Episode 3
1462 Words
Episode 3
ในที่สุดบุ๊คส์ก็ได้พ่ายแพ้ให้กับสกิลปากอันสุดแสนจะเพอร์เฟคของฉัน! คิคิคิ ถ้ารู้ว่าพูดแบบนี้แล้วจะทำให้เขายอมเป็นนายแบบให้ฉันได้ง่ายดายแบบนี้ ฉันพูดไปนานละ จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาคอยออดอ้อนเขาด้วย!
"คุณเซค่ะ... เลือกนายแบบที่ไม่มีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน จะดีเหรอคะ" เสียงหวานใสของเลขาส่วนตัวฉันเอ่ยดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง ตัวฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะคิดผิดก็ได้ที่เลือกเขา เพราะว่าขนาดวันนี้ลองซ้อมถ่ายแบบเขายังทำท่าเเข็งทื่อจนฉันอยากจะโมโหเลย
หมอนี่มันอ่อนประสบการณ์ของแท้เลยจริงๆ!
"เดี๋ยวสักพักเขาก็ชินกับกล้องแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" ฉันมองออกมาพลางมองบุ๊คส์ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในฉากและเขาก็พยายามปรับสีหน้าให้ดีเพื่อให้กล้องถ่ายได้ แต่สุดท้ายใบหน้าของเขามันก็แข็งทื่อไร้อารมณ์ไปหมด ทั้งๆที่ปกติเขาออกจะทำหน้าอ่อนโยนอยู่เสมอแท้ๆแต่พอเจอกล้องทีไรไม่ได้เรื่องขึ้นมาทันที *
"หยุดๆ พอแค่นี้แหละ!" ฉันสั่งหยุดกองถ่ายด้วยความโมโหก่อนจะเดินเข้าไปหาบุ๊คส์ในฉากทันที
"นายทำหน้าให้มันอ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ป่ะ รู้ตัวไหมว่าหน้านายมันไร้อารมณ์ไปหมดแล้ว" ฉันบอกออกมาอย่างดุๆก่อนจะใช้มือบางจับใบหน้าได้รูปของเขาและจังหวะนั้นสายตาของพวกเราก็ประสานกันพอดี
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากทำงานนี้ ฉันไม่ชอบเข้ากล้อง" เสียงทุ้มเข้มของบุ๊คส์เอ่ยบ่นอุบอิบออกมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เอาน่า มองกล้องบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเอง อย่าไปกลัว ฉันอยู่นี่ทั้งคน" ฉันบอกออกมาก่อนจะยิ้มบางๆและฉันก็ใช้มือเล็กลูบหัวของเขาอย่างปีนเกลียว ตอนนี้ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะอายุมากกว่าฉัน แต่ที่ฉันสนก็คือผมเขานุ่มมาก! อยากจะลูบหัวแบบนี้ไปนานๆจัง
"จะลูบหัวฉันไปถึงเมื่อไหร่วะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ทันทีเมื่อฉันเผลอตัวลูบหัวของเขามาเนิ่นนาน และที่สำคัญสายตาของฉันก็เอาแต่จ้องอกแกร่งของเขาด้วย ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาอายุเลขสามเกือบจะเลขสี่แล้วจริงๆ เพราะหุ่นของเขายังแน่นและแกร่งไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่นเลย ที่สำคัญใบหน้าของเขาก็ยังเหมือนเด็กมหาลัยอีกต่างหาก
"ขะ...ขอโทษ นายถ่ายต่อเถอะ" ฉันบอกก่อนจะวิ่งออกมาจากฉากทันที และพอฉันเอามือมาแนบหน้าตัวเองฉันก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนฉ่าแปลกๆ เมื่อกี้ฉันเผลอหน้าแดงต่อหน้าเขารึเปล่าเนี่ย ให้ตายสิ! ไม่ชอบตอนที่ตัวเองมีอารมณ์แบบนี้เลย
"วันนี้ฉันต้องไปรับอลินกับอลันที่โรงเรียนนะ นายอยากจะไปไหนก็ไปได้เลย" เสียงหวานใสของฉันเอ่ยบอกบุ๊คส์ที่ถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อยและตอนนี้เขาก็กำลังจะกลับ
"พอใช้งานฉันเสร็จก็ไล่เลยเหรอ เธอนี่มันนางมารจริงๆ!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยอุบอิบอย่างไม่พอใจก่อนจะใช้สายตาคมเข้มจ้องมองฉันอีกครั้ง แถมเขายังเดินตามฉันจนมาถึงลานจอดรถอีกต่างหาก
"นายตามฉันมาทำไมอ่ะ ?" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
"เธอลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้เธอไปรับฉันที่บ้าน และฉันก็ไม่ได้เอารถมา" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกฉันได้แต่พยักหน้า
"ก็เรียกแท็กซี่ดิ จะตามฉันมาทำไม" ฉันบอกออกมาตามตรงพร้อมกับมองเขาตาปริบๆ
"เธอแม่งใจยักษ์ใจมารสัสๆ!' บุ๊คส์เอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสียก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับทันทีและเขาก็แบมือขอกุญแจรถฉัน
