หลงเดียงสา

ตอนที่14 แกล้งจนได้เรื่อง

“…พี่เหนือลบรูปพวกนั้นออกได้ไหมคะ”

“รูปนี้นะหรอ” ลมเหนือยื่นโทรศัพท์ให้อีกคนได้ดูส่วนมืออีกข้างกอดเอวเล็กไว้จนแน่น ภาพที่ถูกเลือกในมือถือเหมือนกำลังตั้งใจจะส่งเข้าไปในไลน์ของคุณหญิงโฉมฉาย ที่ลมเหนือตั้งใจยื่นให้คนบนตักได้ดูอย่างนึกแกล้ง ทำให้พลอยมุกถึงกับตาโตปากเล็กขยับเอ่ยห้ามลมเหนือทันที

“ห้ามส่งนะคะ” มือเล็กรีบยื้อแย่งโทรศัพท์ของอีกคนอย่างต้องการจะลบภาพที่น่าเกลียด ลมเหนือรีบเอนตัวเบี่ยงขยับแขนหนีคนบนตัก มือที่กำมือถือจนแน่นเผลอกดภาพส่งไปยังไลน์คุณหญิงโฉมฉายอย่างไม่ตั้งใจโดยที่ลมเหนือไม่รู้ตัว

ครืด~ครืด~ครืด

เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในมือ ทำให้ลมเหนือรีบกดรับอย่างรวดเร็ว “ครับคุณแม่” (ตาเหนือแกมีอะไรกับหนูพลอยนานรึยัง? แล้วส่งภาพพวกนั้นให้คุณป้าโฉมดูได้ยังไงรู้ไหมท่านแทบช็อก) เสียงคุณหญิงพริ้มแม่ของชายหนุ่มตำหนิจนเสียงดัง นั้นทำให้ลมเหนือคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างยุ่งเหยิง

“วะ…ว่าไงนะครับ” ลมเหนือรีบกดวางสายแล้วเปิดไลน์ในมือถือ ภาพที่เค้าเห็นบนหน้าจอคือ เค้าส่งภาพที่พลอยมุกขอร้องให้ลบทิ้งไปส่งให้คุณหญิงโฉมฉายแม่ของพลอยมุกอย่างไม่ตั้งใจ ลมเหนือหันจอโทรศัพท์ให้เด็กสาวได้ดู พลอยมุกถึงกับตัวสั่นน้ำตามากมายเริ่มตีรื้นขึ้นมาจนเต็มกรอบตาสวย

“ฮึก~ฮื่อ คุณแม่ต้องผิดหวังแน่ๆ เพราะพี่เหนือคนเดียวทุกอย่างเป็นเพราะพี่เหนือคนเดียว” กำปั้นเล็กทุบหน้าอกแกร่งอย่างเสียใจน้ำตาไหลรินจนเต็มดวงหน้าสวย พลอยมุกเด้งตัวออกจากตักลมเหนือมือเล็กผลักประตูบานใหญ่ด้วยความเสียใจ เท้าเล็กวิ่งจากเรือนเล็กไปยังบ้านตัวเอง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งคุณหญิงโฉมฉาย คุณหญิงพริ้มและตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอย่างลมเหนือ เข้ามานั่งอยู่ภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยความอึดอัด พลอยมุกถูกเรียกตัวไปยังห้องที่มีคนทั้งสามรออยู่ เธอเดินเข้ามาอย่างตัวลีบเหมือนคนมีความผิด คุณหญิงโฉมฉายรีบปรี่เข้าไปกระชากง้างมือกลางอากาศฟาดเข้ามาที่ลูกสาวจนสุดแรงอย่างเสียใจที่เธอไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว

เพี๊ยะ~เพี๊ยะ~เพี๊ยะ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังจากการตีและรอยจากการหยิกจนเลือดซิบทำให้พลอยมุกแทบหมดแรงยืน

