๆ

“ตรงนี้ของท่านบวมเป่ง ช่างงดงามยิ่งนักข้าชอบที่ได้ใช้ลิ้นสัมผัส”

ยามที่เขาเลียเข้าไปที่เม็ดเสียว หลันหยาเสียวจนต้องตอดขมิบบีบนิ้วของเขาจนรู้สึกว่าคับแน่น

“อือ ซุนโหวซอยนิ้วของเจ้า แรง ๆ เร็ว ๆ ข้าอยากแตกแล้ว อ้า ไม่ไหวแล้ว”

นางแอ่นเอวให้เขามากยิ่งขึ้น ให้เขากลืนกินอย่างถนัด

“เลียให้ข้า ซี้ด เช่นนั้น ใช่แบบนั้น ลิ้นของเจ้าดียิ่ง ขี่อร่อยยิงนัก ทำข้าเสียวจนทนไม่ไหวแล้ว”

ปากนุ่มของนางผนึกลงบนหัวบานแล้วเลียวนจนทั่วหัวบาน จากนั้นลิ้นเล็กรูดเลียลงมาที่โคนก่อนจะตวัดเลียวนขึ้นมาอีกครา น้ำหวานใสไหลออกมาจากปลายหัว หลันหยาอ้าปากดูดเอาไว้จากนั้นจึงออกแรงรูดขึ้นลงมากยิ่งขึ้น

“อ้า เร็วเถิดหลันหยา ข้าอยากหลั่งในปากของท่าน ให้ข้าแตกในปากของท่าน”

แท่งหยกของเขาถูกดูดเข้าไปลึกจนถึงช่วงคอ จากนั้นจึงถูกนางใช้ปากถอกขึ้นลงอย่างแรง ร่องรักของนางก็ถูกเขาจัดการซอยด้วยนิ้วไม่ยั้ง

ยังมีปากและลิ้นที่โลมเลียติ่งเกสรสีหวานจนหลันหยาร่อนเอวส่ายสะโพกเป็นจังหวะรับแรงกระแทกนั้น

ในที่สุดนางก็ดิ้นพรวดเมื่อถึงจุดสุดยอด น้ำรักแตกใส่หน้าของเขาอีกครา ในขณะที่ซุนโหวร่างสั่นสะเทือนและปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นออกมาในที่สุด

การช่วยตัวเองที่ผ่านมานานหลายปีของเขานั้นไม่อาจนับกับความสุขที่ได้พบในวันนี้

หลันหยากลืนกินน้ำกามของเขาเข้าไปจนหมด นางมีทักษะอันยอดเยี่ยม ยามนี้ยังไล้เลียอย่างอร่อยตั้งแต่โคนจรดปลาย

ซุนโหวดึงนิ้วออกมาจากร่องรัก เขาเองก็ไม่น้อยหน้ายังคงซุกหน้าคารูชื้นแฉะ ดอมดมความหอมหวานด้วยลิ้นและปากของเขา

เขากำลังลุ่มหลงบุปผางามดอกนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น

หลังจากวันนั้นดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พบกับฮูหยินใหญ่หลันหยาอีกเลย ซุนโหวรู้สึกทรมานอยู่ลึก ๆ ในยามที่เขาเกิดอารมณ์เสียวซ่านมักจะคิดถึงใบหน้าของฮูหยินหลันหยาขึ้นมาทุกครา

แม้จะยังไม่ได้สอดใส่เข้าไปภายในร่องสวาทของนาง ทว่าเขากลับรู้สึกราวกับว่าตนเองเป็นของนางแล้ว

เขาคือนายบำเรอของนาง

แม้กายของเขาจะเรียกร้องหาหลันหยา แต่เขาก็ยังมีซุนหลีอยู่ในใจและไม่อาจลืมเลือนไปได้

แน่นอนว่าเขามีใจให้น้องบุญธรรมของตนเองมาเนิ่นนาน นึกเอาไว้ว่าเมื่อเข้ามาอยู่ที่จวนแม่ทัพหลังจากที่ตัวเขาถูกภรรยาทอดทิ้งไปแล้ว จะเว้นระยะสักช่วงเวลาหนึ่งจากนั้นจึงจะเอ่ยปากขอซุนหลีแต่งงานเพื่อปกป้องนางและแม่บุญธรรม

ทว่าคาดไม่ถึงว่าฮูหยินใหญ่จะหมายตาซุนหลีเอาไว้ให้ท่านแม่ทัพ

ซุนโหวเสียใจมาก เดิมทีเขาคิดที่จะพาซุนหลีหนีไป แต่เมื่อได้พูดคุยกับนางแล้ว ซุนหลีกลับบอกเขาว่าไม่ได้เสียใจเลยสักนิด อย่างน้อยการเป็นอนุของท่านแม่ทัพก็ทำให้ฐานะของท่านแม่และฐานะของพี่ชายดีขึ้น