"นายเข้าไปนั่งในรถฉันทำไม ออกมาเลยนะ "
"เอากุญแจมา! ฉันจะขับรถไปรับอลินอลันให้ เร็วๆ อย่าลีลา!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยดังอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ฉันได้แต่เบ้ปากก่อนจะยื่นกุญแจรถให้เขาอย่างว่าง่ายและจากนั้นฉันก็รีบเปิดประตูเข้ามานั่งในรถทันที
"นายว่าอลินกับอลันน่ารักป่ะ ฉันรู้สึกหลงหลานตัวเองชะมัดเลยอ่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูรูปอลินกับอลัน ยิ่งมองก็ยิ่งหลงเสน่ห์ โดยเฉพาะอลัน หล่อตั้งแต่เด็ก และก็ยังเป็นสเปคที่ฉันชอบ ถ้าเกิดเขาโตขึ้นเมื่อไหร่ฉันอยากจะจองตัวเขาเอาไว้จริงๆ แต่ถ้าถึงตอนนั้นฉันคงจะกลายเป็นป้าวัยห้าสิบแล้วแน่ๆ ฮือๆ
"เธอมันยัยป้ากินเด็กเหรอวะ " บุ๊คส์เอ่ยขึ้นมาก่อนจะทำหน้าแหยงๆใส่ฉัน ฉันเลยตีแขนเขาไปแรงๆทึนึง
"อย่าเห็นนะว่านายหลงรักอลิน ไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่คีย์กับซินอี๋แน่!" ฉันบอกออกมาอย่างดักทาง บุ๊คส์ได้แต่หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น ไม่นานนักเขาก็ขับรถมาที่หน้าโรงเรียนของอลินและอลัน จากนั้นพวกเด็กๆก็รีบวิ่งขึ้นมาบนรถทันทีอย่างรู้งาน
"น้าเซ น้าบุ๊คส์สวัสดีค่ะ/ครับ" อลินกับอลันยกมือไหว้พวกเราทันทีเมื่อขึ้นมาในรถ โอ๊ย! ทำไมพวกเด็กสองคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย ถ้าไม่ติดว่าพวกเขายังเด็กอยู่ฉันคงจะจับทำมิดีมิร้ายไปแล้ว น่ารักกกก
"น้าบุ๊คส์มาด้วยเหรอครับ นึกว่าจะมาแค่น้าเซซะอีก" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยพลางหันมายิ้มให้กับฉันเล็กน้อย แม้ว่าอลันจะอายุแค่สิบขวบ แต่เขาก็ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ไม่เบาเลย และมักจะคอยดูแลอลินอยู่เสมอมา
"พูดแบบนี้ไม่อยากให้น้ามาเหรอครับ" บุ๊คส์เอ่ยถามก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"อลินอยากให้น้าบุ๊คส์มาค่ะ!" อลินรีบเถียงขึ้นมาทันที บุ๊คส์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวอลินอย่างเอ็นดู
"วันนี้เดี๋ยวเราออกไปทานอาหารกันข้างนอกนะคะ เพราะมะม๊ากับปะป๊าพวกหนูมีธุระต้องไปทำ ดึกๆจะกลับบ้าน" เสียงหวานใสของฉันเอ่ยบอก พวกเด็กๆพยักหน้าอย่างเข้าใจ และไม่นานนักพวกเราก็มาถึงห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน ที่สำคัญยังมีร้านอาหารที่พวกเด็กๆชอบทานอยู่เป็นประจำ
"น้าเซญ่าจำได้ใช่ไหมคะว่าหนูชอบทานอะไร" เสียงหวานใสของอลินเอ่ยดังขึ้นขณะที่บุ๊คส์กำลังจูบมือ ส่วนฉันก็จูงมืออลันเอาไว้
"เอ... ถ้าน้าจำไม่ผิด หนูชอบร้านนั้นใช่ไหมคะ?" ฉันบอกออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะชี้ไปทางร้านอาหารร้านหนึ่งที่ไม่ไกลจากตรงนี้
"ผิดค่ะ นั่นมันร้านโปรดอลัน หนูชอบร้านนี้ต่างหาก!" อลินเอ่ยขึ้นก่อนจะออดอ้อนบุ๊คส์ให้พาไปที่ร้านที่ตัวเองชอบ ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มแหยๆและมองตาม
"ผมดีใจนะฮะที่น้าเซจำร้านที่ผมชอบได้ด้วย" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มบางๆให้ฉัน พอมองรอยยิ้มเด็กคนนี้มากเท่าไหร่มันก็ทำให้ใจของฉันกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก
"พวกเราโคตรเหมือนพ่อกับแม่จริงๆเลยวะ" เสียงทุ้มเข้มของบุ๊คส์เอ่ยดังขึ้นขณะที่เรากำลังรับประทานกันอยู่ ฉันได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
"ถ้าฉันต้องแต่งงาน ฉันจะไม่แต่งงานกับคนอย่างนายเด็ดขาด" ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะหยิบชิชชู่เช็ดปากให้อลันที่กำลังปากเลอะอยู่
"หึ แรดๆอย่างเธอคงจะมีผู้ชายในสตอคเยอะละสิท่า" บุ๊คส์กระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆป้อนข้าวอลิน เพราะอลินออดอ้อนให้ป้อนให้
"นี่นาย หยุดปากร้ายสักทีได้ไม รู้ไหมว่าเด็กๆฟังอยู่อ่ะ!"
"อลิน อลันจำไว้นะครับ ว่าถ้าเรายิ่งเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น"
- Writer
