บทที่ 9 ปะทะคารม
915 Words
ผับ SK
ร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปเผยสัดส่วนอวบอิ่มเล็กน้อยตามเนื้องาน สองรองเท้าส้นสูงยืนตะหง่าน รวบรวมแรงหายใจฮึดสู้ก่อนเผชิญ ในเมื่อปัจจัยชีวิตบีบบังคับไม่มีทางเลือก เลยกลับมาสถานที่เดิมรับอาชีพสาวพีอาร์ดูแลแขก แต่สวมป้ายชื่อของไลลาประดับอก
"วันนี้เรารับแขกชั้นวีไอพีนะ หน้าตาสวยๆแบบนี้ได้ทิปหนักชัวร์" เสียงของหญิงสาวค่อนข้างมีอายุแต่รูปลักษณ์ยังดูสวยงาม เธอรับหน้าที่จัดเตรียมสาวสวยไว้ต้อนรับลูกค้า พอเห็นเพชรพลอยมาวันนี้ยิ่งดีใจ ผู้คนมักชอบของสดใหม่เสมอมักเรียกค่าตัวได้ราคาดี
"แต่หนูไม่รับงานข้างนอกนะคะ ไลลาได้บอกไหมคะ" เพชรพลอยกลั้นใจถามย้ำอีกครั้ง แม้รู้ว่าไม่ควรเรื่องมากเท่าไหร่นัก จะทำคนดูแลรำคาญแล้วไล่กลับบ้านได้
"จ้าไม่ต้องห่วงนะ เราก็ปฏิเสธแขกได้อย่ากังวลเลย...ดูเหมือนมีคนตามมาแล้วเราแล้ว ท่องไว้นะจ๊ะว่าทิปเท่านั้น" เธอรีบส่งสาวพีอาร์ตามที่ลูกค้าชื่อไว้ เพชรพลอยเคยทำงานประเภทนี้ซึ่งไม่ยากเลย ร่างอรชรออกจากห้องแต่งตัว มุ่งสับรองเท้าส้นไปยังโต๊ะตรงกลาง
"คลินเราว่าอย่าทำแบบนี้เลยนะ เดนไม่ได้ยุ่งอะไรกับรินเลย" แต่แล้วเสียงของหญิงสาวคนรู้จักกับดังขึ้นระยะใกล้ ซึ่งเรียกความสนใจจนเพชรพลอยหันมอง เจอพี่ชายเคียงด้วยแฟนสาว นั่งรินเครื่องดื่มแต่ดูยังไงก็แปลกๆ
"ไม่ได้ยุ่งแล้วไปเจอกันได้ไง ไม่มีความบังเอิญในโลกนี้หลอกนะริน" มาคลินกดน้ำเสียงต่ำ นั่งผายไหล่ผึงอย่างต้องการจะเจอเจ้าของสถานที่ จับแขนเรียวนางแบบสาวบังคับไว้ หลังเธอพยามหนีหน้าไม่อยากมาด้วยกัน
เขาไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวอะไรเลย ยามเข้าสถานที่ของคู่อริ แม้ครั้งนึงเคยเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเด็ก ทว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีมิตรแท้ตลอดกาล
"อีหนู!ฉันเรียกเธอมานะ" ลูกค้าคนนึงที่ระบุชื่อไลลาคืนนี้ ส่งเสียงตะโกนผ่านจังหวะดนตรี จนทำเพชรพลอยสะดุ้งตัวรีบเอี้ยวมอง แล้วยิ่งกว่ามรสุมลูกใหญ่สุมทรวง คนตัวสูงโปร่งพร้อมลูกน้องกำลังเดินมา ซึ่งสบตาเห็นเธอพอดี ก่อนทิ้งกายนั่งฝั่งตรงข้ามกับลูกค้า
"เธอ..." เอเดนเอ่ยเรียกแผ่วเบา เขาไม่ยักรู้ว่ามีสาวพีอาร์คนนี้ในผับ พอมองป้ายชื่อระดับเต้าอวบถึงรู้ว่าแฝงตัวรับงานแทนคนอื่น ใบหน้าหล่อเหลายิ่งกว่าฟ้าประทานเอียงมอง นัยน์ตาคู่คมเจ้าเล่ห์ซ่อนความคิด แม้ว่ากระตุกมุมปากยิ้มเหยียดหยามอยู่
