ทอลวง (ลำดับที่ 4 ในซีรี่ส์ทอรักปักสวาท)

Ep.๒ : คนถ่อย

ลวงร้อยบดจูบปากอวบอิ่มสีระเรื่อของลักษณษอยู่เนิ่นนานกว่าจะถอนจูบหนักหน่วงออกมา ให้ตายสิ ที่ผ่านมาเข้าปล่อยให้น้องน้อยรอดมือมาได้ยังไง ปากหวานเป็นบ้า ที่สำคัญ มันช่างละมุนลิ้นสากเหลือเกิน กลิ่นกายหอม ๆ นี้อีก แม้จะได้กลิ่นหอมจากตัวคนตัวเล็กบ่อย ๆ แต่ครั้งนี้ทั้งได้กลิ่นและได้ซุกไซ้ มันช่างให้ความแตกต่างที่แปลกออกไปเหลือเกิน

“อ่า! หวานเป็นบ้าฮันนี่”

“อ่ะ! พะ...พี่ลวงอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะคะ” เมื่อปากเป็นอิสระก็ร้องห้ามพร้อมกับจับกุมมือใหญ่ที่สอดแทรกเข้ามาใต้กระโปรง และตอนนี้มันกำลังไร้มารยาทลูบไล้โคนขาของหล่อนอยู่

“เขาเรียกว่าทำเรื่องดี ๆ ต่างหากฮันนี่” คิดเหรอว่าแค่นี้จะหยุดเขาได้ ยังคงเคลื่อนไล้มือหยาบกร้านเข้าไปในกระโปรงตัวสวย แล้วเคลื่อนมาหยุดตรงเนินสวาทอวบอูม แม้จะยังไม่เปิดเห็นด้วยตา แต่มือใหญ่ที่กุมอยู่บนเนินกลางหว่างขาสวยทั้งสองมันช่างน่าปรารถนาเหลือเกิน

“อืม! ให้ตายสิฮันนี่ พี่อยากได้เธอ”

ความเป็นชายชาตรีมันแข็งตัวตั้งแต่ได้แนบชิดลูบไล้ร่างสวยงามแล้ว และไม่เห็นว่าต้องรออะไรอีก มือใหญ่กระชากกางเกงซับในและกางเกงในตัวน้อยของลักษณาออกทางปลายเท้าทันที

“ว้าย! พี่ลวง พี่เป็นบ้ารึเปล่า พี่อย่าลืมสิ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

หล่อนดิ้นขัดขืนถอยหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่อีกข้างรั้งรัดเอวเล็กของเธอ ดึงรั้งกลับเข้าไปหาเขา เท้าน้อยถีบแรง ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ลวงร้อยขำในลำคอ มองกวางน้อยดิ้นพล่าน ร่างใหญ่โตยืนแทรกอยู่กลางหว่างขาน้อย แล้วพูดตอบกลับ

“ฮันนี่รู้อะไรไหม ผู้ชายน่ะไม่สนใจหรอกว่าลูกใครเมียใคร รักไม่รัก ขอแค่ทำให้สำเร็จความใคร่แค่นั้นก็มากพอแล้ว และตอนนี้พี่ก็ต้องการ ต้องการจะมีอะไรกับฮันนี่ด้วย ต้องการมากด้วย” ดึงมือเล็กที่ดันร่างตัวเองถอยหนีห่างจากเขามานวดคลึงเป้าตุงโตของตัวเองว่าตอนนี้พร้อมมากน้อยแค่ไหน มือน้อยรีบชักดึงกลับทันที เมื่อสัมผัสถึงความใหญ่โตที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน

“ทำเป็นรังเกียจ เดี๋ยวจะครางเพราะมันยังไม่รู้ตัวอีก หึหึ”

เสียงทุ้มห้าวดังออกมาจากปากหนา แล้วดึงร่างน้อยกระแทกเข้ามาหาตัวเอง และไม่สนใจที่จะอ่อนโยนกับคนตัวเล็ก เมื่อดึงรั้งเข้ามาแนบอิงเป้าตุงโตของตัวเอง อีกมือก็จัดการปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิปล้วงนำความแข็งร้อนออกมานอกกางเกงก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยชื้นเหงื่อส่ายหน้าให้เขา แล้วเลื่อนสายตามองไล่มาถึงกระโปรงตัวยาวที่ร่นไปกองที่เอวเล็กแล้ว

“อ่า! สวยโหนกนูนเป็นบ้าเลยฮันนี่ มีของดีแบบนี้ทำไมไม่บอกพี่ อืม!” ตวัดเรียวลิ้นสากเลียริมฝีปากบนของตน ก่อนจะทำสิ่งที่ทำให้ลักษณากรีดร้องทรมาน

