Fixing Her

Five

PANAY ANG hikab ko habang nakatutok ang mga mata ko sa monitor ng computer ko. I don't have a decent sleep last night, because of that witch.

And as I can see that witch is perfectly well right now. She doesn't look bothered and she looked like she had a good night sleep.

"Miss Aragon, can I have a minute with you!" Hindi na ako nakatiis.

Mabilis naman siyang lumapit sa akin. Mukha naman siyang inosenteng nilalang na walang nagawang nakakaasar sa akin kagabi.

I still remember what she call me last night. 'D*ck head' nag-iinit ang ulo ko sa sobrang inis ko talaga kapag naaalala ko ang mga sinabi niya sa akin kagabi.

"Have you--"

Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang tumunog ang cellphone ni Jonalyn. She look bother in instance when she heard her ring.

"Go on answer it mukhang important," sabi ko naman.

Iyong inis at galit ko nawala nang makita ko siyang na-bother at parang iiyak na nang sagutin ang tawag niya. To think na wala Pa siyang sinasabi na words iyong tumawag Pa Lang ang nagsalita naiiyak na siya.

"Sir, puwede po ba akong mag-under time? Kahit absent na po ako ngayon araw, emergency Lang po talaga. Kailangan Kong makauwi agad sa bahay," paalam nito nang matapos makipag-usap sa tumawag sa kaniya.

Actually parang hindi naman siya nakipag-usap sa tumawag sa kaniya. Hindi naman kasi siya nagsalita, basta pinakinggan Lang niya ang tumawag sa kaniya.

She looks so desperate and in urgent. Kaya hindi na ako nagtanong kung bakit, I just said yes to her.

Nakatingin Lang ako sa kaniya habang nagmamadaling umalis ng office.

“Anong nangyari kaya Jonalyn, Sir?” tanong ng isa sa mga staff ko.

Nagkibitbalikat Lang ako at hindi ko naman kasi alam ang isasagot ko sa kaniya.

“Check her computer if she left it open. Shutdown it properly if not, I will just smoke out side,” I said to them.

Bigla para akong na-stress sa mga nangyari. Pagdating ko sa rooftop ng building namin I just light up my cigarette. I’m a smoker yes, but not a Chainsmoker as they called the others. Nagninigarilyo Lang naman ako kapag naalala ko, kapag stress ako sa trabaho o kapag may problema ako.

Nasa pangalawang stick na ako nang sigarilyo ko nang maisipan Kong i-message si Jonalyn sa f*******: niya

**Hey!  Everything okay?**

Nakailang type Pa muna ako ng message ko bago iyon isinend. Hindi ko kasi alam kung papaano ko siya kakausapin. Nasa isip ko Pa rin naman ang mga sinabi niya sa Akin kagabi. Pero sa nakita ko sa kaniya kanina I felt pity for her for no reason. Or maybe I really pity her because I think she’s in a worst situation right now.

**Yes, why?**

Hindi ko inaasahan na sasagot Pa siya sa Akin nang ganitong kabilis.

Kasi alam ko naman na may problema siya. Don’t get me wrong with these, I’m always concerned with all my staff. No is exempted with that, and I don’t choose someone to be concerned too. Pantay-pantay ang tingin ko sa kaniyang lahat.

**You look bother when you leave, is everything okay? Do you need help?**

Though sabi ng kausap ko ngayon hindi siya si Jonalyn, I still consider her as Jonalyn. Baka hindi Lang talaga siya naniniwala na ako ang ka-chat niya because of my profile is way different from me personally.

Naubos ko na ang pangalawang sigarilyo ko wala Pa ring reply galing kaya Jonalyn. Pinakatitigan ko Pa ang cellphone ko and I notice she’s not online anymore. Kaya nagpasya na akong pumasok sa loob.

And when I entered my office, wala nang nakakuha ng atensyon ko kung hindi trabaho.

………………….

DALA NG pagod at puyat nakatulog ako agad pakauwing-pagkauwi  ko pa lang. I don’t even eat dinner sa sobrang pagod ko. I just woke up early in the morning and cook for myself.