"นายครับ" เบนรีบเรียกเจ้านายทันที เอียงโครงหน้าส่งสัญญาณตอนเห็นศัตรูธุรกิจคนสำคัญ โอบไหล่แฟนสาวเยาะเย้ยเจ้านาย ร่างอรชรยังยืนตัวแข็งทื่อ ไม่ว่าจะขยับตรงจุดใดมีแต่อันตราย
"เอาเป็นว่าผมส่งสาวคนใหม่ให้ดูแลนะครับ พอดีเธอคนนี้ป่วยเดี๋ยวจะติดโรคเอา" เอเดนหันบอกกับลูกค้ารายใหญ่ หลังคุยเรื่องธุรกิจเสร็จรอดื่มอะไรเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน พลางสลับใช้หางตาเหลือบเหยียดหยามต่อหญิงสาว
"น่าเสียดายจัง สาวสวยขนาดนี้ไม่น่าพลาดเลย แต่เอาล่ะรอบหน้าหวังว่าแม่หนูคงไม่ปฏิเสธฉันนะ" พอได้ยินถ้อยคำแบบนี้ ปานกดดันให้เพชรพลอยต้องรีบก้มหน้าขอโทษ เธอตั้งใจจะได้ทำงานอยู่แล้วเหตุใดเจ้าของต้องตัดบทไล่ทางอ้อม
"ส่วนเธอมากับฉัน!"เอเดนรีบดึงข้อมือเล็กใช้แรงกระชากร่างอรชรปานเป็นสิ่งของไร้ชีวิต
"นี่คุณ!ฉันเจ็บน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยไอบ้า!" ตอนประโยคหลังเธอเอ่ยก่นด่าเบาๆ เพราะถึงยังไงต้องมาทำงานที่นี่ต่อ เขาลากกับมายังโต๊ะพี่ชายอีกจุดนึง แม้หญิงสาวไม่เต็มใจ
"ระวังเถอะได้ผัวเป็นคนบ้า เอาให้มันส์เลย" คนเอาแต่ใจขยับมากระซิบใกล้กกหูบาง ต่อหน้าต่อตาพี่ชายที่แปลกประหลาดใจ ไม่ยักรู้ว่าน้องสาวทำงานกลางคืน แถมยังเลือกแบบเปลืองตัวไร้ศักดิ์ศรี
"เดนคือว่า..." รินเซ่ทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนเตรียมจะพูดกับอดีตคนรักเก่า มาคลินรีบลุกยืนตามจับแขนกระชากเข้าหาตัวกำยำด้วยความโมโห
"มึงมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับรินอีก!" มาคลินเหลือบหางตามองทางร่างอรชรข้างคู่แค้นเก่าเล็กน้อย ก่อนหันจ้องใบหน้าเอเดนอย่างโมโห ที่แฟนสาวยังมีท่าทีหวั่นไหวกับเขาอยู่
"แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาเหยียบถิ่นกู!" เอเดนโมโหเลือดขึ้นหน้าไม่ต่างกัน เมื่อมาคลินจงใจหยามถิ่นแบบไม่ไว้หน้า พอพวกเขาเริ่มส่งเสียงดัง บอดี้การ์ดดูแลสถานที่รีบวิ่งมาดูแล ร่ายล้อมบดบังไม่ให้ลูกค้าโต๊ะอื่นเห็น
ฝ่ามือหนายังบีบรัดข้อมือเล็กแน่น จนหญิงสาวรู้สึกเจ็บแสดงออกผ่านใบหน้าสวย พยามแก้นิ้วยาวล็อคออก แต่เรี่ยวแรงบอบบางไม่อาจต้านไหว
........................................
ดุเดือดเกินปุยมุ้ย!!!
@@คอมเมนท์มาคุยกับบ้างนะคะไรท์เหงา.555
#อย่าลืมกดไลค์เพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะครับ??
.....................................
- Writer