“หากท่านพาข้าหนี พวกล่าทาสจะติดตามไม่หยุด แผ่นดินนี้ไม่มีที่ให้พวกเราหนีแล้ว อีกทั้งท่านแม่ก็ชราเพียงนี้ข้าไม่ปล่อยให้ท่านแม่ลำบากแน่ ท่านพี่เลิกคิดเรื่องหนีเถิด หากท่านจะหนีข้าจะไม่รั้งไว้ แต่ข้ากับท่านแม่ยินดีที่จะอยู่ที่นี่ อย่างไรฮูหยินใหญ่ก็เมตตาข้ากับท่านแม่นัก”

สิ่งที่นางทำทั้งหมดก็เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว เห็นแววตาของนางสดใสเช่นนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยเช่นไร

ซุนหลีเป็นสตรีที่มักมองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ เพราะนางเป็นคนน่ารักเช่นนี้เวลาอยู่กับนางเขาจึงรู้สึกสบายใจและอยากปกป้อง

เขาเอ่ยปากกับน้องสาวบุญธรรมแผ่วเบา

“แต่ท่านแม่ทัพ อายุราวท่านปู่ สงครามทำให้คนเลวร้าย อาจทำให้ท่านแม่ทัพสติวิปลาส พี่กลัวว่าเจ้าจะทนไม่ไหว”

“เรื่องอายุก็ช่างเถิด ข้ามิได้ใส่ใจ อีกอย่างท่านพี่ของข้าก็ผ่านสงครามมาไม่น้อย หากแผ่นดินไม่ล่มสลายป่านนี้อาจจะได้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ไปแล้ว ท่านพี่ก็ยังเป็นคนดีมิใช่หรือ ไม่ได้สติเพี้ยนไปเลยแม้แต่น้อย ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพก็คงเช่นกัน”

“พี่เป็นห่วงเจ้า”

“ข้ารู้ จึงขอบคุณท่านพี่มาก นอกจากท่านแม่ข้าก็มีเพียงท่าน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเพราะมีท่านคุ้มครองข้ากับท่านแม่จึงไม่เคยได้รับความลำบาก ท่านพี่ข้าเองก็อยากตอบแทนท่าน อยากทำให้ท่านมีความสุข”

ซุนโหวจะมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อสตรีที่เขารักสุดหัวใจกำลังจะเป็นของชายอื่น เขาจึงตัดสินใจเอ่ยความในใจ

“ที่ข้าทำทั้งหมดเพราะข้ารักเจ้า”

แต่คำว่ารักในสายตาของเขาซุนหลีคิดว่าเขารักนางเช่นน้องสาว ในใจของนางลึก ๆ

นางแอบมีเขาอยู่ในสายตามาตั้งแต่แรกพบ กระทั่งท่านพ่อหมั้นหมายเขากับหญิงอื่น ซุนหลีที่ยามนั้นเป็นเพียงเด็กผู้นั้นก็ไม่กล้าเอ่ยปากและแอบเสียใจอยู่เงียบ ๆ เพียงลำพัง

เมื่อภรรยาของเขาหย่าซุนโหวกลับเงียบขรึมลง นางคิดว่าเขาคงเสียใจมากจึงได้แต่ปลอบใจอยู่ห่าง ๆ

กระทั่งเข้าจวนแม่ทัพ ชีวิตของนางก็เปลี่ยนไปแล้ว

แม้นางจะชอบเขา แต่ก็ไร้วาสนานางจึงคิดเพียงจะเก็บเขาเอาไว้ให้ลึกจนสุดหัวใจ

เก็บเขาไว้ไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ ว่าในความฝันอันแสนหวานของนางมีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ครอบครองร่างกายนี้

มีเพียงเขาเท่านั้นที่นางมอบหัวใจให้

“ไยนิ่งไปเล่าน้องพี่ เจ้าลำบากใจใช่หรือไม่ หากเจ้าไม่ต้องการขอเพียงบอกพี่ พี่จะลองหาทางช่วยเหลือเจ้าเอง อย่าโกหกพี่เลย”

นางมองเขาแล้วยิ้มน้อย ๆ ซุนหลีจับมือของเขาแล้วแนบแก้มลงมาบนมือสากกระด้าง

เมื่อได้สัมผัสกับความนุ่มนิ่มของพวงแก้มสาว หัวใจของซุนโหวแทบจะขาดรอนเขายกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นแล้วลูบศีรษะของนางแผ่วเบา นางกลับสงบมากกว่าที่เขาคิด

