ตอนที่ 10
เจอสายตาพิฆาตจากท่านพ่อ สายตาจากเหล่าพี่น้องและอนุของบิดาที่นอกจากจะเยาะเย้ยแล้วยังมองเห็นเป็นศัตรูแล้ว ยามนี้เขมกรคิดว่า...ถอยก่อนไปตั้งหลักก่อนดีกว่า เผื่อว่าระหว่างนี้ความทรงจำของเกาหยุนเหลียงจะหลุดมาเพื่อให้เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้าง จะได้เตรียมตัวรับมือกับศัตรูได้ง่ายกว่ามิรู้สิ่งใดเช่นยามนี้
“หน้าตาของหยุนเอ๋อร์ซีดมากเลย ให้ข้าไปส่งที่ห้องดีหรือไม่”
“มะ...ไม่ต้อง! ข้ามิเป็นอันใดมาก ไปเองได้” หากยังอยู่ต่อไป เขาคงจะต้องถูกซ่งหยวนเจ๋อเล่นงานจนมิอาจโต้ตอบกลับไปได้ ยามนี้...ควรเร่งถอยไปตั้งหลักก่อนเป็นการดี
“ข้า...ขอกลับห้องก่อนนะขอรับท่านพ่อ” ว่าแล้วเขมกรก็เร่งรีบสาวเท้าแทบจะเป็นวิ่งออกจากลานฝึกยุทธิ์ ที่เมื่อที่เมื่อพ้นจากสายตาของทุกคน เขาก็หมดแรงเดิน เข่าอ่อนรีบทรุดกายลงนั่งในทันที
วิ่งหนึ่งกิโลเมตรก็เหนื่อยจนลิ้นห้อยแล้ว เจอเรื่องนี้เข้า...วิ่งสิบกิโลเมตรยังเหนื่อยน้อ
