ประตูรถปิดสนิทลงพร้อมๆ กับอาการอ้าปากค้างของอลิซ เป็นไปได้ยังไงที่คนขับรถแก่ๆ จะกลายเป็นจามาลไปได้ หรือว่าหล่อนตาฝาด หญิงสาวรีบสลัดศีรษะแรงๆ จากนั้นก็ตามด้วยการขยี้ตา แต่ภาพของจามาลก็ยังไม่หายไปจากสายตา เขายังคงนั่งอยู่ นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถด้วยท่าทางสงบนิ่ง แสงไฟจากเสาบ้านที่สาดส่องเข้ามานั้นยิ่งทำให้คนที่หล่อนเห็นไร้ความรู้สึกยิ่งกว่าหินสลักเสียอีก
จามาลจริงๆ นั่นแหละ...
อลิซสรุปให้กับตัวเอง ก่อนจะพยายามสั่งหัวใจที่เต้นเร็วระรัวให้สงบลงอย่างสุดความสามารถ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกไปด้วยท่าทางไม่แยแสอะไรเช่นกัน
“ไม่รู้นะเนี่ยว่าเปลี่ยนอาชีพเป็นคนขับรถเสียแล้ว”
จามาลไม่ได้ตอบคำถาม เขาติดเครื่องและกระแทกคันเร่งด้วยฝ่าเท้าของตัวเองจนมิดจากนั้นรถก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างอรชรของอลิซที่ยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นไปด้านหน้า หัวแทบจะโขลกกับกระจกรถตาย
“นี่นาย... ขับให้มันดีๆ หน
