Fixing Her

Eight

“WHEN is the time I’ll gonna met you personally?” I patiently ask.

This is our third month talking with each other. Pero hindi ko Pa rin siya nakikita. Personally. Kasi madalas naman kaming magkausap sa video chat.

“Nope, not gonna happen.”

Napakunot noo naman ako sa sagot niya pero tinawanan ko rin.

Sa tuwing kakausapin ko siya at itatanong ko kung kailan kami magkikita ganito lagi ang sagot niya.

Madalas na sasabihin Lang nito na okay naman ang set up nila.

“I’m clear to you Jolene, sinabi ko na sayo kung bakit ako nakikipag-usap pa rin sayo. I want to court you and be my girlfriend,” this time seryoso ako.

Madalas kasi sa tuwing pinag-uusapan namin ang ganitong klase na topic mukha akong nagbibiro. Kaya siguro hindi ako sineseryoso ni Jolene.

Hindi niya ako sinagot, she’s working right now. Sa gabi siya nagta-trabaho dahil sa gabi tulog si Violet and she can work freely.

She’s a writer by the way.

And at this very minute I know she stop typing.

“Apolonio, ilang ulit ko rin bang dapat sabihin sayo na hindi ako nagpapaligaw. That I’m not willing to enter a kind of relationship your saying,” sagot niya.

Do I get the wrong motives from her? Kasi sa totoo Lang sa pakirandam ko naman the feeling is mutual between us.

Kaya Lang naman ganito si Jolene is because of her failed relationship. Hindi sa bitter siya or what. Hindi rin dahil sa naging man hatter siya kaya ayaw niya nang nakipagrelasyon. Sobrang sakit Lang talaga ang pinagdaanan niya.

I know that Jolene came out to a certain relationship just recently. Pero hindi ko alam kung ano ang dahilan ng pakikipaghiwalay niya sa ex-boyfriend niya at ganito na siya pagdating sa pakikipagrelasyon.

“Leo, I can offer a friendship with you but not more than that. I’m always thankful with you, kasi pinagti-tyagaan mo ang anak ko. Your playing a big role to her life right now as her father figure. Pero hanggang doon Lang iyon,” paliwanag niya na naman sa Akin.

I’ve heard it before, ilang beses ko nang narinig ito sa kaniya.

“That didn’t stop me still. Hindi ako nagkaroon ng chance noon na i-pursue ang isang bagay other than my business. Kaya nga ako tumanda ng ganito pero binata Pa rin kasi dati naka-focus lang ako sa trabaho. But now I want a family of my own—”

“That is not us Leo, hindi kami Ni Violet ang pamilyang gusto mong makuha. Maybe your just thrilled that I don’t want any kind of relationship from you other than being a friend to you. But please Leo, wag mo nang ipilit ang bagay na hindi naman puwede. Maraming babae diyan na mas deserve ng attention mo rather than me,” aniya.

She just turned off the video call after she told me that. Hindi ko naman na ipinilit ang sarili ko sa kaniya this time. Not because I’m giving up her, magpapahinga Lang ako ng kaunti.

Paggising ko sa umaga, wala akong natanggap na message from her. Na nakasanayan ko nang ma-receive tuwing umaga. Na sasabihan niya ako ng good morning ingat sa buong maghapon at matutulog na siya.

Maybe in this gesture of her I misinterpret everything. Pero hindi ako susuko sa kaniya. Sabi ko nga sa kaniya, ngayon Lang ako nakaramdam nang ganitong katinding determinasyon na makuha ang isang babae. At siya iyon, kaya kahit ilang beses niya akong basterin wala akong pakialam. Basta hindi ako basta susuko sa kaniya.

……………

“YOUR asking me kuya kung papaano mo mapapasagot ang nililigawan mo?” manghang tanong ng bunso Kong kapatid.

Nakikiusap ako sa kaniya na bigyan ako ng payo kung papaano ko ba mapapaamo si Jolene. Damn it’s been three days since the last time we talk. The last was when we argur about my intention with her, and that is to court her. Iyon na iyong huling pag-uusapan namin.

“She’s just stop communicating with me. What will I do now?” tanong ko.

I’m here at the rooftop of our building and taking a smoke while talking to my sister over the phone.

“What did you do? Did you offended her that is why she stop communicating with you? Kasi iyon Lang naman ang dahilan na nakikita ko why she’ll stop doing so,” mataray na sagot niya.

I inhaled a lot of polluted air of Metro Manila before I started to speak. Sinabi ko sa kaniya lahat, and in lahat so that my sister can understand me either.

“Oh my God, Kuya you are really serious with this girl. Kahit na may anak na siya you really want to pursue her,” ani Madeline after I told her everything.

“Yeah! Kaya kailangan ko nang payo. What will I do now sister?”

Natahimik siya, all I can hear was her back ground which is the hospital emergency room. My sister is a nurse and her fiance George is a doctor.

“Kuya, all I can say is maybe you need to stop also. Baka ayaw talaga ni girl sayo, kasi kung gusto ka rin niya just like how you say it. Hindi siya magtitiis ng three days na hindi ka kausapin.”

Bakit parang hindi ko nagustuhan ang payo niya. Hindi na Lang ako nagsalita baka kasi kung ano Pa ang masabi ko.

“Nakikinig ka ba Kuya? Marami na ang babae dyan Kuya. Iyong walang sabit,” sabi Pa ni Madeline.

