"Öğretmen geldi." Deyip kaşlarıyla arkamı işaret ettiğinde irkilerek önüme döndüm.
Her zamankinden daha yumuşak çıkmıştı sanki sesi, yoksa bana mı öyle gelmişti?
Hira'yla beraber durağa doğru ilerliyorken bugünün kazasız belasız sona ermesine şükretmiştim. Etrafa kısa bir bakış attığımda onu göremedim. İç çekerek durağa girdiğimde onun çoktan orada oturduğunu gördüm.
Gözlerimin önünde sabahki manzara canlandığında kartımın boş olduğunu hatırladım ve sıçrayarak Hira'ya baktım. "Ben yürüyerek gideceğim."
Göz göze geldiğimizde ifadesinde bir aydınlanma oluştu. Dudaklarını araladıktan sonra sesini kısarak "kartını dert etme, ben basarım." Dedi.
O an kalbim ısındı "sorun yok." Kafamı onaylamaz anlamda salladım. Nasıl olsa daha uzun bir süre kart basamayacaktım, şimdiden alışmam gerekiyo
