บทที่2.1

1740 Words

วันเดียวกัน เวลา 21:25 นาฬิกา เมื่อกี้แม่เพิ่งโทรมาบอกว่าธุระที่ท่านไปทำกับพ่ออาจต้องใช้เวลาเลยจะกลับพรุ่งนี้สายๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เอาจริงๆ คือผมไม่เคยมีปัญหากับการตัดสินใจของท่านอยู่แล้ว รวมถึงการที่ท่านก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ในฐานะภรรยาใหม่ของพ่อเกล...คนที่ได้ชื่อว่าเคยเป็นผู้หญิงของผม เคยเป็น...และตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ พูดถึงยัยแม่มด จนป่านนี้แล้วเธอยังไม่กลับบ้าน โทรไปก็ไม่รับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่แม้แต่จะอ่าน ไม่รู้ว่าไปสำมะเลเทเมากับเพื่อนอีกหรือเปล่า เมื่อคืนก็ทีหนึ่งแล้ว... ดื้อด้าน น่าหาโซ่มาล่ามไว้จริงๆ ผมเคี้ยวอมยิ้มจนได้ยินเสียงกรอบแกรบขณะชำเลืองมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ สามทุ่มครึ่งแล้วก็ยังไร้วี่แววว่าเธอจะกลับมา เมื่อก่อนไม่เห็นเสเพลแบบนี้ เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ แน่นอนว่าผมรู้...รู้ว่าอะไรทำให้เธอกลายเป็นอีกคน สี่ทุ่ม...ให้เวลาถึงสี่ทุ่ม ถ้ายังไม่กลับมาได้เห็นดีกันแน่ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะนั่งไถโทรศัพท์อยู่บนโซฟาห้องรับแขก ความจริงแล้วเวลาแบบนี้ผมควรไปสุมหัวกับกลุ่มเพื่อนที่แอลกอฮอล์ ซึ่งเป็นร้านนั่งชิลประจำของพวกเรา แต่วันนี้ขี้เกียจนิดหน่อยเลยโทรไปแคนเซิล เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า กระทั่งสี่ทุ่มหนึ่งนาที...ประตูบ้านก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างผอมเพรียวราวกับนางแบบของพี่สาวนอกไส้ เธออยู่ในชุดนักศึกษาขนาดพอดีตัว แต่ผมกลับมองว่าขนาดมันเล็กไปเมื่อเทียบกับหุ่นของเธอ ตรงนั้นใหญ่เกิน...กระดุมเสื้อนักศึกษาจะปริอยู่แล้ว “...” เกลเห็นผมที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนี้เป็นสิ่งแรก แต่ปฏิกิริยาของเธอช่างเฉยชา เพราะใช้เพียงแค่หางตามองแล้วเคลื่อนกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่... ตุ้บ! ผมโยนดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้เสียบอยู่ในแจกันเฉียดหน้าเธอไป และนั่นเป็นการรั้งไม่ให้เธอกลับขึ้นห้องเพราะยังมีเรื่องที่เราต้องสะสาง “กลับดึก” ผมเลิกสนใจทุกอย่างแล้วมองหน้าเธอ “ไปไหนมา” “...” เกลมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะหลุบตามองดอกกุหลาบสีแดงสดที่ตกอยู่ข้างเท้าเธอ กระทั่งเธอใช้เท้าข้างนั้นเหยียบมันจนยู่ยี่และแบนราบไปต่อหน้าต่อตา เธอเคยบอกว่าชอบดอกกุหลาบ แต่ตอนนี้เธอใช้เท้าเหยียบมัน ผมถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะครั้งหนึ่งเธอก็เคยบอกว่ารักผม แล้วดูตอนนี้... “ฉันถามเธอ” “ไม่ใช่ธุระของนาย...” “...เหรอ” คำพูดนั้นของเกลคล้ายกับจะขาดห้วงเมื่อผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ สิ่งแรกที่ผมทำคือใช้มือข้างหนึ่งผลักเธอติดผนังห้อง อย่าคิดว่าเธอจะตกใจแล้วมีท่าทีตื่นตระหนกเหมือนผู้หญิงคนอื่น สำหรับเกล...