“Kuya don’t get me wrong okay. Syempre ang gusto ko para sayo Kuya is the best of the best. Kaya kung ako sayo maybe you’ll start looking for another one,” payo na naman niya.

“Nurse Maddy, I need assistance at the patient in room 332,” ani ng isang babae.

That voice is kind a familiar to me, pero hindi na ako nakakuha ng cjancd na magtanong kasi nagpaalam na ang kapatid ko.

Naiwan akong wala ring matinong payo na nakuha sa kapatid ko.

Ano na nga ba talaga ang gagawin ko ngayon kay Jolene. Ayoko siyang sukuan, maybe I should do the first move just like the first time o call her.

So iyon ang ginawa ko, just to be answered by Violet.

“Jaji,” ani Violet.

I missed her so much too, tatlong araw ko rin siyang hindi nakausap.

“Hi baby ko, how are you?” I asked her.

She smiled at me as always pero napansin ko na matamlay siya.

Then I also notice that she’s pale and look like she’s sick. Then I saw something beside her, a oxygen tanks.

“Are you in the hospital baby?” kinakabahan Kong tanong.

She nod her head the started bubbling then she’s now crying showing me her hand where the syringe for her dextrose was attach.

“Hurt jaji!” sumbong niya.

Parang pinipiga ang puso ko while looking at her crying.

“where is Mommy? I want to talk to her,” aniko.

“Mami out, doctor. Mami out eat,” sagot ni Violet.

I’m desperate to speak to Jolene, bakit hindi niya sinabi sa Akin ito. Oo nga hindi ako ang totoong ama ng anak niya. But I treated Violet mine already. Kahit hindi ko Pa nakasama ang bata sa personal.

“a nurse, do you have a nurse beside you baby?” tanong ko ulit.

Tumango siya then the phone move, “Jaji.”

Maybe Violet is giving the phone to someone beside her.

“Yes sir—”

“Maddy?”

Sabay naming nasabi ng kapatid ko.

Nagkatulalaan Pa kaming dalawa, gulat na makita ang isa’t isa.

“May anak ka na Kuya?” takang tanong ni Madaline.

I don’t have enough time to explain to her. I know where my sister work place. Wala na akong inaksaya pang panahon. I run as fast as I could so I can be with Jolene and Violet right now. They need me there kahit Pa hindi magsabi si Jolene. Kahit Pa ako Lang naman ang nag-assume na kailangan nila ako doon.

……………………

BUT I didn’t got a chance to meet Violet and Jolene when I got in the hospital. Kasi for dis-charge na pala talaga si Violet that time.

And my sister couldn’t help me to see their address kasi hospital policy nila iyon.

“Lola ng bata ang kasama niya all the time Kuya. The mother didn’t make it kasi nasa Singapore siya right now ang sabi ng lola,” paliwanag ni Madeline.

Huminga ako ng malalim, mamaya ko na ulit tatawagan si Jolene. I need to be calm right now. Naiinis ako sa sarili ko kasi wala akong magawa sa mga oras na ito.

And at the same time mas pinamukha sa Akin ni Jolene na hindi niya nga talaga ako kailangan.

“Kuya, care to explain this?” tanong sa Akin ng kapatid ko.

“They’re the one I was saying to you,” iyon Lang ang paliwanag ko bago ko siya tinalikuran.

I’m not mad at my sister, ayoko Lang na madamay siya sa mga emosyon na meron ako ngayon. Halo-halo na kasi ang nararamdaman ko. Mas malala ang nararamdaman kong inis sa mga nangyayari.

I feel useless right now.

Nasa sasakyan na ako pero hindi Pa ako umaalis sa parking lot nang makatanggap ako ng tawag.

It’s Jolene who’s calling me.

Matagal Kong tinitigan ang screen ng phone ko. I don’t know if I’ll answer it now o magpapalipas muna ako ng sama ng loob ko.

But I choose to answer it kahit Pa masama ang loob ko sa mga nangyayari. Kasi I also think that I’m not in the place to feel this sh*t towards them. Kasi wala naman akong papel sa buhay nilang dalawa. Ako Lang ang nagsusumiksik sa buhay nila Jolene at Violet.

“Leo,” ani Jolene.

I look at her, a dark circles is visible under her eyes. Mukha din siyang pagod na pagod at pumayat siya in just three days that I never had a chance to speak with her.

“Sorry,” aniya.

Nagulat ako sa sinabi niya, why she’s saying sorry to me.

“Why are you saying sorry to me?” I asked her.

“Kasi nakalimutan kitang sabihan ng tungkol kay Violet.”

Akala ko Pa naman kung ano na ang dahilan.

“And sorry for shutting you away from our lives. For declining your intentions to us, sorry kasi hindi talaga ako nag-iisip ng matino nitong mga nakaraang araw,” dagdag Pa niya.

I smiled at her, “is this means that your letting me court you?”

Pinanghabaan niya ako ng nguso bago siya tumango at pinatay ang tawag niya sa Akin.

Natawa ako, mahina Lang sa una hanggang papalakas nang papalakas ang tawa ko.

Baliw na yata ako, kanina Lang naiinis ako ngayon naman tuwang-tuwa ako.

Iba talaga ang naibibigay sa Akin ni Jolene na emosyon. Laging mixed emotions.

……………………..