ง่วงแล้ว
859 Words
แกร๊ก!
แฟนซีเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำออกมาก่อนที่จะดวงตากลมโตจะหันไปมองชายหนุ่มที่นอนบนเตียงนุ่มของเธอเหมือนเคย
"ต้องให้ฉันบอกแกกี่ครั้งกันเหมันต์" แฟนซีถอนหายใจอย่างหนักเมื่อเหมันต์ยักไหล่ไม่แคร์กับคำพูดของเธอ
"อยากให้กูจูบฝันดีก่อนนอนป่ะ" รอยยิ้มทะเล้นออกจากใบหน้าหล่อเหลาของเหมันต์ เขาจ้องมองเรือนร่างของเธออย่างเปิดเผย
"ให้แกจูบนะซิยิ่งฝันร้าย" เธอบรรจงทาครีมไปตามผิวกายโดยที่ไม่ได้สนใจกับสายตากรุ่มกริ่มของเขาแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวกูกอดปลอบมึงเอง"
"แกมาทำไม มันดึกแล้ว" เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนก่อนจะออกมาถามคนตัวสูงที่ยังคงนอนบนเตียงเธออยู่
"คิดถึงมึงวะแฟนซี" เหมันต์ชันตัวลุกขึ้นมานั่งจ้องใบหน้าสวยของเธอ
"ไม่ไปหาเด็กแกล่ะ" เธอตอบพลางเดินไปนั่งข้างเขาเมื่อเวลานี้มันคือห้าทุ่มแล้ว และเธอก็ง่วงมากเลยทีเดียว
"กูคิดถึงมึงก็ต้องมาหามึงดิ จะให้กูไปหาใคร" เหมันต์ระบายยิ้มอ่อนโยนมองร่างบางข้างกายด้วยความเอ็นดู
"ไม่ใช่เวลานี้ฉันง่วง" แฟนซีตอบพลางเอนศีรษะไปซบไหล่ของเขา
"ง่วงก็นอนดิ" เหมันต์ยกมือหนาลูบเส้นผมนุ่มของเธออย่างเบามือคลายจะกล่อมเธอนอน
"อื้ม" แฟนซีขานรับพลางปิดเปลือกตาคู่สวยลงช้าๆ เธอยอมให้เหมันต์ลูบศีรษะโดยไม่มีท่าทีต่อว่าเขาถึงแม้จะดึกหรือเหมันต์จะเข้ามาโดยที่ไม่บอกกล่าวแต่เขาก็ไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง
"แฟนซีหลับยัง"
"อื้ม"
"หลับแล้วใครมันจะตอบวะ" เหมันต์หลุดหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทีของเธอ เมื่อเธอขานรับเขาน้ำเสียงงัวเงียเสียเหลือเกิน
"ฉันง่วงมากจริงๆนะ" เธอซุกหน้าเข้ากับต้นคอของเขาแล้วทิ้งน้ำหนักตัวพิงร่างสูงเมื่อรู้สึกจะหลับเสียให้ได้
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร" เหมันต์โอบกอดเธอเอาไว้อย่างหวงแหน ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนเขาตอนนี้เขาคงไม่ต้องมาคอยนั่งเฝ้าแบบนี้หรอก ถึงแม้สถานะนี้เขาไม่ได้เต็มใจยอมรับมันเลยก็เถอะ
เมื่อเหมันต์แน่ใจแล้วว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆเขาก็ประคองศีรษะเธอเอาไว้ก่อนจะช้อนร่างบางให้มานอนบนเตียงนุ่นในท่าที่สบาย
"ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะแฟนซี" รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของเขานิ้วเรียวหนาไล้ไปตามกรอบหน้าของเธออย่างหลงไหล เขาจูบหน้าผากมนของเธอเบาๆแล้วนอนลงสวมกอดเธอเอาไว้
"แค่แป๊บเดียวเดี๋ยวกูก็กลับ" เขากระซิบข้างใบหูเธอถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะหลับไปแล้วก็ตาม
@โรงเรียน PBR
ชายหนุ่มเรือนผมสีดำที่ยืนข้างตึกเรียนถึงแม้จะไม่ใช่ที่ลับตาแต่ก็ไม่มีใครจะผ่านมาทางนี้เท่าไหร่นัก
"พี่เหมันต์นี่มันหลายวันแล้วนะคะ พี่ไม่มาหาฝนเลย" หญิงสาวรุ่นน้องส่งเสียงออดอ้อนหวังให้เขาสนใจเธอ
"น่ารำคาญ" นัยน์ตาคมแสนดุดันกำลังมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ
"แต่พี่ได้ฝนแล้วนะ" ฝนตอบกลับอย่างไม่พอใจที่เหมันต์ไร้เยื่อใยกับเธอ
"เสนอมาก็สนองถ้ามึงไม่เสนอกูจะสนองให้เหรอ อย่ามาโวยวายกูไม่ชอบ" สายตาดุดันมองหญิงสาวตรงหน้าแววตาวาวโรจน์ เตือนให้เธอหยุดพูดในสิ่งที่เขาไม่ต้องการฟัง
"พี่มีแฟนอยู่แล้วใช่ไหม ถึงปฎิเสธฝนแบบนี้"
"กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว" เหมันต์กระตุกยิ้มขึ้นทันทีเพียงแค่เห็นร่างบางคุ้นเคยเดินมาแต่ไกล
เหมันต์รีบวิ่งเข้าไปหาแฟนซีในทันทีโดยทิ้งฝนเอาไว้ไม่สนใจบอกลาเธอเสียด้วยซ้ำ
"มึงมาช้า กูคิดถึงรู้ป่ะ" เหมันต์วิ่งไปกอดคอแฟนซีเอาไว้เขายิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่เธอมาได้สักที
"ฉันตื่นสาย"
"วันหลังกูจะไปปลุกมึงเอง เอางี้กูไปนอนพร้อมมึงตื่นพร้อมมึงเลยดีกว่า"
"ข้อเสนอส้นตีนอะไรของแก" แฟนซีย่นคิ้วมองเขาอย่างเอือมๆ
"ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ มันน่ารักนะมึงไม่รู้เหรอ" เขาหยิกแก้มนุ่มของเธอทั้งสองข้างเบาๆอย่างมันเขี้ยว
"เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวหรอก" เขากระซิบข้างใบหูเล็กพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ
"เดี๋ยวฉันช่วยเอาไหม?" เธอหันไปยิ้มตอบเขาแล้ววางมือบนบ่าของเขาทั้งสองข้าง จนเหมันต์อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้กับท่าทีของเธอ
"มึงจะช่วยจริงดิ"
"อื้ม ช่วยผ่าเอาหัวใจแกไปขายจะได้เอาเงินไปเปย์ผู้ชายคนอื่น"
- Writer