เธอมักมองว่าการกระทำของผมนั้นไร้ความหมาย และตอนนี้เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งราวกับมีคำถามว่า ‘จะทำอะไรน่าสมเพชอีกแล้วล่ะสิ?’ ทว่านัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรมา” ผมเค้นเสียง “ถ้าฉลาดนัก เมื่อกี้จะถามทำไมว่าไปไหนมา” เธอไม่กลัวผมเลยสักนิด “หยุดทำแบบนี้สักที น่าขยะแขยง...อือ!” คำพูดนั้นดังขึ้นพร้อมกับการที่เกลเหลือบมองมือข้างหนึ่งของผมซึ่งสัมผัสหัวไหล่เธออยู่ ผมรับรู้ได้ว่าเธอพะอืดพะอมมากขนาดไหน แต่รู้ไหม...คน ‘ปากดี’ จะต้องเจอกับ ‘ปากผม’ รู้ตัวอีกทีริมฝีปากสีแดงสดที่เผยอขึ้นก็ถูกตะโบมเข้าหาด้วยริมฝีปากของผมเอง ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันรวดเร็วระดับไหน แต่เกลสะอึกด้วยความตกใจตั้งแต่คราวแรกที่ริมฝีปากเราสัมผัสกัน ยิ่งกว่านั้น...เสียงที่เหมือนซี่ฟันกระทบกันก็พอจะเป็นคำตอบได้ว่าผมดุดันกับเธอมาก ...มากจนได้กลิ่นเลือดตามมาติดๆ “อื้อ...” เกลไม่ได้คราง เธอแค่ดิ้นรนและพยายามเค้นเสียงออกมาเพื่อขับไล่ผม แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ผล เธอร้ายกาจ สารเลว เลือดเย็น ทว่าเมื่อพูดถึงพละกำลัง...ยังไงผมก็เหนือกว่า และเชื่อเถอะ นี่ไม่ถือว่าเป็นการทำเกินกว่าเหตุ ในเมื่อเธอทำกับผมไม่น้อยกว่ากัน อย่างช่วงสายของวันนี้...ที่เกลไม่กลับมารับผม มันไม่ใช่การปล่อยเบลอเพื่อเอาคืนที่ผมโกหกพ่อเรื่องรถเสีย รวมถึงมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมง แต่เธออยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง และคนๆ นั้นคือไอ้ 'ผา' ศัตรูที่บาดหมางกับผมมายาวนานหลายปี จริงๆ นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ในเมื่อไอ้เหี้ยผาคือคนรักของเกล...มันเป็นแฟนเธอ และเธอก็เป็นผู้หญิงของผมอีกที เรื่องมันเริ่มต้นจากวันนั้น...และเป็นหนึ่งในจุดเปลี่ยนของเราสองคน ถ้าถามว่าผมรู้ได้ยังไง คำตอบไม่มีอะไรซับซ้อน ผมเช็กตำแหน่งของเธอจากโทรศัพท์ แล้วพบว่าเกลอยู่ที่อู่ซ่อมรถของมัน เท่านี้ผมก็รู้แล้วว่าเธอให้เวลากับมันมากกว่าผมที่เป็น...ผัวเก่า ผัวเก่าที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นน้องชาย และเธอกำลังถูกน้องชายคนนี้ขยี้...จะขยี้ให้หายอวดดี เมื่อนึกถึงสาเหตุหลักที่ทำให้พายุในใจก่อตัว ผมก็ใช้มืออีกข้างฉีกเสื้อนักศึกษาของเธอดัง 'แควก' จนกระดุมทั้งหมดหลุดออกจากรูเสื้อในคราวเดียว และมีอยู่สองเม็ดที่ขาดจนกระเด็นไปตกบนพื้น พึ่บ...ซากเสื้อนักศึกษาของเกลถูกผมเขวี้ยงลงพื้น ขณะที่ริมฝีปากยังสาละวนกับเรียวปากชุ่มชื้น กลิ่นคาวเลือดซึมมาถึงปลายลิ้นผม ผมรับรู้ได้ถึงตัวตนเก่าๆ ของตัวเอง...ตัวตนที่เกลเคยบอกว่าไม่ชอบ แต่ก็ยอมทนเพราะรัก เมื่อไหร่ที่ไปเจอหน้าไอ้ผา ผมจะจูบเธอให้ขาดอากาศหายใจ เมื่อไหร่ที่กอดมัน สัมผัสมัน ผมจะทำเหมือนที่เธอทำกับมันด้วยเลเวลที่มากกว่า และเมื่อไหร่ที่เธอแสดงออกว่ามันสำคัญกว่าผม ผมจะทำให้เธอรู้ว่าต่อให้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่คนที่มีสิทธิ์ในตัวเธอมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น “เธอถูกฉันสั่งสอนไปแล้วกี่ครั้ง จำได้ไหม?” ผมผละริมฝีปากออกเพียงเล็กน้อยพอให้มีช่องว่างเพื่อกระซิบถาม เกลหอบหายใจ แต่สายตาคู่นั้นยังคงเย็นชาเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรังสีความเกลียดชังที่สาดออกมา “เอย์ไม่ชอบให้เกลไปกับผู้ชายคนอื่น บอกกี่ทีแล้ว” สรรพนามนี้...