เหมันต์อุ้มร่างบางที่หลับไหลคาอ้อมกอดของเขาในระหว่างทางที่นั่งรถกลับมายังคอนโดของเธอ
"ป่วยแบบนี้ฉันก็ยิ่งห่วงไม่อยากไปไหนดิแฟนซี" คนตัวโตวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือเพราะเขาไม่อยากจะทำเธอตื่นนัก
ริมฝีปากหยักหนาจุมพิตลงบนเรียวปากเล็กเบาๆ เขามองใบหน้าสวยตรงหน้าด้วยความหลงไหลวันเวลาที่ผ่านมาเขาเฝ้าออดอ้อนร้องขอความรักจากเธอและในวันนี้มันก็เป็นดั่งที่เขาหวังแล้ว
มือหนาเอื้อมยกมือเล็กขึ้นมาจุมพิตอีกครั้ง โดยที่ไม่ละสายตาจากคนตัวเล็กที่นอนหลับพริ้มอยู่ได้เลย
"อือ…" แฟนซีขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเธอรู้สึกหนาวจนส่งเสียงผ่านลำคอ ทำให้คนตัวโตต้องละสายตามาหาผ้าห่มคลุมร่างบางที่หนาวสั่นในตอนนี้ให้ทันที
"ตัวร้อนแล้ว...แล้วมียากินป่าววะ" เหมันต์ใช้มือหนาแตะหน้าฝากมนเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงพร้อมสายตาที่สอดส่องหากล่องยาภายในห้องของเธอ
"รอก่อนนะ จะไปหายามาให้" ถึงแม้คนตัวเล็กจะไม่ขานตอบรั
