Ep.๑ : คนขี้หึงปากหนัก 3
1373 Words
ลมกรดขึ้นมาส่งและพูดคุยกับเธอชั่วโมงกว่าก่อนที่เขาจะกลับ พอส่งแฟนหนุ่มกลับแล้วก็เดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียงกว้าง แล้วยกมือกุมอกข้างซ้ายของตัวเอง แล้วภาพเหตุการณ์หน้าลิฟต์ตอนถูกใครอีกคนกระชากข้อมือก็วนเวียนมา หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรง แต่แล้วก็ต้องลุกขึ้นเดินจากเตียง เมื่อเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น คิ้วเรียวสวยได้รูปขมวดชนกันพึมพำ
“พี่ลมลืมของรึเปล่านะ”
พึมพำขณะเดินไปเปิดประตู โดยไม่คิดจะส่องตาแมวก่อนเปิด เพราะคิดว่าเป็นแฟนหนุ่มที่เพิ่งกลับไปกลับมาอีก แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเปิดประตูออกมาเจอกับใครที่เธอคิดว่าจะไม่เจอเขาอีกตลอดชีวิตหากไม่จำเป็น เพราะการเจอหน้าเขามันทำให้เธอตัดใจไม่ได้สักที และตอนนี้หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงจนยากจะควบคุมได้
“พะ...พี่...”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ไม่สนใจจะฟังคนตัวเล็กพูดให้จบ ผลักดันร่างน้อยเข้าไปในห้อง แล้วตัวเองก็แทรกตัวเข้ามาในห้องของลักษณาโดยที่เจ้าของห้องเขายังไม่อนุญาต เมื่อเข้ามาพ้นประตูก็กระแทกปิดล็อกประตู
ปัง!
คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ จ้องมองคนตัวสูงตรงหน้า แล้วก้าวถอยห่าง สายตาแบบนี้ แววตาแบบนี้ไม่ใช่ลวงร้อยที่เธอรู้จัก เขาไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้สักครั้ง แล้วทำไมตอนนี้ทำไมเขามองอย่างกับจะฆ่าเธอเลยล่ะ
“พี่ลวงมีอะไรกับฮันนี่คะ”
เธอบอกให้ตัวเองเข้มแข็งขณะถามผู้บุกรุก พร้อมกับหมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง ไปนั่งที่โซฟารับแขกของตน ลวงร้อยเดินตามน้องน้อยไปนั่งยังโซฟา และที่ทำให้ลักษณาต้องรีบลุกขึ้นไปนั่งโซฟาอีกตัว เมื่อคนตัวโตมานั่งเบียดตรงที่เธอนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะพี่ลวง ฮันนี่ต้องการเวลาส่วนตัว”
“เดี๋ยวนี้ต้องการเวลาส่วนตัว แล้วทีเมื่อก่อนพี่ต้องการเวลาส่วนตัว แต่ฮันนี่ก็ยังตามไปกวนเวลาพี่จะนอนกับพวกนางแบบและเด็กในอ่างพวกนั้น ฮันนี่ยังทำได้ ฮันนี่ยังไม่ให้ความเป็นส่วนตัวพี่เลย แล้วตอนนี้มาเรียกร้องขอความเป็นส่วนตัวเพื่อ?”
เสียงทุ้มกระแทกถามพร้อมกับกัดสันกรามแน่นจนเกิดเสียงฟันกระทบกัน และนั่นแหละมันยิ่งทำให้ลักษณาหวาดกลัวคนตรงหน้า ตอนนี้ลวงร้อยเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับหล่อนก็ว่าได้ ตั้งแต่เกิดมารู้จักกับชายหนุ่มก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง
“ฮันนี่รู้ ฮันนี่ผิด ฮันนี่ขอโทษพี่ลวงนะคะ” เธอยกมือไหว้ขอโทษอย่างสำนึกผิด “แต่ตอนนี้ฮันนี่ก็ไม่ได้ไปป่วน ไปวุ่นวายกับชีวิตพี่ลวงแล้วไม่ใช่เหรอคะ” เธอถาม
“หึหึ ขอโทษง่ายไปนะ เธอจะชดเชยเวลาและความสุขที่พี่เสียไปเพราะเธอให้พี่ยังไงล่ะฮันนี่ คำขอโทษแค่นี้มันเป็นแค่เพียงคำพูดเท่านั้น”
“แล้วฮันนี่ต้องทำยังไงคะ”
“เป็นของพี่ แล้วพี่จะรับคำขอโทษจากเรา” น้ำเสียงหยาบกระด้างเปล่งออกมาพร้อมกับจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งโซฟาข้าง เอาหมอนมาบังตัวเองไว้จากสายตาของตน
“ฮันนี่คงเป็นของพี่หรือของใครไม่ได้หรอกค่ะ เพราะนี่ค่ะ”
พูดพร้อมกับยกมือข้างซ้ายที่มีแหวนเพชรวงโตสวมอยู่นิ้วนางให้อีกคนดู เพราะเธอเพิ่งตกลงจะแต่งงานกับลมกรดวันนี้เอง เขาจัดงานเซอร์ไพรส์ของเธอแต่งงานที่ห้างสรรพสินค้า คาดว่าพรุ่งนี้คงถูกตีพิมพ์ขึ้นหน้าหนึ่งของทุกหนังสือเป็นแน่
“ถอดมันออกซะ” ไม่ได้สั่งอย่างเดียวยังดึงมือเล็กมาดึงแหวนวงโตออกจากนิ้วของเธอออก
“มะ...ไม่นะคะพี่ลวง แหวนนี้พี่ลมให้ฮันนี่ และฮันนี่ก็ตกลงจะแต่งงานกับพี่ลมแล้ว” หล่อนขืนมือและกำมือแน่นเพื่อไม่ให้เขาถอดแหวนออกจากนิ้วของตนได้
ลวงร้อยแกะมือเล็กที่กำแน่นออกอย่างบังคับ และแล้วเธอก็ต้องยอดคลายมือแล้วแหวนวงโตก็ถูกถอดออก เมื่อถูกถอดออกได้ก็ลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวขนาดเล็กของเจ้าของห้องแล้วมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งที่ต้องการ เมื่อเจอแล้วก็รีบคว้าดึงแล้ววางแหวนไว้บนเตียง
“พี่ลวงจะทำอะไร มันจะมากไปแล้วนะคะ” ลักษณาร้องห้ามจับข้อมือใหญ่ที่เงื้อขึ้นสูงข้างที่ถือมีดปังตอ
“มันจะมากกว่านี้ถ้ายังคิดจะใส่แหวนของไอ้หน้าอ่อนนั่น” สะบัดมือเล็กออกจากข้อมือของตนแล้วก็เอามีดปังตอในมือสับลงมายังแหวนวงสวยที่วางไว้ก่อนหน้า
“อย่า!”
