BAD FIANCE #2

1652 Words

BAD FIANCE #2 แกร๊ก! ลันตาเปิดเข้าไปในห้องพลางกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างเหนื่อยล้า “ผ่านไปอีกวันแล้วนะ” หญิงสาวพูดขึ้นพลางยกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะเดินนำกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลีย -วันต่อมา- ครืดดด ครืดดด “อื้อออ” ลันตาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียง ติ๊ด “ว่าไง” (ยังไม่ตื่นหรอ) เสียงปลายสายถามขึ้น “โทรมาแต่เช้ามีอะไรรึเปล่า” (ตื่นมาดูนาฬิกาซะยัยลัน นี่มันจะเที่ยงละย่ะ) “อ่าวหรอ” ลันตาพูดขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง (ออกไปกินข้าวกันมั้ย) “อื้ม ได้ ที่ไหนอะ” (ไปอาบน้ำแล้วเจอกันที่สแควร์มอลล์ละกัน) “อื้มม ได้ ๆ จะไปซื้อของเหมือนกัน” (ให้ไปรับรึเปล่า) “ไม่อะ เดี๋ยวขับรถไป” ลันตาพูดก่อนจะวางสายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที @ Square-mall “รอนานมั้ยแก” ลันตานั่งลงก่อนหันไปถามเอวาที่นั่งเปิดเมนูอยู่ก่อนหน้านี้ “ไม่อะ เพิ่งมาถึงสักพักเอง” เอวาพูดกับเพื่อนก่อนจะยื่นเมนูไปให้ “อยากกินอะไร” ลันตารับเมนูมาเปิดดู ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับเด็กเสิร์ฟ “ได้ดูงานไว้บ้างรึยัง” เอวาถามขึ้น “มีเรียกไปสัมภาษณ์แล้วนะ เหมือนจะเป็นพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่ม” “ห้ะ! สัมภาษณ์งานตอนหนึ่งทุ่มเนี่ยนะ” เอวาถามขึ้นอย่างตกใจ “อื้ม” “นี่ลัน แกไม่สงสัยบ้างหรอ ทำไมต้องไปสัมภาษณ์ตอนกลางคืน ไม่กลัวบ้างรึไง” เอวาถามขึ้นอย่างหงุดหงิด “เอวา แต่ละบริษัทการทำงานอาจจะต่างกันก็ได้ อย่าไปคิดมากเลย” ลันตาหันไปพูดกับเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี “อีกอย่างค่าตอบแทนที่นี่ก็ดีด้วยนะ” “แกร้อนเงินหรอยัยลัน” เอวาพูดประชดใส่เพื่อนอย่างเป็นห่วง “ดูแลตัวเองดี ๆ ละกัน ถ้าอยากให้ไปเป็นเพื่อนก็บอก” “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ลันตาพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะตักอาหารตรงหน้าให้เพื่อนรักอย่างเอาใจ “อะ ๆ กินซะ จะได้ไม่งอแง” เอวาถอนหายใจพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของลันตา -1 ชั่วโมงต่อมา- “ลัน ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ แกเดินเล่นแถว ๆ นี้ไปก่อนละกันนะ” “อื้ม” ลันตาพยักหน้าก่อนจะเดินดูของไปเรื่อย ๆ พลั่ก! “ว้ายย!” ลันตาร้องขึ้นอย่างตกใจที่เดินไปชนกับชายหนุ่มจนหงายหลัง ดีที่ชายหนุ่มคนนั้นประคองหลังเธอไว้ได้ทัน “ลัน...” “พะ...พี่แทน...เอ่อ ขอโทษนะคะ เจ็บรึเปล่า” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเกร็ง ๆ แทนมองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างสงสัย ก่อนจะตอบกลับไป “พี่ไม่เจ็บ เราล่ะเจ็บรึเปล่า โทษที พี่คุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อย” “ไม่เจ็บค่ะ” ลันตายิ้มให้ชายหนุ่ม “สบายดีนะคะ” “สบายดี” แทนตอบพลางมองหน้าหญิงสาวยิ้ม ๆ “หายไปไหนมาตั้งนาน” “ลันย้ายไปเรียนที่ฟินแลนด์มาค่ะ อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวด้วย” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสดใส “ย้ายไปตอนปีสามเนี่ยนะ” แทนเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เพราะเรื่องนั้นใช่มั้ย” “...” หญิงสาวเงียบพลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้แทน ครืดดด ครืดดด “แป๊บนึงนะ” แทนเงยหน้าขึ้นไปบอกหญิงสาวก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามา ติ๊ด! (อยู่ไหน) “ชั้นสามกูเดินมาเอาของที่รถ” (รอตรงนั้น) “เออ เห้ย ๆ ไอ้เดรค ฝากซื้อกาแฟให้กูหน่อย” (กูเดินขึ้นมาแล้ว) “อ่าวหรอ เออ ๆ กูรออยู่” ติ๊ด! ลันตาชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของคนในสาย ก่อนจะหันไปบอกแทนอย่างรวดเร็ว “ลันขอตัวก่อนนะคะ พอดีลันนัดเพื่อนไว้ ไว้เจอกันนะคะ” “ไม่อยู่คุยกันก่อนหรอ” “ขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่แทน พอดีเพื่อนลันมีธุระด่วน” “อื้ม ไว้เจอกัน” แทนพยักหน้ารับก่อนจะมองตามลันตาที่รีบเดินออกไป “หึ หลบหน้าไอ้เดรคสินะ” “ใครอะ” เอวาถามลันตาที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หน้าคุ้น ๆ” “ไปก่อน ค่อยคุยบนรถ” ลันตาพูดก่อนจะจูงมือเพื่อนออกมาจากตรงนั้นทันที -อีกด้าน- “ใครวะ” เดรคมองแผ่นหลังที่เดินออกไปอย่างคุ้นเคย “ลัน...” แทนพูดเสียงนิ่ง เดรคชะงักก่อนจะมองแผ่นหลังที่เดินห่างไปเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกที่ตีกันเต็มไปหมด “ตามไปมั้ย?” “ตามไปทำไม...” เดรคพูดเสียงนิ่ง “อย่าพูดชื่อนี้อีก กูรำคาญ!” “หึ” แทนยิ้มอย่างกวน ๆ “ไปกันได้แล้ว” เดรคพูดขึ้นก่อนจะเดินไปยังร้านอาหารที่นัดกับลูกค้าไว้ทันที -บนรถ- “เรื่องอะไรกันยัยลัน ฉันงงไปหมดแล้ว แล้วนี่แกไม่ไปซื้อของแล้วหรอ” เอวาพูดขึ้นอย่างงง ๆ “แล้วเมื่อกี้ใคร?” “พี่แทน” ลันตาพูดขึ้น “พี่แทนหรอ” เอวาทำหน้าครุ่นคิด “อ่อ พี่แทนเพื่อนของ...” เอวาหันไปมองหน้าเพื่อน ก่อนที่ลันตาจะพยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย “เพื่อนพี่เดรค...แล้วเมื่อกี้พี่เดรคกำลังเดินขึ้นมา” ลันตาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แกจะหนีแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะลัน” “ไม่ได้จะหนี แต่ว่า...มันยังไม่พร้อม” ลันตาตอบเสียงนิ่ง “ยังไงสักวันแกก็ต้องเจอเค้า...แกรู้ใช่มั้ย” “อื้ม” ลันตาพยักหน้ารับ เอวามองเพื่อนสาวอย่างสงสาร ก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือของลันตาอย่างให้กำลังใจ ครืดด ครืดด ติ๊ด! (คุณรินรดานะคะ) “ค่ะ” (ทางบริษัทรบกวนขอเลื่อนวันสัมภาษณ์เป็นวันนี้ตอนหนึ่งทุ่มนะคะ ไม่ทราบว่าสะดวกรึเปล่าคะ) “ค่ะ สะดวกค่ะ” (เดี๋ยวจะส่งโลเคชันให้ทางไลน์นะคะ) “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ติ๊ด! “เค้าเลื่อนมาให้สัมภาษณ์วันนี้อะ” ลันตาหันไปบอกเพื่อนรักที่มองมาที่เธอ “งั้นแกกลับไปพักก่อนดีกว่าลัน” เอวาพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันไปส่งที่จอดรถ แกจอดชั้นไหน” “ชั้นหนึ่ง” เอวาพยักหน้าก่อนที่จะขับรถออกไปทันที “มีอะไรโทรมานะ” เอวาพูดก่อนที่ลันตาจะก้าวลงจากรถไป “อื้ม ขอบคุณมาก ๆ นะเอวา” ลันตาหันไปยิ้มให้เพื่อนรักแล้วเดินขึ้นรถไปทันที [Lanta’s part] “คงไม่เจอหรอก คนเยอะขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองไปที่ทางเข้าผับด้วยใจเต้นแรง ใช่แล้ว...