บทที่ 7 อดีตเก่า
874 Words
ตุ๊บ!!!
"อ้าวเดน...มาที่นี่ด้วยหรอคะ?" เสียงหวานเอ่ยอย่างตกใจไม่คิดมาก่อนว่าจะเจออดีตคนรักเก่า ซึ่งเธอคือรินเซ่ที่ตอนนี้คบหาอยู่กับมาคลิน ใบหน้าสวยระดับนางแบบฉีกยิ้มกว้าง แสดงอาการดีใจยามพบกัน
"อืม" ทว่าเอเดนกับถอยหลัง เบี่ยงตัวหนียามเธอยื่นมือจับทักทาย ความรู้สึกบึ้งลึกในใจแกร่งบีบรัด เธอคืออดีตแสนเจ็บปวดและเป็นชนวนจุดความแค้นระหว่างเพื่อนสนิท ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มเก็บอารมณ์ เขาไม่เหลือสถานะใดให้นึกถึง
"บังเอิญจังเลย รินแวะมาดื่มกับเพื่อนหน่ะ แล้วเดนมากับพวกฮาเกนอีกหรือเปล่า" เธอรู้ไปซะทุกอย่างว่าเขาชอบแบบไหนหรือทำอะไร สนิทกับใครไปที่ไหนจดจำรายละเอียดได้ดี
"รีบไม่ว่าง" ร่างสูงหันหลังแน่วแน่ไม่มีแม้แต่เหลียว รีบก้าวไปตามทางห้องน้ำต่อ เขาไม่ใช่พวกจะรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ หลังจบกันแล้วมาเป็นเพื่อน คำพูดคำไหนที่เขาเคยลั่นไว้ เขาจำใส่ใจไม่มีทางลืม
"..เดน" ทิ้งนางแบบสาวมุ่งมองตามหลัง สองมือบางกำกระเป๋าสะพายแน่น จิกเรียวเล็บจนลืมราคาแบรนด์ดัง ความรู้สึกในใจวาบหวิบจนลืมคนรักตอนนี้
อีกด้านนึง_
"พี่ฟรานไม่ต้องมารับพลอยก็ได้ค่ะ" หญิงสาวรู้สึกเกรงใจทุกครั้ง เมื่อเพื่อนสนิทพี่ชายอาสารับส่ง
หลังเลิกงานตามร้านอาหาร เธอรับจ๊อบพิเศษตอนไลลาเพื่อนสาวติดงานอื่น เพราะไม่อยากรบกวนเงินจากบิดาเท่าไหร่
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก เรากลับคนเดียวดึกๆไม่ดีหรอก" น้ำเสียงโทนอบอุ่นบอก เขาไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมมาคลินดูแคลนน้องสาวต่างมารดาหนักหนา ทั้งๆที่ออกจะน่าสงสารในความขยันเกินขีดจำกัด
โครงหน้าคมคายส่งยิ้มต้อนรับ พร้อมเปิดประตูรถยนต์รอ เขาพยามตามจีบหยอดคำหวานใส่ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา จนเพชรพลอยเริ่มไว้ใจยอมให้รับส่งได้ ขอเวลาหลังเรียนจบค่อยพิจารณาสถานะอีกทีนึง
"พี่ฟรานก็ดึกนะ ทำงานมาเหนื่อยๆควรได้นอนพักด้วยซ้ำ" ชายหนุ่มร่วมหุ้นทำงานบริษัทเครื่องออกกำลังกับมาคลิน เนื้องานค่อนข้างหนักเธอก็แอบเกรงใจ ร่างอรชรก้าวขาตรงไปที่รถยนต์ฝั่งด้านข้างคนขับ