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ลำบากใจจริง ๆ ฮูหยินใหญ่ดีต่อข้ายังสั่งสอนเคล็ดลับของสกุลหลันให้ข้ามัดใจท่านแม่ทัพ ข้าอยากมีลูกกับเขาถึงข้าไม่ได้เลี้ยงดูแต่ลูกของข้าที่มีฮูหยินใหญ่ดูแล เขาต้องเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่ดีและเพียบพร้อมแน่”

ฮูหยินใหญ่ไม่อาจมีบุตรสืบสกุลได้ เรื่องนี้นางก็ไม่ได้ปิดบังซุนหลี นั่นนับว่านางมอบความไว้วางใจให้ซุนหลีอยู่หลายส่วน สตรีที่ดีกับนางมากเช่นนี้ นางก็พร้อมจะช่วยเหลือ

“ซุนหลี เจ้าจำเอาไว้ หากเขาทำเจ้าลำบากใจ พี่พร้อมจะยอมแลกชีวิตพาเจ้าไปจากที่นี่”

ซุนโหวสัมผัสแก้มใสของซุนหลีแผ่วเบา เขามองที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างโหยหา

ทั้งสองต่างมองตากันจู่ ๆ หัวใจของซุนหลีก็เต้นระรัว

“ท่านพี่ดีต่อข้าที่สุด”

นางยกมือขึ้นประทับมือของตนเองบนหลังมือของเขา อากาศข้างนอกหนาวทว่านางกลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

ซุนหลีจ้องริมฝีปากของเขาอย่างลืมตัว ในขณะที่ซุนโหวก็จ้องริมฝีปากของนางเช่นกัน

ความเร่าร้อนบังเกิดขึ้นในสายตาของหนุ่มสาวทั้งสองคน ด้วยแต่เดิมล้วนแอบมีใจให้กันอยู่แล้ว บัดนี้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังโดยที่ไม่มีท่านแม่อยู่ด้วยยิ่งทำให้ความรู้สึกที่อัดอั้นนั้นไม่อาจข่มเอาไว้ได้อย่างที่เคยเป็น

ซุนโหวไม่อาจหักห้ามใจได้แล้ว เขาอยากจุมพิตนาง กลีบปากงดงามชุ่มชื้นและไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดยิ่งพบนางก็ยิ่งรู้สึกว่านางได้กลายเป็นสตรีที่สมบูรณ์แล้ว มิใช่เด็กน้อยในวันวานอีกต่อไป

กลิ่นความเป็นสตรีลอยฟุ้งในอากาศ ร่างกายหอมกรุ่นทำให้แท่งหยกของเขาแข็งชัน

ซุนหลีรู้สึกถึงฝ่ามือร้อนที่กระทบลงบนแผ่นหลัง เขาลูบไล้หลังเล็กช้า ๆ แล้วเอ่ยว่า

“ซุนหลี พี่ชอบเจ้าจริง ๆ เชื่อพี่หรือไม่”

ซุนหลีเบิกตากว้าง ดูเหมือนว่าคำว่า ชอบ คำนี้ จะมิใช่เหมือนอย่างที่นางคิดแล้ว แต่นางยังแสร้งไม่เข้าใจ

“ท่านพี่ก็บอกชอบข้ามาเสมอมิใช่หรือ ข้ารู้แล้ว”

“มิได้เป็นเช่นนั้น ต้องโทษพี่ที่ช้าเกินไป พี่ชอบเจ้าเฉกเช่นบุรุษชอบสตรีมิใช่ชอบแบบน้องสาว เจ้าเข้ามาอยู่ในหัวใจของพี่ตั้งนานแล้ว”

“พี่ซุนโหว ท่าน”

หัวใจของนางยิ่งเต้นระรัว บัดนี้สัมผัสของเขาทำให้นางบังเกิดความรู้สึกร้อนลวก

มันสายไปแล้ว สายไปจริง ๆ หากนางตอบรับเขา คนที่พลอยลำบากก็คือมารดา

นางไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น

ซุนหลีขยับกายแล้วลุกขึ้นโดยที่ซุนโหวยังไม่ยอมปล่อยมือของนาง

“พี่ล้อข้าเล่นแล้ว กินสิ่งใดผิดสำแดงไปเล่า”

“มิได้ล้อเล่น พี่รักเจ้า พี่อยากสัมผัสเจ้า พี่อยากกอดเจ้า จูบเจ้า และเข้าไปในกายของเจ้า อยากเห็นใบหน้าของเจ้ายามส่งเสียงครางเมื่ออยู่ใต้ร่างพี่ อยากรักเจ้าจนฟ้าสาง นอนกอดเจ้าและหลับไปด้วยกัน ซุนหลีพี่รักเจ้า”