“กรี๊ดดดดด จะ...เจ็บ! ฮือ ๆ ๆ”

“แม่งเอ๊ย! นึกว่าเอากับไอ้หน้าอ่อนนั้นจนหลวม ที่ไหนได้ อ่า! แน่นเป็นบ้าเลยเว้ย! อย่าดิ้นฮันนี่ พี่รู้พี่ใหญ่ และเธอก็เป็นครั้งแรกด้วย พี่จะพยายามไม่รุนแรง อ่า! ตอดรัดเป็นบ้าเลยเว้ย! อืม!” ภูมิใจดีใจล้นอกแต่คำพูดที่ส่งออกมาทำร้ายจิตใจสาวน้อยเหลือเกิน เอวสอบกระแทกเร่าเข้าหาความคับแน่นคับแคบที่ตอดรัดเร่าคลึงความใหญ่โตของเขาที่เคลื่อนเสียดสีเร่าเข้ากลางกายหล่อน

“ฮือ ๆ จะ...เจ็บ...พี่ลวง ฮันนี่เจ็บค่ะ อึก! ฮือ ๆ ๆ”

ลักษณาสะอื้นไห้อ้อนวอนให้คนตัวโต มือเล็กกำแน่นจนเล็บยาวสวยจิกมือของตนเองจนเลือดซึม แต่ลวงร้อยก็ยังกระหน่ำความแข็งแรงเข้าหาความคับแน่นของสาวเจ้าไม่หยุดพัก ทุกแรงกระแทกดุดันหนักหน่วงป่านเถื่อน ปากหนายิ้มหยันดวงหน้าสวยเปื้อนน้ำตา

“อ่า! ดีเป็นบ้าเลยฮันนี่ อืม! เสียว...อ่า!”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ใบหน้าหล่อมีเคราสากประดับล้อมกรอบหน้ายิ่งเพิ่มความดุดันน่ากลัวขึ้นไปอีก สาวน้อยร้องไห้สะอื้นตลอดการกระแทกกายของบุรุษ หล่อนมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาของตัวเองที่ไหลไม่หยุดเช่นกัน มือน้อยกำแน่นจนไม่รู้สึกเจ็บ เอวเล็กถูกดึงรั้งกระแทกเอาแต่ใจของคนถ่อย

“ฮือ ๆ ๆ เลว! อะ! อือ!”

เจ็บแสบกลางร่างไม่เท่าไหร่ ตอนนี้หัวใจดวงน้อยที่เคยมีต่อชายหนุ่มตรงหน้ามันได้เลือนหายไปแล้ว หล่อนเจ็บ เกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย เธอผิดอะไร? เธอทำผิดอะไร ทำไมคนดี ๆ แบบเขาถึงเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือก็มิปาน

“อ่า! ฮันนี่ของพี่ ดีเหลือเกิน อืม! แน่นเป็นบ้า...จะด่าว่าพี่เลวชั่วก็ได้ ตอนนี้พี่สมหวังแล้ว อ่ะ! โอว์! ไม่ไหวแล้วคนสวยพร้อมกันนะ ซี้ดด เสียวเป็นบ้าเลยคนดี อา!”

เอวสอบกระแทกจังหวะย้ำสวาทหนักหน่วง จับเอวเล็กคอดเพียงมือเดียวรั้งดึงเข้ามาหาตนเอง อีกมือก็ลูบไล้เรียวขาสวยไปมา ยิ่งเห็นน้ำตาของลักษณาไหลไม่หยุด เขายิ่งสะใจ แล้วคึกคะนองโหมกระหน่ำความเป็นชายชาติบุรุษเข้าหาไม่บันยะบันยังเพื่อนำพาตัวเองไปถึงความสุข

“ฮือ ๆ ๆ”

เสียงร้องไห้สะอื้นยังคงดังเรื่อย ๆ แม้ว่าตอนนี้จะไม่เจ็บมากเหมือนคราแรกที่เขากระแทกร่างเข้ามา แต่มันก็เจ็บอยู่ดีเมื่อเขากระแทกท่อนเนื้อแข็งแรงเข้าหาอย่างไม่ถนอม

“อ่า! จะเสร็จแล้วฮันนี่ อ่า! เสียวเหลือเกิน โอว์! อือ!”

