“พี่จุนจะเอาอะไรอีกอ่ะ ตัวเล็กไม่มีแล้วนะ” ตัวเล็กหน้างอง้ำ ยกแขนกอดอกเป็นการสำทับ “ตัวเล็กหิว!”
“ก็กินสิ” ผมจ้องหน้าเด็กตัวจ้อย แววตาสุกใสเป็นประกายอย่างดีใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด แต่เพราะจานอาหารอยู่ในมือผม และผมไม่มีทีท่าจะให้ง่ายๆ ตัวเล็กจึงทำแก้มป่อง
“ก็พี่จุนไม่ให้ตัวเล็กกินอ่ะ”
“ก็ไม่ได้ให้กินอันนี้ไง” ผมหลุบตามองชามในมือ ก่อนช้อนตาขึ้นเล็กน้อย ระหว่างนั้นปลายนิ้วอีกข้างก็ยกจิ้มริมฝีปากตัวเอง... ตัวเล็กสะอึกเมื่อผมกระตุกยิ้มและเอื้อนเอ่ยออกมา “หมายถึง ‘กินพี่’ ครับ”
“ตัวเล็กไม่กินคน!!”
วืด...
คำตอบของตัวเล็กทำให้ผมเสียศูนย์อย่างรุนแรง ถ้าหัวทิ่มพื้น ขาชี้ฟ้าเหมือนในการ์ตูนได้ผมคงทำไปแล้วมั้ง
ตรงไปตรงมาขนาดนี้ยังจะมาทำงง เหลือเชื่อ...
“ตัวเล็กทำพี่เหนื่อย” ผมเอ่ยหน้าตาย เหมือนความมั่นใจที่มีหดหายไปหมดจนไม่รู้ว่าจะกอบกู้กลับมายังไง หรือต้องให้พุ่งหลาวเข้าใส่ รวบรัดให้รู้แล้