ซุนหลีได้ยินดังนั้นบังเกิดความรู้สึกชื้นแฉะที่กึ่งกลางร่างกาย

นางถูกฮูหยินใหญ่กระตุ้นมานานนับปีแต่ไม่เคยสุขสม เมื่อได้ยินคำปลุกปั่นเช่นนี้จึงเกิดความเสียวสยิวได้โดยง่าย

อา ข้าก็รักท่าน อยากให้ท่านสัมผัสร่างของข้าเช่นกัน

ทว่านางตัดสินใจแล้วมิอาจถอยได้อีก

“มันสายไปแล้วท่านพี่ ข้าขอโทษ ข้าชอบท่านที่ท่านคือพี่ชาย มิได้มีความรู้สึกอื่นใด ต่อไปข้าจะกลายเป็นอนุของท่านแม่ทัพแล้ว ท่านก็เลิกเพ้อเจ้อเถิด”

นางใจของซุนหลีเจ็บปวดเจียนแตกสลาย เมื่อมารู้ความจริงในวันที่สายไปแล้ว

นางสะบัดใบหน้าแล้วเร่งฝีเท้าเดินออกจากเรือนของเขา

“เดี๋ยวก่อน ซุนหลี เดี๋ยวก่อน”

ทว่าซุนหลีกลับไม่หยุดฝีเท้า ในขณะที่เขากำลังจะวิ่งตามนางมาอยู่นั้นฮูหยินใหญ่ก็ปรากฎกายขวางทางของเขาเอาไว้

“ซุนโหว เจ้าจะไปที่ใด”

เขามองเห็นแผ่นหลังของซุนหลีที่ถูกเจียวหมัวมัวประคองไปแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจ เขามองตามจนร่างเล็กหายลับไป ฮูหยินใหญ่ก็มองเขาเช่นเดียวกัน ในที่สุดนางก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ซุนโหว ข้าเข้าใจแล้ว เป็นนางสินะที่อยู่ในใจของเจ้า แต่นางคือน้องสาวของเจ้ามิใช่หรือ คนแคว้นเจ้านิยมรับน้องสาวตนเองเป็นภรรยาหรือไร”

ซุนโหวก้มหน้าต่ำ

“นางเป็นน้องสาวบุญธรรม มิใช่น้องสาวจริง ๆ ของข้า”

“อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าก็เลยรักนาง ชอบนางและอยากได้นางสินะ แต่ข้าไม่อาจมอบนางให้เจ้าได้ นางเป็นของข้าแล้ว”

ซุนโหวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“ข้ารู้ว่าข้าต่ำต้อย ไม่สามารถปกป้องนางได้อีกแล้ว”

ฮูหยินใหญ่ขยับเข้ามาใกล้เขาแล้วนิ้วเรียวสวยก็กอบกำแท่งหยกของเขาทันใด

ซุนโหวตกใจยิ่งนัก

“อ้ะ ฮูหยินใหญ่ ที่นี่ด้านนอกเรือน”

ฮูหยินใหญ่ลูบแท่งหยกเบา ๆ จู่ ๆ นางก็บังเกิดความรู้สึกเสียวซ่านเมื่อคิดว่าซุนโหวต้องการซุนหลี

หากสองคนร่วมหอกันจะเป็นเช่นไร จะร้อนแรงเหมือนที่นางกับซุนโหวทำกันหรือไม่นะ

“แท้ก็บังเกิดความต้องการต่อน้องสาวจนแท่งหยกแข็งราวหินเช่นนี้ ซุนโหวมาเถิดข้าจะช่วยปลดปล่อยให้เจ้าเอง อย่าได้คิดถึงสตรีที่ตนเองไม่มีสิทธิ์ครอบครองอีกเลย”

ฮูหยินใหญ่เลียริมฝีปากด้วยความกระหายที่จะดูดกลืนของใหญ่

นางดันกายของเขาเข้าไปในเรือน เมื่อประตูปิดลงกางเกงของซุนโหวก็รูดลงไปกองที่พื้น พร้อมกับฮูหยินใหญ่ที่คุกเข่าดูดเลียแท่งหยกของเขาอย่างเอร็ดอร่อย

ซุนโหวถูกสตรีที่ใช้ปากเก่งที่สุดในใต้หล้าเลียเช่นนี้ ไม่นานก็ร้องครางออกมา เขาจับศีรษะของฮูหยินใหญ่แล้วกดให้นางอมลึกลงไปอีก ก่อนจะแทงแท่งหยกลงคอของนางลึก ๆ แล้วเย่อเล่นกับปากเล็กที่ชักรูดไม่หยุด

“อ้า หลันหยา อื้ม เสียว ข้าเสียวเหลือเกิน ซี้ด”