“อะ! เจ็บ!” เจ็บปวดอีกครั้งเมื่อเขากระแทกบั้นเอวเข้ามาหนักหน่วงสุดลำกายแข็งร้อน ทั้งจุก ทั้งเจ็บ ปากน้อยกัดเม้มริมฝีปากตัวเองจนมีเลือดไหลซึม

“อ่า! แล้วฮันนี่จะรู้ว่าความสุขมันเป็นยังไง อ่า! โอว์! ดีเหลือเกินคนสวยของพี่ลวง อ่า! เอามัน แน่นเป็นบ้า! อะ! เสียวววว”

ยิ่งความสาวตอดรัดและดูดคลึงเขาทุกครั้งที่กระแทกเคลื่อนเร่าเข้าออกเป็นจังหวะในร่างของลักษณา เขายิ่งทรมานซ่านเสียวจนจะแตกซ่านความปรารถนาตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยก็ว่าได้ แรงเร่าร้อนจากคนถ่อยดำเนินไปอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่สนใจเสียงครวญครางปนแรงสะอื้นไห้แม้แต่น้อย

“อ่า! จะแตกแล้วฮันนี่ อ่า! พี่ลวงไม่ไหวแล้ว ซี้ดดดด โอว์! ย่า!”

แล้วความปรารถนาของลวงร้อยก็สมหวังเมื่อกายสาวคัดแน่นตอดรัดคลึงเคล้าเขาจนแตกซ่าน ปล่อยน้ำสีสวาทของเขาอาบรดทิ้งไว้ในกายเล็กจนไม่เหลือในลูกสูบ บทรักเห็นแก่ตัวครั้งนี้มีเพียงคนใจร้ายเท่านั้นที่สมหวัง โดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงสาวแม้แต่น้อย เมื่อสุขสมก็ถอดแก่นกายร้อนที่ยังแข็งขึงอยู่ออกจากความฉ่ำแฉะของสตรี แล้วนำความใหญ่โตเข้าไปในกางเกง ติดกระดุมและรูดซิป ก่อนจะยิ้มมองคนที่อ่อนระทวยสะอื้นไห้บนเคาน์เตอร์ยิ้มหยัน

“อ่า! ขอบคุณพรหมจรรย์ที่เก็บไว้ให้นะ หลังจากนี้จะไปแต่งงานกับใครที่ไหนก็เชิญ” ถลกดึงกระโปรงตัวยาวที่ร่นไปกองอยู่เอวคอดมาปกปิดความสวยงามกลางร่างของลักษณา

“อึก! ชาติชั่ว!” ไม่รู้จะว่าคนใจร้ายยังไงดี หัวใจของหล่อนเจ็บไม่มีชิ้นดีพอ ๆ กับร่างกายที่ปวดร้าวลึกถึงทรวงใน

“ปากดี! กลับก่อนนะคนสวย จากนี้ไปก็แล้วแต่เธอ ส่วนแหวนนั่นก็หาคำแก้ตัวกับไอ้หน้าอ่อนนั่นเองก็แล้วกันนะ”

เป่าปากยิ้มเย้ย เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาให้ลักษณาก่อนจะหมุนตัว เดินล้วงกระเป๋ากางเกงจากไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามอง แต่พอเดินไปจะถึงประตูห้องก็ไม่ลืมหันมาพูดทิ้งท้ายว่า

“อย่าลืมไปหายาคุมฉุกเฉินมากินซะล่ะ เมื่อกี้ปล่อยในและไม่ได้ใส่ถุงยางด้วย พี่ไม่อยากให้เด็กหัวขนเกิดมาเป็นภาระในอนาคต” แล้วก็เปิดประตูจากไปพร้อมกับปิดประตูห้องลงทันตอนลักษณาคว้าดึงปังตอที่สับติดเขียงข้าง ๆ ปาใส่เขา

ปัง! เพล้ง!

เสียงมีดปังตอกระแทกกับบานประตูตกลงกระทบพื้นห้อง พร้อมกันนั้นร่างน้อยก็ลุกขึ้นนั่งทรุดเข่ากับพื้นร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมผู้ชายที่แสนดีถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ เขาทำลายหัวใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า คำว่าไม่รักของเขายังไม่เจ็บเท่ากับการกระทำก่อนหน้านี้ของเขาเลย หมดแล้วความภาคภูมิใจของลูกผู้หญิง ก่อนจะมองไปเห็นแหวนเพชรที่ลมกรดมอบให้ร่วงอยู่ที่พื้น แล้วหยิบมันขึ้นมากำแน่นทั้งน้ำตา สภาพของมันแทบดูไม่ได้ ดูไม่เหมือนของที่มีราคาแพงสักนิด เพราะมันถูกมีดสับจนเพชรเม็ดโตหลุดหายไปแล้ว

“ฮือ ๆ ๆ ๆ”