“ตัวเล็กไม่เต็มใจ พี่ไม่ปล่อย”ผมทำเสียงเข้มเล็กน้อย ไอ้นิสัยที่เหมือนจะข่มคนอื่นอยู่ตลอดเวลามันแก้ไม่หายจริงๆ หรือเพราะหน้าผมนิ่งค่อนไปทางโหด ตัวเล็กเลยเบะปากใส่อีกแล้ว
“งือ พี่จุนทำตัวไม่น่ารักเลย...” ยัยนั่นบ่นอุบเสียงแผ่ว เหมือนไม่อยากให้ผมได้ยินเท่าไหร่นัก
“งั้นเราก็ทำตัวให้มันน่ารักสิ” ผมพูดเชิงออกคำสั่ง ระดับส่วนสูงที่ต่างกันทำให้ผมต้องก้มหน้าต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย จงใจให้ริมฝีปากอยู่ใกล้ชิดใบหูยัยเด็กเตี้ยมากที่สุดจนแทบจะสัมผัสโดน “มาเป็นแฟนพี่”
“...”
“แค่นี้ก็น่ารักแล้ว” ผมมัดมือชกอย่างหน้าไม่อาย แน่นอนว่าคำพูดที่เอาแต่ใจและเผด็จการของผมทำเอาตัวเล็กหายใจรุนแรงกว่าเดิม เมื่อผละออกมา ผมก็เห็นว่าผิวแก้มเด็กนั่นแดงมาก... หน้าเหวอโคตรๆ เลยด้วย “ว่าไง?” ผมถามซ้ำ ในขณะที่ตัวเล็กค่อยๆ เปลี่ยนมาขมวดคิ้ว เอียงคอสามสิบห้าองศาคล้ายแมวขี้สงสัย
และสักพักเจ้าตัวก็ตอบด้วยเสียงที่ชัดถ้อยถัดคำ
