Episode 9

1504 Words

Episode 9 BOOK TALK "เมื่อกี้น้าบุ๊คส์ไปคุยอะไรกับน้าเซเหรอคะ?" เสียงหวานใสของอลิน ลูกสาวของคีย์และซินอี๋เอ่ยถามด้วยความสงสัยหลังจากที่ผมกับเซญ่าออกไปคุยกันข้างนอกรถ ปล่อยพวกเด็กสองคนไว้ในรถ ซึ่งเรื่องที่ผมคุยกับเซญ่าก็คือเรื่องที่ผมจับได้ว่าเจอแอบชอบหลานตัวเอง และผมก็ได้เห็นฉากที่อลันจูบเซญ่า ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเจ้าเด็กคนนี้จะกล้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าไอ้คีย์ไปสอนอะไรแบบนั้นให้ลูกตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ "คุยเรื่องของผู้ใหญ่นะครับ ถ้าอลินโตขึ้นเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เอง" ผมบอกออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวอลินด้วยความอ่อนโยน "น้าเซครับ ผมอยากกลับบ้านไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยบอกพร้อมกับทำหน้าออดอ้อนเซญ่าอีกตามเคย ดูภายนอกเด็กคนนี้เป็นเด็กที่ไม่มีพิษมีภัย ร้ายใช่ย่อยอเลยจริงๆ ผมว่าได้ไอ้คีย์มาเยอะแน่ๆ ส่วนอลินนั้นก็ออกจะบื้อๆไม่ค่อยรู้ทันคนเหมือนกับซินอี๋เปรี๊ยบเลย ผมว่าสองฝาแฝดนี้ได้พ่อแม่ตัวเองมากเต็มๆ เอ่อ ผมต้องแนะนำตัวป่ะเนี่ย? คิดว่าคนน่าจะรู้จักผมกันเยอะแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ผมได้บทตัวร้ายมาโคตรเยอะ ในเรื่องBad papa ผมโคตรจะเป็นวายร้ายของเรื่องเลย ถ้าเกิดไม่รู้ว่าผมร้ายยังไงต้องลองไปอ่านกันนะครับ! งั้นถ้าใครจำผมไม่ได้ผมขอแนะนำตัวใหม่ละกัน ผมชื่อบุ๊คส์ อายุเข้าเลข3อีกไม่กี่ปีก็เข้าเลข4 ยังโสดไม่มีเมีย ที่สำคัญผมก็ยังชอบซินอี๋อยู่นะ เธอเป็นผู้หญิงที่ตรงสเปคผมสุดๆ... ถ้าผมเจอซินอี๋ก่อนไอ้คีย์ ผมเชื่อว่าเธอจะต้องเลือกผมแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่ผมมาช้าไป แถมยังเผลอเครียดแค้นไอ้คีย์จนคิดแก้แค้นต่ออีกต่างหาก เห็นผมใจดีแบบนี้แต่จริงๆผมเป็นคนเครียดแค้นคนง่ายนะ "น้าบุ๊คส์ทำอาหารเก่งจัง อลินอยากกินอาหารฝีมือน้าบุ๊คส์ทุกวันเลยค่ะ" เสียงหวานใสของอลินเอ่ยชมขณะที่กำลังรับประทานอาหารฝีมือผม "ถ้าชอบก็ทานเยอะๆเลยนะครับ" ผมบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม และแว๊บหนึ่งผมเห็นอลันมองหน้าผมด้วยแววตาที่ไม่ค่อยจะพอใจ "น้าบุ๊คส์ครับ ผมอยากนอนแล้ว ช่วยอ่านหนังสือก่อนนอนให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยบอก ซึ่งผมก็ยอมตกลงแต่โดยดี และผมก็รู้ว่าอลันไม่ได้อยากจะให้ผมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังหรอก เขามีเรื่องอยากจะคุยกับผมต่างหาก "นายอย่าเล่าอะไรแปลกๆให้อลันฟังเด็ดขาดนะ!" เสียงหวานใสของเซญ่าเอ่ยกระซิบ ผมได้แต่กระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ "หึ ไม่รู้สินะ" "เร็วๆสิครับน้าบุ๊คส์" อลันเอ่ยเร่งผมพร้อมกับเดินเข้าไปห้องนอนจากนั้นผมก็เดินตามไป "มีเรื่องอะไรจะคุยกับน้าเหรอ?" ผมเอ่ยขึ้นมาอย่างเปิดประเด็นโดยไม่รีรอ "น้าบุ๊คส์ชอบน้าเซเหรอครับ?" อลันมองผมด้วยแววตาที่ไม่ค่อยจะไว้ใจ ผมได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ ไม่นึกเลยว่าเด็กอายุ10ขวบจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรแบบนี้ด้วย ที่สำคัญยังจูบเป็นอีกต่างหาก น่าสนใจจริงๆ "ถ้าชอบ แล้วอลันจะทำไมเหรอครับ?" ผมเอ่ยขึ้นพลางยิ้มบางๆให้ รอยยิ้มแบบนี้เป็นรอยยิ้มที่ผมมักจะปั้นมันขึ้นมาบ่อยๆ ไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจจริงสักครั้ง เพราะบุคลิกที่ผมแสดงออกไปให้สาวๆหลายคนเห็นมันไม่ใช่บุคลิกจริงๆของผมเลยสักครั้งเดียว... และผู้หญิงส่วนมากมักจะชอบผมที่เป็นแบบนั้น ยกเว้นเซญ่าคนเดียว เธอดูไม่ใจเต้นแรงกับสิ่งที่ผมทำ และเธอก็เหมือนจะเอือมระอากับรอยยิ้มที่ผมปั้นขึ้นอีกต่างหาก ผมเลยรู้สึกสนใจเธอขึ้นมาหน่อยๆ เธอไม่สนใจความใจดีของผมและเธอก็ไม่ได้ชอบผมสักนิด ข้อนั้นผมรู้ดี ส่วนตัวผมเองก็ไม่ได้ชอบเธอหรอก แค่สนใจนิดหน่อย "ผมเองก็ชอบน้าเซ ผมไม่ยอมให้น้าบุ๊คส์แย่งน้าเซไปหรอก!" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ผมได้แต่มองท่าทีของเด็กคนนี้ด้วยความสนุก "หึ... แต่น้าเซเหมือนจะไม่ได้ชอบอลันเลยไม่ใช่เหรอ ในสายตาของยัยนั่นก็คงจะเห็นอลันเป็นแค่ลูกของเพื่อนสนิท" ผมบอกออกมาอย่างใจร้าย ซึ่งที่ผมพูดมันก็เป็นความจริงที่เด็กคนนี้ต้องยอมรับ รักระหว่างน้ากับหลานมันไม่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แถมอลันเองก็ยังอายุห่างกับเซญ่าชั่วครึ่งคนเลยทีเดียว "ในสายตาน้าเซ น้าบุ๊คส์ก็เป็นแค่ลุงแก่ๆคนนึงเหมือนกันนั่นแหละ!!!" อลันเอ่ยเถียง ผมได้แต่เจ็บเบาๆ ลุงเลยเหรอวะ ถึงอายุผมจะมาก แต่หน้าก็ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้นนะโว้ย "งั้นมาแข่งกันไหมละครับ?" ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากเบาๆและเดินเข้าไปหาอลันที่กำลังกำหมัดแน่นอย่างไม่อยากจะแพ้ "แข่งอะไร?" คิ้วเข้มของอลันขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย "ใครทำให้น้าเซชอบได้ก่อน คนนั้นชนะ ส่วนถ้าอลันชนะน้าก็จะไม่ยุ่งกับน้าเซอีกเลย ดีไหมครับ?" ผมเอ่ยเสนอขึ้นมา หึ... แข่งเกมส์แบบนี้กับเด็กๆก็สนุกเหมือนกัน ตัวผมเองก็อยากจะรู้ว่าเด็กแบบนี้จะออดอ้อนให้คนอายุมากกว่ามาชอบตัวเองได้ยังไงเหมือนกัน "แล้วถ้าเกิดน้าบุ๊คส์ชนะละ?" อลันเอ่ยขึ้นอย่างจับผิด เหมือนเขาจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ "ถ้าเกิดน้าชนะ... อลันก็ห้ามมาเจอน้าเซอีก ดีไหมครับ?" ผมเอ่ยขึ้นอย่างเสนอก่อนจะยิ้มบางๆให้ผมกับใช้มือหนาลูบหัวอย่างเอ็นดู "เอาสิครับ! ผมไม่ยอมแพ้น้าบุ๊คส์หรอก" เสียงทุ้มเข้มของอลันเอ่ยขึ้นอย่างแน่วแน่ ผมได้แต่หัวเราะเบาๆกับท่าทีแบบนั้น "น้าบุ๊คส์จะรอดูนะครับว่าอลันจะจีบน้าเซยังไง" "อย่ามาทำตัวเหมือนว่าผมเป็นเด็กนะ! ผมไม่ยอมแพ้น้าบุ๊คส์จริงๆด้วย ถ้าเกิดว่าผมชนะน้าบุ๊คส์ห้ามผิดสัญญานะครับ" อลันเอ่ยขึ้นอย่างดักทาง เป็นเด็กที่ดูฉลาดเกินอายุจริงๆ "ได้สิครับ สัญญาแบบลูกผู้ชายเลย" ผมบอกออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอาหมัดแตะกันกับอลันอย่างลูกผู้ชาย "นายคุยอะไรกับอลันอ่ะ?" เสียงหวานใสของเซญ่าเอ่ยดังขึ้นด้วยความสงสัยหลังจากที่มองอลันกับอลินนอนหลับอยู่ยนเตียง "ไม่มีอะไรหรอก หมอนั่นดูจะชอบเธอมากเลยนะ" ผมบอกออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาเซญ่าที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ "นะ...นายเข้ามาขวางฉันทำไม ออกไป ฉันจะอายน้ำ!" เซญ่าโวยวายขึ้นมาทันทีและทันทีที่ผมเห็นแบบนั้นผมก็ตัดสินใจอุ้มเธอพาดบ่าและเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ผมไม่ลืมที่จะล็อคประตูเด็ดขาด ขืนเด็กสองคนนั้นมาเห็นเข้าคงจะไม่ดี รอให้เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ดีกว่า... "กรี๊ดดดด นายอุ้มฉันเข้ามาทำไม ปล่อยนะ!" เซญ่าดีดดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้ และผมก็ตัดสินใจปล่อยเธอลงอ่างน้ำก่อนจะจัดการเปิดน้ำใส่อ่างทันที "ฉันก็จะอาบน้ำด้วยไง อาบสองคนประหยัดดี" ผมบอกออกมาก่อนจะถอดเสื้อออกตามด้วยปลดเข็มขัดกางเกง และเซญ่าก็ยกมือมาปิดตาตัวเองมันทีเมื่อเห็นแบบนั้น "นายมันโรคจิตที่สุด ออกไปนะ! ฉันยังไม่อยากเห็นน้องชายของนาย" "หึ ไม่อยากเห็นเหรอ น้องชายฉันใหญ่มากเลยนะ" ผมบอกออกมาอย่างภูมิใจก่อนจะค่อยๆรูดซิบกางเกงลงและจากนั้นผมก็ตัดสินใจถอดกางเกงออกหมด "ถึงนายจะใหญ่แค่ไหนฉันก็ไม่สนใจหรอก ออกไป๊!!!" เซญ่าเอ่ยไล่ผมอย่างไม่ยอมแพ้ ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ... หึหึหึ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more