Kinalma ko ang aking sarili nang natanaw ko na ang sasakyan nila Rinniel. Ito talaga ang talent ko, ang pakalmahin ang sarili kahit nakakatabi ko na ang lalaking matagal ko nang hinahangaan.
Pagkatapat nila sa akin ay agad nila akong pinasakay. Hindi ko ine-expect na makakatabi ko pa pala si Rinniel. Matagal na pigilan na naman ito ng kilig.
"Magandang araw po, Sir Rinniel," bati ko sa kaniya.
"Rinniel na lang ang itawag mo sa akin at huwag ka na ring gumamit ng po at opo. Pakiramdam ko ay ang tanda ko na kapag ganiyan ang tawag mo sa akin. Isipin mo na lang ay kaibigan kita," saad niya.
"Ay pasensiya na, Rinniel. Nasanay kasi ako na laging gumagalang," nahihiya kong sabi.
Ilang sandaling katahimikan na naman. Nakatingin lang kami sa magkabilang direksyon. Gusto kong makabisado ang da