"เห็นหน้าเราก็หายเหนื่อยแล้ว พลอยกินอะไรมาหรือยังพี่พาแวะกินก๋วยเตี๋ยวไหม" เขารู้ว่าเธอชอบกินอาหารจานด่วน เดี๋ยวพอกลับไปถึงที่พักต้องอ่านหนังสือก่อนนอนอีก อดชื่นชมในความขยันไม่ได้ ระหว่างที่เขาเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ สายตาดันเหลือบเห็นคู่อริเพื่อนชายลอบคุยกับคนรักอยู่
"วันนี้พลอยกินข้าวมาแล้วค่ะ เจ้าของให้กินก่อน..." ร่างอรชรยังไม่ทันก้มลงไปนั่งบนเบาะรถ เพชรพลอยดันสะดุดหางตาเจอร่างสูงยืนมองผ่านกระจก บนชันเหล่าพวกวีไอพีทางเข้าห้องน้ำ ใบหน้าแสนน่ารังเกียจเรียบนิ่ง ปานคิดอะไรแอบแฝงอยู่นัยน์ตาคม
ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายเต้นระรัว เธอภาวนาตลอดหลายวันนี้ไม่ให้พบกันเจอกันอีก แถมยังสวดมนต์กรวดน้ำใส่ หากไปไหว้พระที่ไหนก็บอกกล่าวปานขอพร
"พลอย!!" ฟรานตะโกนเรียกตอนอยู่ฝั่งคนขับแล้ว แปลกใจจู่จู่เพชรพลอยยืนแน่นิ่ง แถมยังจ้องไปตรงจุดที่เอเดนยืนอยู่
"คะค่ะพี่ฟราน?" พอตั้งสติได้เธอรีบขานรับ ไม่น่าปลอยตัวเองล่องลอยนึกคิดถึงเรื่องคืนวันนั้น เธอซักถามจากไลลาว่าใครแอบเอายาใส่ในแก้วเครื่องดื่ม ต่างไม่มีใครยอมรับโทษแต่ว่าพวกผู้ชายกลุ่มอื่นที่มาขอไลน์
"พลอยรู้จักมันด้วยเหรอ" คนถามมองอย่างสงสัย ชีวิตประจำรอบด้านของหญิงสาวไม่น่าจะยุ่งเกี่ยวหรือรู้จักเอเดนได้ พอร่างอรชรรีบเข้านั่งในรถ เขาเลยออกสตาร์ทเดี๋ยวเสียเวลาพักผ่อน พรุ่งนี้เธอยังต้องไปเรียนรักษาหน้าที่อีก
"ใครคะ?" เธอถามกลับ เพราะไม่รู้จะอธิบายให้คนฟังยังไงดี ดวงตากลมแป๋วกระพริบปริบน่าเอ็นดู คล้ายอาหารง่วงนอนหาววอด
"ไอเดนหน่ะ..แต่อย่าไปรู้จักมันเลยนะ ไอคลินจะว่าเอา" เขาเหลือบมองตุ๊กตาหน้ารถเป็นระยะ ไม่รู้สึกเบื่อแม้แต่น้อย ส่งรอยยิ้มอบอุ่นตลอดทาง
"อ้อ..พลอยเคยเห็นแค่ในข่าวเท่านั้นเอง ช่วงนี้พี่คลินทำงานหนักหรอคะเห็นคุณพ่อบอก" น้ำเสียงใสใสเปลี่ยนเรื่องคุย หันหน้ามองท้องถนนข้างทาง ท้องฟ้ายามมืดครึ้มสร้างความเปล่าเปลี่ยวใจ
"มันมีโปรเจคใหม่หน่ะ เราก็สู้ๆนะพลอยปีสุดท้ายแล้ว พี่เป็นกำลังใจให้" จังหวะบอกถ้อยคำอ่อนโยน ฝ่ามือหนาเอื้อมจับมือบางบนตักเล็ก ส่งผ่านความห่วงใยชนิดที่ไม่ได้หวังเอาเปรียบ โดยเพชรพลอยยิ้มหวานกับ
.................................
และแล้วฟรานกับพลอยก็คู่กัน 555
แต่มันจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ !!! อิเดนลูกรักลูกชังไม่ยอม!!!
##อย่าลืมกดไลค์ให้ทุกวันที่เข้าอ่านนะครับ
- Writer
