“กานเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเหรอ?” ภูผาถามกานดาเสียงแห้ง
“พี่ภู กานคิดว่ายัยริดกับคุณขุนมีอะไรแปลกๆ ต่อกันค่ะ” กานดาคิดว่าตนเองไม่ควรเก็บความคับข้องไว้ในใจ ต่อให้ภูผาเป็นพี่ชายขุนเขา แต่เขาไม่ใช่คนใจจืดใจดำ
“พี่ก็คิดเหมือนกาน ไอ้นี่มันทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่วันแรกที่ยัยนาพาเพื่อนมาที่นี่แล้ว” ภูผาเปรย
“ยัยนาเองก็จนใจค่ะ ยัยริดไม่ปริปากอะไรเลย พวกเราเลยได้แต่สงสัย?”
“ยัยนาก็สงสัยไอ้ขุนมันเหรอ?”
“ได้แค่สงสัยนั่นแหละคะ เจ้าตัวเขาไม่ยอมปริปากเลย” กานดาอดบ่นไม่ได้ คริษฐาปากหนักแถมยังใจแข็ง
“แบบนี้ ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา” ภูผาพึมพำ
การจะจับขุนเขาให้อยู่มือต้องพร้อมด้วยหลักฐานและพยาน
“พี่ภูคิด...” กานดากะพริบเปลือกตาปริบๆ ทันทีที่ตามความคิดของสามีทัน “ถ้าไม่ใช่คุณขุนละคะ...”
“ถ้าไม่ใช่ ไอ้น้องเวรของผมไม่มีทางตกหลุมพรางหรอก เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ คืนนี้เราสองคนรอจับแมวขโมยด้วยกัน” ภูผาพูดเสีย