Napabuntong hininga na Lang ako habang nakatitig sa kawalan. I’m currently eating my breakfast, dapat masaya ako kasi kumakain ako. One of my Mom taught to us that always enjoy our food and always be happy that we’re eating. Because a lot of people around the world can’t eat a good meal for a day.

Pero habang kumakain ako hindi ko maramdaman na masaya ako. I feel so empty, I feel so alone.

Siguro kung hindi Lang malayo ang bahay ng parents ko mag-uuwian na Lang ako. There I can ask my parents to join me in dinner or breakfast like this. And even I don’t ask them they’ll automatically joined me in eating. Kahit nga kumakain ka lang ng popcorn habang nanonood ng TV sasali sila, uubusan ka pa nila.

“Ang arte mo, Apolonio!” kausap ko sa sarili ko.

So to change the mood in the morning I got uo and get my phone. I browse at it while feeding myself. Then a notification got my attention.

Nag-reply na si Jonalyn kahapon din. Hindi ko na Lang napansin kasi naging sobrang busy na ako sa trabaho. At nakatulog naman ako agad pagka-uwi ko.

**I told you mister, hindi ako ang inaakala mong tao. It is good that you have a concern with this person you mistakenly think that I’m. But please stop sending me messages already. Hindi ako ang hanap mo, check mong mabuti iyong taong hinahanap mo sa Facebook.**

I don’t feel bother with her answer. Baka talagang may pinagdadaanan Lang siya talaga.

I want to talk to her, to encourage her. Kahit na hindi ko naman alam kung papaano. So when I saw she’s online I hit the video call button.

I did this so we can clarify things. Baka nga may misunderstanding Lang talaga sa pagitan namin.

Bahala na, I just wanted to help her.

If this will work then it’s good for the both of us. Kung hindi, better luck next time Apolonio.

Ang tagal bago may sumagot sa tawag ko. And to my surprised a little girl answered my video call.

Ang cute niya habang nakikipagtitigan siya sa Akin. Andiyang ilalapit niya sa cellphone ang mukha niya then ilalayo. Ngingiti tapos magduduling-dulingan siya, ipapakita niya ang dimples niya ang mata niya. Ang cute niya talagang tignan, tapos ang puti niya pa at ang itim ng buhok niyang sobrang unat. Para siyang manika, talking doll na nakita ko minsan sa mga laruan ng mga pamangkin ko.

“Jaji?” sabi niya sa matinis niyang boses.

I smiled at her, naalala ko mga pamangkin ko sa kaniya. Noong mga ganitong edad kasi ang mga pamangkin ko mga bulol, just like this kid.

“Hi baby what’s your name?” I asked her.

She smiled at me and there I saw her teeth. Sira ang front teeth niya, I know why her teeth is like this. Sabi ni Ate Margarita, kapag ganito ang ngipin ng bata ibig sabihin kahit matanda na umiinom pa rin ng gatas sa feeding bottle. I don’t know if it’s true pero iyon ang tumatakbo sa isip ko ngayon. Kahit na nakita kong sira ang ngipin niya sa harapan hindi naman nabago ang impression ko sa kaniya na mukha pa rin siyang manika.

If I’ll calculate her age, I think she’s three to five years old already. Pero mas malamang na three and below kasi bulol pa siyang magsalita.

“Jaji,” ulit niya sa nauna niyang sinabi.

Natawa na naman ako nang tumawa siya. Nakakagigil ang pisngi niya sa sobrang taba tapos medyo namumula pa.

All of a sudden, I feel jealous. Sayang ang batang ito, iniwanan ng tatay niya. Kung ako Lang ang tatay nito aalagaan at pakamamahalin ko itong bata na ito. Not just because she’s cute but because she is really a lovable kid. Wala pa man siyang ginagawa talaga pero nakakuha na niya ang atensyon ko.

“Let-let who’s your talking too?” narinig kong boses ng babae.

Napakurap-kurap ako while analyzing her voice. Kasi itong narinig kong boses malayo sa boses ni Jonalyn. As in magkaiba sila nang timbre ng boses. Ang lumanay kasi ng boses na narinig ko. Parang ang hinhin masyado ng babaeng nagsalita.  While Jonalyn sounded like a parrot, hindi dahil sa matinis ang boses niya kung hindi mahahalata mong madaldal kasi salita siya nang salita at Mabilis iyang magsalita.

