หลงเดียงสา

ตอนที่13 อารมณ์ค้าง

“หนูพลอยมาหาพี่หนาวมะ เดี๋ยวกลับบ้านกันค่ะ” แขนเรียวเล็กของลมหนาวยื่นส่งออกไปข้างหน้าเพื่อให้พลอยมุกได้จับ และพี่ชายสุดที่รักจะได้ปล่อยน้องที่เอาไปอยู่ด้วยทั้งคืนสะที ไม่รู้ว่าพลอยมุกเจออะไรบ้างตั้งแต่โดนพี่ชายตัวเองพาอยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อคืน ปากถึงบวมเจ่อแถมช้ำขนาดนั้นช่วงอกก็มีแต่รอยแดงเป็นปื้น

“พี่เหนือ” ลมหนาวที่เห็นพี่ชายไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยคนข้างหลังสักที จึงเรียกอีกครั้งเพื่อเตือนสติ พลอยมุกรีบเดินไปหลบข้างหลังลมหนาวอย่างเร็วเมื่อข้อแขนเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คอปเตอร์รีบเข้าไปจับข้อมือเล็กที่มีแต่รอยแดงพลางลูบเบาๆ เพื่อช่วยคลายให้เธอหายเจ็บ

บ้านครุฑวิรัตน์ราช

คุณหญิงโฉมฉายที่ไม่อยู่ตั้งแต่ช่วงเช้าเตรียมตัวเพื่อออกงานสังคมและงานการกุศลในค่ำคืนนี้ พลอยมุกจึงรอดตัวไปเมื่อกลับมาถึงบ้านโดยไม่มีใครอยู่คอยสักถาม ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาหน่อย อาการครั้นเนื้อครั้นตัวทำให้พลอยมุกรีบหายาทานแล้วขึ้นไปพักผ่อน

ลมเหนือที่กลับมาจากคลับ มาถึงบ้านหลังลมหนาวไม่ถึงสิบนาทีเค้ารีบเข้าห้องไปอาบน้ำเพื่อพักผ่อนเพราะวันนี้เป็นวันหยุด เสื้อยืดสีครีมผ้าดีราคาแพงถูกลมเหนือเลือกมาใส่ปกปิดช่วงบนใส่คู่กับกางเกงผ้าดีที่ปกปิดช่วงล่าง เค้าล้มตัวลงนอนบนเตียงที่มีกลิ่นหอมของผ้าปูอย่างสบายใจพลางใจลอยนึกถึงวันวานที่ได้ดูดนมเพิ่มแคลเซี่ยมเข้าสู่ร่างกาย มือหนารีบสไลด์เปิดหน้าจอกดไปที่จอโฮมแกลเลอรีของโทรศัพท์ “หึ! หลับไปได้ยังไงทั้งๆ ที่อยู่บนตักแถมโดนฉันกอดแน่นสะขนาดนั้น”

ติ๊ง!!

เสียงไลน์ที่ดังขึ้นทำให้พลอยมุกที่กำลังงีบหลับรีบควานหาเครื่องมือสื่อสารกดมาเปิดอ่าน “นี้มัน” ภาพที่ถูกส่งมาเป็นฝีมือของใครก็พอจะเดาได้ไม่ยาก เพราะมีรูปอีกคนติดมาแถมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

“มาหาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเอารูปให้ป้าโฉมดู”

“อย่ามาบังคับนะคะพี่เหนือ รูปทุเรศพวกนี้หนูพลอยไม่รู้เรื่องและไม่เต็มใจให้ถ่ายด้วย”

“โอเค ไม่มาก็ไม่มา ถ้าเกิดป้าโฉมเห็นภาพนี้เธอว่าท่านจะรู้สึกยังไงบ้างพลอยมุก”

“อย่านะคะ! 5 นาทีค่ะหนูพลอยกำลังลงไป” พลอยมุกรีบวิ่งหน้าตั้งแก้มนวลแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจอแสงแดด ร่างกายที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายทำให้เธอเหนื่อยหอบง่ายกว่าปกติ

หมับ!