เมื่อก่อนผมกับเกลใช้แทนกันและกัน “นายไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน” เกลกลั่นเสียงที่ห่างเหินจนรู้สึกเหมือนจะเอื้อมมือไปแตะไม่ได้ออกมาขณะมองหน้าผม “และฉันไม่อินกับการทำตัวเวรๆ ของนาย มันต่ำตม” “...เหรอ” ผมหลุบตาลงต่ำ มองเสื้อนักศึกษาของเธอที่กองอยู่บนพื้น ถ้าจำไม่ผิด ตัวนี้เป็นตัวที่สามที่ผมกระชากทิ้งจนขาดวิ่น และมันเป็น ‘จำนวนครั้ง’ ที่ผมสั่งสอนเธอ นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะน้องชายผู้แสนน่ารัก วันนี้จะมีครั้งที่สี่ “หลีก” ไม่เพียงแค่ใช้น้ำเสียงห่างเหินเย็นชา แต่เกลยังพยายามใช้สองมือเล็กๆ ผลักให้ผมออกห่างจากเธออีกด้วย แต่ผมไม่สะเทือน ไม่เลยสักนิด หมับ! “ฉันดื้อแค่ไหน เธอน่าจะรู้” ผมรวบมือทั้งสองข้างของเธอด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะบีบแน่นจนเห็นบางอย่างปรากฏในแววตาคู่นั้น ซึ่งผมดูออกว่าเธอกำลังเจ็บ ถ้าเธอไม่เจ็บที่ใจ ก็คงต้องทำให้เจ็บที่ร่างกาย ผมรู้ว่าการทำให้เกลเจ็บเป็นเรื่องยาก เพราะงั้นผมจึงต้องทำในสิ่งที่เธอเกลียดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ ด้วยระยะเวลาอันยาวนาน ด้วยการเพิ่มขึ้นของจำนวนครั้ง ท้ายที่สุด...บาดแผลที่ผมสร้างไว้มันจะค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในใจเธอ ตกตะกอนอยู่ในความรู้สึกเธอ...และเธอจะต้องทรมานเหมือนอย่างที่ผมเป็น “นายแค่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง...เอย์” เล็บยาวๆ ของเกลจิกลงบนผิวเนื้อบริเวณหลังฝ่ามือผม ซึ่งเป็นข้างที่กำลังบีบมือเธอ และใช่ เธอทำให้ผมได้แผลแทบจะในทันที “ฉันฟังเธอมาทั้งชีวิตแล้ว” “...” “ฉันทำเพื่อเธอมาเยอะแล้ว” ผมยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่แม้แต่ตัวผมเองยังรับรู้ได้ถึงความขมขื่นที่ยังคงออกฤทธิ์ และเธอคือสาเหตุ เธอทำให้ผมเป็นแบบนี้ เพราะเธอคนเดียว “ถึงเวลาที่ฉันต้องทำเพื่อตัวเองสักที” “เอย์...ไอ้...” เกลทำท่าจะพ่นคำด่า แต่ผมใช้มืออีกข้างกระชากท้ายทอยเธอให้ขยับเข้ามาใกล้ จากนั้นก็ใช้ริมฝีปากตัวเองปิดเสียงนั่นทันทีด้วยความรำคาญ ความเข้มข้นของเลือดตรงริมฝีปากและปลายลิ้นยังคงเด่นชัด ทั้งกลิ่นคาว...รวมถึงรสชาติอันขมปร่า “นายจะทำแบบนี้...ไม่...อือ” ยัยมารร้ายพยายามเค้นเสียงออกมาผ่านสัมผัสที่ผมมอบให้ แต่มันกลับกระท่อนกระแท่นจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ เอาจริงๆ ผมไม่ได้อยากฟังด้วยซ้ำเลยไม่สนใจ เธอเกลียดความเอาแต่ใจของผม เกลียดรสจูบและสัมผัสจากผม เกลียดเซ็กส์ที่ผมมอบให้ ไม่ว่าครั้งไหนเธอก็มักจะแสดงออกมาอย่างชิงชัง ซึ่งเพราะเธอเกลียดผม ผมถึงยังอยู่ที่นี่ เอาแต่ใจกับเธอ จูบเธอ สัมผัสเธอ และจะทำให้เธอสำลักมันจนตาย ตายไปพร้อมๆ กับน้องชายหน้าโง่คนนี้ End Describe

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more