“กับข้าวที่บ้านเยอะแยะไม่กิน อยากกินข้าวกับน้ำปลา”แก้วบ่นอุบ ตอนที่เดินตามหลังจ้อนไป
“กูก็ว่างั้น จะอาศัยบารมีนายกินกับข้าวดีๆ สักหน่อย ไงล่ะ จะได้แดกข้าวเปล่าซะมั้งมื้อนี้” จ้อนบ่นผสมโรง
“หรือพวกมึงจะกินขี้ตีนกูแทนละโว้ย” เสียงขุนเขาตะโกนตามหลัง
จ้อนหันไปมองหน้าแก้วที่เบ้ปากพึมพำเบาๆ “ไม่รู้ทำอะไรผิดมา ถึงหนีมาหลบที่นี่”
“กูก็ว่างั้น” จ้อนสตาร์ทรถจักรยานยนต์ บึ่งหน้าตั้งไปยังโรงครัว
พอเสียงทุกอย่างเงียบลง เหลือแค่ขุนเขาที่นอนแกว่งแปลฟังเสียงน้ำไหลแค่คนเดียว เขาเผลอตัวยกมือก่ายหน้าผาก สีหน้าเรียบเฉยเริ่มมีริ้วรอยยับย่น “กูยังไม่อยากมีเมีย” ขุนเขาพึมพำเสียงแห้ง
หากเรื่องที่เขาทำแพล่งพรายเข้าหูภูผา ชีวิตโสดของเขาคงจบลงแค่นี้
“ตาขุนไม่มากินข้าวด้วยกันเหรอคะ?” กานดาถามสามี พลางทรุดนั่งข้างเขา
“ไม่รู้มันหายหัวไปไหน?” ภูผาบ่นเบาๆ เขารับแก้วน้ำเย็นเฉียบที่กานดารินส่งมาให้แล้วดื่มอักๆ
“จ้