ลมเหนือที่ดักอยู่หน้าประตูรั้วบ้านของตัวเอง รีบคว้าร่างเล็กเข้ามากอดเมื่อพลอยมุกวิ่งมาถึง แขนล่ำช้อนอุ้มร่างบางมุ่งตรงไปยังเรือนไม้หลังเล็กที่ติดริมคลองที่ที่เค้าชอบอยู่เป็นประจำ “พี่เหนือปล่อยนะคะมาอุ้มหนูพลอยทำไม” พลอยมุกดิ้นไปมาจนแทบจะตก

อ๊ะ! แขนเล็กรีบคล้องคอคนอุ้มอย่างกลัวตก ก็คนตัวโตแกล้งจะโยนเธอลงคลองข้างๆ พลอยมุกเลยรีบคว้ากอดคอหนาไว้อย่างหลวมๆ

“นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็กลัวตก” ลมเหนืออุ้มร่างบางไปยังห้องนอนที่สะอาดตา หน้าต่างบานเล็กทุกบานที่เปิดออกรับลมเย็นๆ ทำให้ห้องนี้ไม่ต้องเปิดแอร์หรือพัดลมก็ทำให้นอนหลับอย่างสบาย พลอยมุกถูกบังคับให้นั่งบนตักของคนที่อุ้มเธอมา โดยที่เธอไม่เต็มใจ

“ทานยารึยัง” ปากที่ถามมือก็อังหน้าผากเล็กไปด้วย เพราะเค้ารู้สึกว่าพลอยมุกตัวอุ่นๆ ตั้งแต่เค้าสัมผัสเธอตอนที่กอดหน้าอยู่ประตูรั้ว

“เป็นห่วงหรอคะ” ลมเหนือมองหน้าคนบนตักที่เอ่ยปากถามเค้าอย่างลองใจ

“จุ๊บ ~จุ๊บ ~จุ๊บ ~อื้ม” ปากหยักรีบขโมยอย่างนึกลองใจเหมือนกัน มือเล็กรีบดันแผงอกแสนล่ำให้ออกห่างอย่างยากลำบาก ใบหน้าเล็กเบี่ยงไปมาเพื่อไม่ให้เค้าจูบได้ถนัด

“อ่อยอะ (ปล่อยนะ) ” อารมณ์ที่ค้างตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ลมเหนือห้ามตัวเองไม่อยู่ มือหนาล้วงขยำหน้าอกอวบอย่างตั้งใจโดยไม่เคยแคร์ความรู้สึกของอีกคน ปากก็จูบอย่างไม่ยอมถดถอยดูดจูบอย่างสนุกใจ

“ฮื่อ! ปล่อย ปล่อยหนูพลอยอย่าทำหนู หนูกลัว อึก~ฮื่อ!” เสียงสะอื้นไห้ประโยคที่เอ่ยบอกกล่าวว่าเธอรู้สึกกลัวมาแค่ไหน ทำให้ลมเหนือหยุดก้มมองคนที่เค้ากำลังรังแก พลอยมุกก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อาย

“อย่าทำหนู หนูสัญญาจะเลิกรักพี่เหนือ หนูสัญญาจะไม่เข้าใกล้ไม่ไปวอแวพี่เหนืออีกแล้ว อย่าทำหนู” ร่างบางที่สั่นจนงันง๊กพูดไม่ได้สรรพเพราะความกลัวทำให้ลมเหนือรู้สึกผิด เธอก็แค่เด็กน้อยที่เพิ่งสิบแปดยังไม่ประสีประสาในเรื่องพวกนี้ แต่เป็นเค้าเองที่หยิบยื่นความทุเรศแบบนี้ให้น้องจนเธอกลัวอย่างน่าสงสาร