“Sessiz olun!” Eymen ikimizi de kolumuzdan tutarak geri çektiğinde soluk soluğa kalmıştım. Bahçemizin duvarının arkasına tüneyerek içeriyi izlemeye başladığımızda korkuyordum. Orada kesinlikle biri vardı! Ben odamda rahat rahat yatarken de oralarda mıydı? Kendimi nasıl güvende hissedecektim ki bu korkuyla?
“Polisi mi arasak?” Dedim korkudan dolan gözlerle kafamı bir sağa, bir de sola çevirerek suratlarına bakmıştım. İkisi de dikkatle duvarın arkasına tünemiş, orada ne olduğunu anlamaya çalışmıştı.
Savaş kolunu omzumun üzerine uzatarak duvara tutundu ve “sessiz ol.” Dedi fısıltıyla.
Olduğumdan da fazla gerildiğimde midem ağrımaya başlamıştı. Çalılardaki hışırtı attığında yapışık sesler duymaya başladım. Bu sanki… zihnimde oluşan düşünceler yüzünden gözlerim irice açıldı. Gerçekten de?
“
