“เธอทำให้ฉันแทบขาดใจตาย...”
ทันทีที่หายใจได้เป็นปกติราฟาลก็เอ่ยทำลายความเงียบสงัดขึ้นมาในทันที เขาเงยหน้าขึ้นจากร่องอกอวบหอมกรุ่น จ้องมองดวงหน้าหวานละมุนด้วยความหลงใหล ความหิวกระหายยังคงอัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกริบของเขาไม่เสื่อมคลาย
“เอ่อ...”
ทั้งๆ ที่เวลาก่อนหน้านี้ ตอนที่กำลังดุเดือดกันอยู่บนเตียง หล่อนกล้ามากมายที่จะร้องขอ กล้ามากพอที่จะวิงวอนในสิ่งที่ผู้หญิงดีๆ ไม่ทำกัน แต่ยามนี้ ยามที่เขายังฝังแน่นอยู่ภายในกาย ยามที่เขากำลังจ้องหน้าหล่อนคล้ายกับกำลังจะอ่านความคิดในสมองของหล่อนให้ออก ทำไมหล่อนถึงได้เกิดความละอาย ความขัดเขิน ความไม่มั่นใจในตัวเองแบบนี้นะ ทำไมถึงรู้สึกอ่อนแอขึ้นมามากมายด้วย
“แล้วเธอล่ะ รู้สึกดีบ้างไหม...”
เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แถมแปร่งค่อนข้างมาก ยามจ้องลึกลงไปในดวงตาของหล่อน รดารักษ์อยากจะบอกเหลือเกินว่าหล่อนมีความสุขที่สุดในโลก และหล่อนก็อยากจะให้เขาเดินหน้าดื
