สองอาทิตย์ต่อมา…
ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าเดินตรงเข้ามาภายในตัวตึกของโรงแรมไดมอนแลนด์เรสซิเด้นฯ ใบหน้าคมเข้มจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหยักดูหล่อเหลาไม่น้อยเดินมาหยุดตรงหน้าประชาสัมพันธ์ของโรงแรมด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่ามาพบใครค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับยกมือไหว้อย่างสุภาพ
“สวัสดีครับผมขอมาพบคุณธนพัฒน์ ไดมอนเรส” น้ำเสียงทุ้มบอกอย่างสุภาพก่อนจะส่งยิ้มสวยมาให้ประชาสัมพันธ์สาวหน้าจิ้มลิ้ม
“ไม่ทราบว่านัดเอาไว้หรือเปล่าค่ะ”
“เปล่าครับ”
“งั้นต้องขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ท่านประธานไม่ว่างค่ะ หากคุณมีธุระอะไรก็แจ้งไว้ได้นะคะ” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงหวานเหมือนเดิม สายตาคมสบตามองประชาสัมพันธ์สาวอย่างประเมินท่าที เห็นทีวันนี้เขาคงเข้าพบพี่ชายยากเสียแล้ว หากไม่บอกชื่อไปว่าเขาคือใคร
“ผมต้องการพบคุณธนพัฒน์วันนี้แล้วก็เดี๋ยวนี่ด้วย หวังว่าคุณคงเข้าใจนะครับ” น้ำเสียงเข้มบอก
