หึหึ
วัลดัสยกยิ้มพึงพอใจกับเสียงครางกระเส่าหวานของภัทร์รวี เขาชอบเหลือเกินเสียงของหล่อนและนึกโกรธพาลขึ้นมาเมื่อนึกว่าก่อนหน้านี้หล่อนหายไปในห้องทำอะไรกับคุณตาตัวเองมา เขาจึงเร่งเร่าปลายลิ้นสอดเร่าระรัวเข้าออกในโพรงหูเล็กเป็นจังหวะ สองมือใหญ่ที่กดหัวไหล่เล็กเคลื่อนมากอบกุมสองเต้า แม้จะมีเสื้อผ้าปิดกั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สัมผัสของเขาลดความต้องการลง แต่กลับตรงกันข้าม เขากลับยิ่งต้องการคนตัวเล็กมากขึ้น เขาเก็บกดเหรอ? ก็ไม่ เขาไม่เคยห่างเรื่องแบบนี้เลย แทบจะมีทุกวันเลยด้วยซ้ำถ้าไม่ติดเวรที่โรงพยาบาลและติดผ่าตัดถึงดึกจนเหนื่อย
ภัทร์รวีอ่อนปวกเปียกไปกับการรุกเร่าโพรงหูของตนเอง หล่อนรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนน้ำแข็งโดนแดดมิปานตอนนี้ ร่างกายอ่อนแรงยามเขาคุกคาม และต้องดิ้นแรงกว่าเดิมเมื่อวัลดัสเริ่มปลดกระดุมเสื้อสูทของเธอออก และกระดุมเสื้อเชิ้ตตามมาติดๆ
“อะ...ยะ...อย่าทำแบบนี้ ได้โปรด...หยุดเถอะคุ
