เกือบห้าทุ่มแล้ว คนบนเตียงยังนอนมองเพดานห้องที่มืดสลัว ทั้งที่ก็เพิ่งลาจากกันได้เพียงไม่นาน ฤกษ์แต่งงานของทั้งสองที่ดวงใจไปดูหมอมายังไม่ถึงกำหนด กำหนดการตามที่หมอดูแนะนำคือเดือนพฤศจิกายน แต่ตอนนี้เพิ่งกุมภาพันธ์
ภูดิศคงต้องทำใจ เพราะตอนนี้ต้องให้แม่เลี้ยงของเขาเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด ในเมื่อยังนอนไม่หลับเขาจึงลุกขึ้นมาทำงาน เปิดเอกสารต่าง ๆ ในโน้ตบุ๊กขึ้นมาดู ไม่นานนักสมาร์ตโฟนบนโต๊ะก็ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะภู..โรสโทรมาคิดว่าภูคงยังไม่หลับ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทักทาย
“สวัสดีครับโรส คุณมีอะไรเหรอเปล่าครับ”
“แหม่!!..ถ้าไม่มีอะไรจะโทรหาภูบ้างไม่ได้เชียวเหรอคะ?”
“อีกไม่นานผมก็จะแต่งงานแล้ว”
“ก็ตอนนี้ยังไม่แต่งคุณก็ใช้ชีวิตโสดของคุณไปก่อนสิคะ”
“ผมไม่อยากใช้ชีวิตแบบเมื่อก่อนแล้วครับ เชิญโรสตามสบายนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิคะภู....ตอนนี้โรสอยู่ที่ร้านเดิมของเรา เรามากินเลี้ยงวันเกิดของมุก คุณจำมุกไหมได้มั้