“พี่โฉมหยุดก่อนฟังลูกก่อนสิค่ะ” คุณหญิงพริ้มรีบเข้ามาห้ามก่อนทุกอย่างมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ พลางส่งมือลูบแขนคุณหญิงโฉมฉายอย่างให้ใจเย็น

“หนูพลอยขอโทษ” เด็กสาวถึงกับเข่าอ่อนล้มลงกองที่พื้นอย่างน่าสงสาร มือเล็กพนมมือกราบไหว้ด้วยความเสียใจที่ทำให้ผู้เป็นแม่ผิดหวัง

“เตรียมตัวไปเรียนที่ต่างประเทศแม่ไม่ให้เราอยู่ที่นี้” พลอยมุกรีบคลานเข่าเข้าไปหาผู้เป็นแม่เมื่อได้ยินคำสั่งประกาศกร้าวของประโยคเมื่อครู่

“คุณแม่จะตีหนูพลอยจะทำโทษหนูพลอย ฮึก อะอีกก็ได้แต่อย่า ฮึก ให้หนู่พลอยไปเรียนที่นั้นเลยนะคะ หนูพลอยอยู่ที่นั้นหนูพลอยเหงาอย่าให้หนูเผชิญกับความอ้างว้างอีกเลย หนูพลอยอยากอยู่ใกล้คุณแม่อย่าให้หนูพลอยไปเลยนะคะ ฮื่อ!”

“ยังกล้ามาต่อลองกับแม่งั้นหรอหนูพลอย อยากลองดีใช่ไหม”

เพี๊ยะ~เพี๊ยะ!! เสียงตีด้วยความโกรธและความเสียใจดังขึ้นอีกครั้งด้วยฝ่ามือคุณหญิงโฉมฉายอย่างไม่ออมแรง ลมเหนือรีบเข้ามาประคองกอดคนตัวเล็กอย่างใช้ตัวบังเพื่อรับความเจ็บจากฝ่ามือคุณหญิงแทน

“พอแล้วครับ! ผมจะรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างเองครับ คุณป้าเลิกตีน้องสักที” ลมเหนือที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าใจแทบขาด ผิวขาวๆ เต็มไปด้วยรอยหยิกรอยแดงจากการถูกตีทำให้เค้าจุกและแน่นอกไปหมด

“ไม่ต้องมารับผิดชอบป้าไม่ต้องการ” คุณหญิงโฉมฉายที่ไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธในตอนนี้ได้รีบหันข้างสะบัดหน้าหนีหลานชายอย่างเสียใจ น้ำตาเม็ดใสของหญิงลื่นไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ที่เผลอลงโทษแก้วตาดวงใจอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนและเสียใจที่ลูกสาวไม่รู้จักรักตัวเอง เพราะภาพที่ส่งมาทำให้คุณหญิงโฉมฉายคิดว่าพลอยมุกคงได้เสียกับลมเหนือสะแล้ว

“คะ…คุณแม่ขาอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้นะคะเดี๋ยวหนูจะไปเรียนที่ต่างประเทศจะทำตาม ฮึก ที่คุณแม่บอกทุกอย่างอย่าร้องนะคะ” พลอยมุกที่อยู่ในอ้อมกอดของลมเหนือเห็นน้ำตาผู้เป็นแม่ใจเธอแทบจะขาดรอนๆ

“พี่ไม่ให้ไป…ยังไงก็ไม่ให้ไป! รบกวนคุณแม่คุยกับป้าโฉมนะครับผมจะหมั้นกับน้องภายในอาทิตย์หน้า น้องเรียนจบเมื่อไรผมจะแต่งทันที แต่ผมไม่ให้น้องไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ให้ไปเด็ดขาด!” ลมเหนือก้มมองร่างบางในอ้อมกอดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาพลางช้อนอุ้มร่างปลิวลมขึ้นในท่าที่ถนัดเพื่อออกไปจากห้องนี้