BAD DANGEROUS 5
425 Words
หลายวันต่อมา..
15.00 น.
“คิดถึงอีกแล้ว” เสียงออดอ้อนของเด็กสาวที่กำลังสวมกอดผู้เป็นพ่ออย่างเหนียวแน่น ใบหน้าสวยดูเศร้าหมองลงอีกครั้ง
“ฮ่าๆ เดี๋ยวป๊าก็กลับมา ยังไม่เลิกงอแงอีกนะเราเนี่ย” วิทวัสลั่นหัวเราะออกมา ยกมือขึ้นลูบหัวทุยอย่างเอ็นดู
“ถึงแล้วบอกหนูด้วยนะคะ”
“ครับ ลูกสาว” ก่อนเขาจะกดจูบหัวทุยของลูกสาวด้วยความรัก แล้วหันไปหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ห่าง “ฝากดูแลวิวด้วยนะบุษ”
“ค่ะ คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ป๊าไปก่อนนะ” เมื่อหญิงสาวตอบรับ วิทวัสผลักกอดออกก่อนจะเอ่ยกับเด็กสาวอีกครั้ง
ฟอด.. “ค่ะ รักนะคะ” วิวหอมแก้มผู้เป็นพ่อ ก่อนเธอจะส่งยิ้มให้กับเขา จะกี่ครั้งยังไงเธอก็ไม่ชินอยู่ดี แต่ถ้าเธออ่อนแอ พ่อของเธอก็จะกังวลไปมากกว่าเดิม
“รักหนูเหมือนกันลูก” วิทวัสโยกหัวทุยอีกครั้ง ก่อนจะรับกระเป๋าเอกสารแล้วเดินขึ้นรถหรูไปทันที
วิวยืนมองรถของพ่อขับออกไปจนสุดสายตา ก่อนจะหมุนตัวเข้าบ้านตามเดิม โดยมีบุษเดินตามเธอมาติดๆ
“เย็นนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมหนูวิว”
“ไม่ค่ะ วิวว่าจะออกไปหาเพื่อน” เสียงบุษบาเอ่ยถาม เด็กสาวจึงหันกลับไปตอบ ก่อนเธอเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายพร้อมกับกุญแจรถของเธอ
“กลับดึกเหรอคะ?” บุษบาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“ไม่แน่ใจคะ ยังไงเดี๋ยววิวโทรบอกพี่บุษอีกทีแล้วกันนะคะ”
“ได้ค่ะ ยังไงก็..”
“ระวังตัวด้วยนะคะ..ใช่ไหมคะ?” วิวเอ่ยสวนกลับทันควันเมื่อรู้ว่าบุษบาจะเอ่ยอะไรกับเธอ
“หนูวิว” บุษบายกยิ้มขึ้น
“ฮ่าๆ วิวเอาตัวรอดได้ค่ะไม่ต้องห่วง ไปก่อนนะคะพี่บุษ”
“อย่าลืมโทรหาพี่นะคะ” บุษบารีบลั่นวาจาออกไป เมื่อเห็นเด็กสาวเดินออกไป
“ค่าาา” วิวหันกลับมาขานรับ ก่อนเธอจะก้าวเดินขึ้นรถทันที
บุษบามองรถเด็กสาวออกไปอย่างอดห่วงไม่ได้ เธอเลี้ยงวิวมาเธอรู้ดีว่าวิวอุปนิสัยเป็นยังไง ถ้าคิดจะทำอะไรก็ดื้อหัวชนฝาได้เหมือนกัน แต่ยังไงเด็กคนนี้ก็ใช่ว่าจะอ่อนแอต่อโลกภายนอก คงมีแต่โลกภายนอกเท่านั้นแหละ ที่จะต้องรับมือกับวิว
- Writer
