Ertesi güne uyandığımda koca bir enkaz gibiydim. Bedenimde dünün ağırlıkları, zihnimde yine dünün karışıklığı vardı. Güçlükle iç çekerek yan dönüp cenin pozisyonunu aldım.
İlk defa bir hafta sonu bu denli mutsuz hissediyordum. Şimdi ne olacaktı? Dün yaşananlardan en sarsıcı olanları ablam ve Savaş'tı. Telefonunu Zübeyde'nin açması bana bir dirsek atmış etkisi yaratsa da asıl aparkat atan ablamın Faruk ağabey ile benim ve arkadaşlarımın gözü önünde öpüşmesiydi...
Kapım tıklanınca dün kilitlemeyi unuttuğum geldi aklıma. Panik içerisinde doğrulmaya çalıştım ve yorganı daha fazla üzerime çektim.
"Kızım? Uyandın mı?" Babam olduğunu anlayınca gevşedim. O asla girmesini söylemediğim taktirde kapıyı açmazdı. Cevap vermedim, hala uyuduğumu sanabilirdi. "Aşağıda çok güzel bir kahvaltı hazırlandı,