ผับนี้คือผับของเขา คนที่ฉันพยายามหนีมาตลอด “มาพบคุณอรอินทร์ค่ะ” ฉันเดินไปบอกพนักงานที่เฝ้าทางเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพี “เชิญวีไอพีสองครับ” “ค่ะ” ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องวีไอพีสองทันที ก๊อก ๆ แกร๊ก! ฉันชะงักไปกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักคนในห้องขึ้นอย่างคุ้นเคย “สวัสดีค่ะพี่วิน พี่แทน” “ลัน?” พี่วินทักฉันอย่างงง ๆ “อย่าบอกนะว่าเราคือคนที่มาสมัครเป็นล่ามให้พี่อะ” “ใช่ค่ะ ลันเอง” ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับทั้งสองคน “งั้นไม่ต้องสัมภาษณ์แล้ว...พี่รับเลย” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ฉัน “หายไปไหนมาตั้งนาน” “ไปอยู่กับคุณพ่อมาค่ะ” “มานั่งนี่สิ” พี่แทนกวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งข้าง ๆ “ก็เลยขาดการติดต่อพวกพี่ไปเลยว่างั้น” พี่วินพูดด้วยท่าทางนิ่ง ๆ “ขอโทษค่ะ” “เราก็เหมือนน้องสาวพวกพี่ ใช่ว่าเลิกกับไอ้เดรคแล้วจะต้องตัดขาดกับพวกพี่สักหน่อย” พี่แทนพูดพลางยื่นมือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู “ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่หายไปโดยไม่ได้บอก” ฉันยิ้มให้กับพวกพี่ทั้งสอง “แต่ว่าสัมภาษณ์ลันบ้างดีมั้ยคะ ไม่รู้ว่าจะตรงกับที่พี่ต้องการมั้ย” “พวกพี่รู้อยู่แล้วว่าลันเก่งภาษาแค่ไหน ไม่ต้องหรอก” “อื้ม สั่งอะไรมากินดีกว่า” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาเปิด “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลันไปเลยดีกว่า” ฉันพูดกับพี่ ๆ อย่างเกรงใจ “ไม่ต้องกลัว ยังไงก็ต้องเจอมันอยู่ดี” พี่แทนพูดขึ้นก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ ฉันหลบสายตาพี่แทนที่มองมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงเบา ๆ “ลันรู้...แต่มันยังไม่พร้อมหนิคะ” “หึ จะไปกลัวอะไรมัน” พี่วินพูดขึ้น “นี่ลัน พี่มีลูกแล้วนะ” พี่วินพูดอย่างอารมณ์ดีพลางยื่นรูปของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในโทรศัพท์มาให้ฉันดู “น่ารักมากเลยอะพี่วิน หน้าเหมือนพี่เลย” “แน่นอน ก็พี่หล่อ” พี่วินพูดพลางยักคิ้วอย่างกวน ๆ ทำให้ฉันหลุดขำออกมาทันที “โอเคค่ะ หล่อค่ะหล่อ” แกร๊ก! ฉันหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเจอกับสายตานิ่งขรึมที่มองตรงมาที่ฉัน ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ตีกันเต็มไปหมด เขาที่เป็น...รักแรกของฉัน เขาที่เป็น...ทั้งชีวิตของฉัน เขาที่ทำให้ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ถึงสองปี... “สวัสดีค่ะ...พี่เดรค”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more