“Jaji,” sabi ng bata.

Hindi na siya nakatingin sa akin, nakatingala na siya sa harapan ng cellphone. Maybe her mother is standing in front of her.

“Daddy? Who?” narinig ko na naman ang boses.

Then a sudden movement at the device that the kid was holding takes place. I think someone grab the phone from the kid.

“Jaji. Mami,” the kid was shouting.

Then I hear her started to cry and shouting at the same time.

Pero hindi iyon ang nakakuha nang buong atensyon ko. Iyon ay ang babaeng may hawak ng cellphone at kasalukuyan nang pinapatahan ang bata. Nakalimutan na nga niya yata na hawak niya ang cellphone niya and I was still on the line.

She’s holding the phone, pero hindi siya nakatingin sa phone niya kung hindi sa bata. Pinakatitigan ko pa ang mukha niya. I can’t believe on what I'm seeing right now.

And I perfectly do understand now why she’s keep on telling me that she’s not Jonalyn. Because she is really not Jonalyn, she’s way and far different from Jonalyn.

“Shh, it is okay baby. Mommy is not mad,” pagpapatahan niya sa bata.

I don’t know why am I feeling this way. It’s like I’ve been hypnotized by her beauty. I can’t get off my eyes on her. The worst part is, I think the world stop while I’m looking at her. Worst kasi para akong bata habang nakatitig sa kaniya, I don’t feel my age really. Para akong teenager na Nakatulala habang nakatitig sa matagal ko nang crush.

Childish as you may say but that’s really what I felt while looking at her. I did cross over my teenage stage —the others calling it adolescent— but I never experienced this kind of feeling to anyone I’ve entangled my youth with.

Ibinaba na niya ang phone kaya ang nakikita ko na ngayon ay kisame. I’m hearing them talking, iyak pa din nang iyak ang bata.

I want to say something to her, like ‘hey pick up your phone I want see your face much longer’ but I can utter a single word. It’s like cat got my tongue.

“Jaji,” narinig ko na naman na sigaw ng bata.

“Baby, Mommy is here okay. I’m sorry anak you don’t have a Daddy,” narinig ko naman na sagot ng babae.

It’s like a fuel to my body. It ignites my radiating hormones in instance. Parang nabuhayan ako, kung sa sasakyan na-full tank ako nang marinig ko ang sinabi niya.

“Hey!” I said.

I heard the little girl scream and saying word ‘jaji’ again and again when she heard my voice.

From there I think I might got their attention. The phone starts moving again, then after a few seconds the mother and child appears on my screen.

“And who are you?” she asked me immediately as she sees me on her screen.

I smiled at her, I give my perfect and most handsome smile at her. Feeling ko na naman nagpapa-cute ako sa crush ko na hindi ko nagawa noong nagbibinata ako.

“I’m Apolonio Juarez,” pakilala ko.

Maysasabihin pa sana ako sa kaniya kaso para na namang naumid ang dila ko habang nakatitig siya sa akin. Pinagtaasan niya Lang ako ng kilay, bago siya tumingin sa batang karga-karga niya.

“This isn’t your Daddy, Violet. Stop crying okay,” she directly said that on to my face.

She told that like I wasn’t listening but I’m still in the line and I can perfectly hear her speck.

“Nice feisty,” I was just to say it to myself but I accidentally say it out load.

Tinignan niya ako nang masama, then the next thing I know my call was ended.

Natawa ako sa sarili ko, that was rude okay. Pero mas Lalo akong ginanahan sa mga nangyari. I think this is really the path I have to take in order to be happy.

“If I got her, I’ll get an instant family. Not bad at all.”

Ginanahan akong kumain, hindi na ako tumawag hahayaan ko muna siyang magpalamig ng init ng ulo. Alam kong nagalit siya sa sinabi ko sa kaniya, but that’s really what I think about her. And I like it anyway, mas gusto kong ako ang maghahabal sa babae. Just like I really wanted in the first place, na nakalimutan ko na kung paano gawin ang salitang ‘ligaw’.