ร้องห้ามไม่ทันเสียแล้ว เมื่อมีดปังตอใหญ่สับลงยังแหวนหลายครั้งต่อหลายครั้งติดกัน
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงดังจนน่ากลัว เท้าเล็กก้าวถอยห่างจากคนตัวโต เพื่อหาที่หลบภัยให้ตัวเอง ตอนนี้ลวงร้อยไม่ใช่คนที่หล่อนรู้จัก คนคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอเฝ้าตามรัก แต่เป็นผีห่าซาตานร้ายมากกว่า
ลวงร้อยมองแหวนเพชรวงสวยที่ตอนนี้เพชรเม็ดโตในตัวแหวนหลุดและตัวเรือนขาดจากกัน เขายิ้มสะใจ แล้วหันไปจ้องคนตัวเล็กสั่นเทาที่เดินถอยห่างตัวเองออกไปแล้วสับปังตอในมือลงกับเขียงจนฝัง
ปัง!
แล้วเดินก้าวยิ้มร้ายไปหาสาวเจ้าร่างเล็กที่ถอยห่างจากตน สายตาของลักษณาตอนนี้กำลังมองจ้องมาทางเขาอย่างหวาดหวั่น เขามองออกว่าเธอกลัว และนั่นแหละที่เกลียด เกลียดที่สุดเวลาน้องน้อยมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมแบบนี้ จากดวงตาที่เคยสดใสมันกลับเป็นแววตาขลาดกลัว
จากตอนแรกก้าวถอยทีละก้าวช้า ๆ ลักษณาเปลี่ยนเป็นหมุนตัววิ่งหนี ตอนนี้ต้องเข้าไปในห้องนอนให้ได้ และต้องล็อกห้องไม่ให้เขาเข้าไปได้ แต่พอหมุนตัวจะวิ่งก็ถูกมือหนาคว้าเอวเล็กกระชากดึงเข้าไปกอดจากทางด้านหลังทันที
“ว้าย!”
“จะไปไหน?” ถามเสียงแข็งข้างหูคนตัวเล็ก
“จะไปให้ห่างจากพี่ลวง ทำไมพี่ลวงทำแบบนี้” เธอดิ้นหาทางเอาตัวรอด แต่ยิ่งดิ้นเตะ เท้าเล็กที่ยกขึ้นลอยเหนือพื้นยิ่งทำให้ลวงร้อยรัดร่างเล็กกระชับเข้าหาอกตัวเองแน่นขึ้น
“พี่ทำอะไร ว้าย!”
แล้วก็ต้องหวีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อถูกเหวี่ยงร่างไปยังเคาน์เตอร์ของครัว
“เป็นของพี่สิ แล้วพี่จะให้เรื่องทุกอย่างจบ” พูดพลางลูบไล้เรียวขาสวยที่กระโปรงชีฟองตัวยาวของลักษณาถูกร่นขึ้นเมื่อเจ้าของร่างดิ้นไม่หยุด
“ไม่! ถ้าเป็นเมื่อก่อนฮันนี่จะดีใจ แต่ตอนนี้ไม่เลยสักนิด ฮันนี่เดินออกมาแล้ว และตอนนี้ฮันนี่มีพี่ลมแล้ว” หล่อนหยุดดิ้น เบือนหน้าแสร้งมองไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าของคนตัวโต ยิ่งมองก็ยิ่งตอกย้ำตัวเองว่าไม่เคยลืมเขาและไม่เคยรักน้อยลงแม้แต่น้อยเลย
“มองพี่!” มือใหญ่อีกครั้งรัดตรึงรั้งเอวเล็กคอดไว้ อีกมือบีบบังคับหน้าสวยให้หันมามองหน้าของตัวเอง
“ทำไมพี่ทำกับฮันนี่แบบนี้”
“พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่ฮันนี่เป็นคนเลือกแบบนี้เอง หึหึ”
“ฮันนี่มะ...อะ! อื้อ!”
เสียงเล็กกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อคนร้ายกาจโน้มลงมาบดขยี้กลีบปากอวบอิ่มสีระเรื่อพร้อมสอดแทรกเรียวลิ้นสากของบุรุษเข้ามาในโพรงปากน้อยของเธออย่างไม่ถนอม
- Writer
