จ้อนยิ้มมุมปาก เดินไปลากเก้าอี้ขาหักตัวที่ใกล้ที่สุดมาวางตรงหน้าขุนเขา “เก้าอี้ตัวนี้นายเตะพังครับ ส่วนตู้นั่นนายก็ต่อยจนฝาแตก ส่วน...”
ขุนเขารีบโบกมือ หลังก้มมองหลักฐานที่อยู่บนหลังมือตัวเอง ข้อนิ้วของเขายังมีคราบเลือดเหลืออยู่ ร่องรอยหลักฐานแบบที่ไม่ต้องโต้แย้งสักคำ มันฟ้องในสายตา
“ตอนที่กูเมา กูไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระออกมาใช่ไหมวะ?”
จ้อนกับแก้วส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน
“ดีแล้ว หิวฉิบหายเลย หาอะไรให้กูกินหน่อยสิ” ขุนเขาทรงตัวยืน เขาโผเผเดินเข้าห้องอาบน้ำ รู้สึกร้าวระบมไปทั่วร่าง
“กูไม่ได้โกหกนะ ที่นายพูดไม่ใช่เรื่องไร้สาระ” แก้วเปรยลอยๆ
พวกเขาได้ยินเต็มสองหู แรกเริ่มไม่แน่ใจ คิดแค่ว่าเพราะขุนเขาเมา เลยแค่ฟุ้งซ่าน แต่พอเวลาผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว สิ่งที่ขุนเขาพูดออกมาก็ยังเป็นเรื่องเดิม จากที่ไม่แน่ใจ เปลี่ยนเป็นมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์
‘คนเมาไม่โกหก’ ผู้หลักผู้ใหญ่เคยบอกไว้แบบนั้น
ทุกคำพูดที
