MONEY! รักนี้นายจ่ายเท่าไหร่?

ห้องข้างๆ

“น....นายรู้จักห้องฉันได้ไง?” ฉันเอ่ยถามอีกรอบเพราะอีกฝ่ายเอาแต่เงียบแล้วจ้องหน้าฉัน

“เลโอ....บอกให้มา”

“เลโอ? แล้วเลโอจะบอกนายมาห้องฉันทำไม?”

“เพื่อนเลโอ..ฝากมา” สิงโตพูดเสียงเบาๆ พร้อมกับยกถึงข้าวและขนมพะรุงพะรังในมือขึ้นมาให้ฉันดู

“อ่ออออ หมายถึงบราวนี่สินะ”

(‘ ‘) (. .) (‘ ‘) (. .) (‘ ‘) //สิงโต

“แล้วยัยนั่นไปไหน? ทำไมต้องฝากนายมา?” ฉันยังรัวถามคำถามสิงโตเป็นชุดเพราะความสงสัยที่มีอยู่เต็มไปหมด

“กินข้าวเถอะ....” สิงโตไม่ตอบคำถามฉันแต่เขากลับเดินแทรกผ่านตัวฉันเข้าไปในห้องของฉันแทนแล้ววางของทุกอย่างลงบนเคาท์เตอร์โซนครัวของห้องฉัน

“เห้ยนาย!! เข้ามาทำไมออกไปเลยนะ ฉันถือเข้ามาเองได้” ฉันพยายามร้องห้ามและลากสังขารตัวเองตามเขาเข้ามาในห้องอย่างไว

“เธอถือไม่ไหว...” เขาหันมาพูดกับฉันหน้านิ่งๆ

“งั้นก็ขอบคุณนะ แต่นายออกไปได้แล้วนี่มันห้องส่วนตัวของฉันนะ” -*-

(‘ ‘) ฉันทำเสียงดุใส่เขา แต่เขากลับทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของฉันสักนิดพร้อมกับหยิบของต่างๆ ในถุงออกมาเทใส่จานแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นที่ฉันใช้เป็นโต๊ะกินข้าว

“ไม่ต้องทำให้ขนาดนี้หรอก ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว” ฉันพูดพร้อมกับดันหลังเขาให้ออกจากห้องฉันแต่แรงฉันแทบไม่มีเลยทำให้การผลักเขานั้นไร้ผล หมอนั่นยังยืนอยู่ที่เดิน -*- หึ่มมมมมม

จ๊อกกกก~ จู่ๆ เสียงท้องของเขาก็ดังขึ้นมาทำให้ฉันหยุดผลักเขาทำให้เขาหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ ตาบ้านี่เป็นใบ้หรือไงเนี่ย ยืนจ้องอยู่ได้ไม่พูดอะไร คิดว่าฉันมีโทรจิตที่จะรู้ความคิดนายรึไงเนี่ย?

“หิวข้าว?” ฉันถามขึ้นเมื่อเขายังจ้องหน้าฉันไม่หยุด

(‘ ‘) (. .) (‘ ‘) (. .) (‘ ‘) ตานั่นพยักหน้าทันที

“เห้อออ งั้นก็กินข้าวก่อนค่อยไปก็ได้” ฉันพูดเสียงเนือยๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะ ส่วนหมอนั่นหันไปเทข้าวอีกห่อใส่จานแล้วมานั่งฝั่งตรงข้ามฉันทันที เตรียมมาพร้อมซะด้วย -.-*

“นายไม่ได้กินข้าวเที่ยงมาหรอ?” ฉันถามออกไปเพราะเห็นสิงโตก้มหน้าก้มตาตั้งใจตักข้าวเข้าปากราวกับว่าหิวจัดมาเขาเงยหน้ามามองฉันแว๊บนึงก่อนจะพยักหน้าตอบ

“อ่า..งั้นก็กินเถอะฉันอิ่มแล้ว” ฉันวางช้อนเตรียมจะลุกขึ้นแต่เขากลับดึงให้ฉันนั่งลงที่เดิม ไอ้บ้าเอ๊ยฉันเจ็บนะ!

“กินอีก....” เขาหันมาบอกและจ้องฉันทั้งที่ในปากยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ อยู่ ขอให้ข้าวติดคอสาธุ -.- “

“ฉันอิ่มแล้วนายกินเถอะ รีบกินให้เสร็จจะได้รีบออกไปจากห้องฉันสักที” -*-

“ไปไม่ได้..” เขาพูดออกมาเบาๆ ทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวเต็มปาก

“ทำไมจะไม่ได้นี่ห้องฉันนะ และฉันก็ไม่ได้อนุญาตให้นายเข้ามาตั้งแต่แรกด้วย” -*-

“กุญแจห้องหาย....ห้องผม” เขาตอบฉันพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ผนังห้องฉัน อย่าบอกนะว่าตานี่อยู่ห้องข้างฉัน? เป็นไปไม่ได้อ่ะนี่ชั้นของผู้หญิง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? กุญแจห้องหายนายก็แจ้งกับโรงเรียนสิ”

“ขอปีนระเบียงหน่อย...”

“ปีนระเบียง? ห้องนายอยู่ชั้นไหนจะมาปีนระเบียงห้องฉันชั้นบนหรือชั้นล่าง?”

“ข้างๆ ...” (‘ ‘)

“ห้ะ? ข้างๆ นี่มันชั้นของผู้หญิงนะ อย่าบอกนะว่านายย้ายมาอยู่กับแฟนนาย? แต่นั่นมันก็ผิดกฎนะ” ตานี่มีแฟนหรอเนี่ยต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียดายเพจ เงินทั้งนั้นเลย -.-

“ไม่ใช่...อาจารย์จัดให้มาอยู่ชั้นนี้...”

“นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ หอนี้เป็นหอรวมก็จริงแต่แยกชั้นชายกับหญิงชัดเจนนายจะมาอยู่ชั้นเดียวกับฉันได้ยังไง?”

“อาจารย์จัดให้มาอยู่...” (‘ ‘) เขาพูดด้วยเสียงหนักแน่นขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันตาแป๋ว

“เห้อ...คงมีอะไรผิดพลาดในการจัดระเบียบหอสินะ งั้นก็ได้แต่อย่าพลาดตกลงไปลาโลกละกัน ฉันยังไม่อยากย้ายห้องหนีผี” ฉันบอกกับเขาตานั่นพยักหน้ารับรู้แล้วยกถ้วยชามทั้งหมดไปล้างซึ่งฉันร้องห้ามและบอกว่าจะทำเองให้เขารีบไปได้แล้วแต่เขากลับยืนทำหูทวนลมล้างชามต่อจนเสร็จ อีตานี่ทำให้ฉันเพิ่งรู้ว่าการนิ่งเงียบแต่กวนโอ๊ยโดยไม่มีคำพูดมันเป็นแบบนี้นี่เอง -*-

“ไปนะ...” เขาหันมาบอกฉันก่อนจะค่อยๆ ปีนระเบียงหลังห้องฉันข้ามไปยังฝั่งของห้องเขาอย่างระมัดระวัง ฉันเองก็ออกมายืนดูเขาเผื่อเขาตกลงไปจะได้ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ทันเดี๋ยวหรือเผื่อตานี่ตกลงไปลาโลกจริงๆ ฉันจะได้เตรียมเก็บของขอย้ายออกไปอยู่ที่อื่น -.-

หลังจากที่ปีนเข้าห้องตัวเองได้สำเร็จฉันก็ได้ยินเสียงเขากรแทกประตูหลังห้องของเขาแล้วสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูทางฝั่งหน้าห้อง

ว่าแต่...ทำไมอีตานี่มาอยู่ห้องข้างๆ ฉันได้ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ -.-? หรือเพราะฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยไม่รู้แล้วเข้าใจว่าเป็นห้องว่างไม่มีคนอยู่มาตลอด แต่ก็อาจจะไม่แปลกเพราะดูท่าทางอีตานี่เป็นคนไม่ค่อยพูด อีกอย่างต่อให้มีคนรู้ว่าอีตานี่อยู่นั้นของนักเรียนหญิง แล้วมันจะยังไงล่ะกลับกันยัยผู้หญิงในชั้นนี้ต่างหากที่จะตามมาคอยสอดส่องอีตานี่น่ะ -.-

ในระยะเวลาแค่ 2 วันมีคนมาห้องฉันแล้ว 3 คนได้กลิ่นความวุ่นวายแปลกๆ แฮะ ว่าแต่ยัยบราวนี่หายไปเลยนะไม่ไลน์มาบอกสักนิดว่าฝากให้คนอื่นเอาข้าวมาให้ฉันนนนน หวังว่ายัยนั่นจะไม่โดนเลโอฆ่าหมกป่าหรอกนะ ในบรรดาผู้ชายกลุ่มนี้เลโอยิ่งสายตาน่ากลัวสุดอยู่ด้วยแม้แต่ฉันก็ยังหวั่นๆ กับสายตาของเขา มันเป็นสายตาที่น่ากลัวมาก พูดแล้วสยอง บรึ๋ยยยย

หลังจากฉันขาดเรียนไป 3 วันเต็มๆ วันนี้ก็เป็นฤกษ์งามยามดีที่จะได้กลับไปเรียนสักที นอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องตั้ง 3 วันฉันเบื่อมาก ที่น่าเบื่อกว่านั้นคือบราวนี่ฝากให้สิงโตเอากับข้าวมาให้ฉันตลอด 3 วันนั้นเลยทำไมบราวนี่ไม่มาเองแถมยังขาดการติดต่อไปเลยด้วยฉันไลน์ไปก็ไม่อ่าน โทรไปก็ติดด้วยนะแต่ไม่มีคนรับสาย ส่วนอีตาสิงโตหมอนั่นก็มาแบบหิวโซจนต้องนั่งกินข้าวกับฉันทุกวันเลยด้วย ฉันล่ะงงจริงๆ เพราะในกลุ่มของพวกเขาแต่ละคนโปรไฟล์ดีพร้อมทั้งนั้น ทั้งรูปหล่อ พ่อรวย การเรียนดี กิจกรรมเด่น แล้วทำไมตานี่ทำตัวเหมือนไม่ได้กินข้าวเลยตลอดทั้งวันแล้วมานั่งกินข้าวกับฉันตอนเย็น -.-?

“.....” (‘ ‘)

ฉันเปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับสิงโตที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ตานั่นมองฉันตาปริบๆ แต่ไม่พูดอะไร -_-* ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านหน้าสิงโตไปตานั่นไม่พูดอะไรแต่กลับเดินตามหลังฉันมาหรือว่าสิงโตรอไปโรงเรียนพร้อมฉัน? บ้าน่าถ้าไปพร้อมกันฉันตกเป็นเป้าสายตาของสาวกสิงโตแน่ แล้วอีตาบ้านี่เป็นอะไรอยู่ดีๆ มาตามฉันคงไม่ใช่สำนึกบุญคุณข้าว 3 มื้อหรอกนะ แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะเขาเป็นคนหิ้วมาให้ฉันด้วยซ้ำไม่ใช่ฉันเลี้ยงข้าวเขาสักหน่อย

“นายอย่าเดินมาใกล้ฉันนะ ฉันไม่อยากโดนมอง”

“......” (‘ ‘)

“ถือว่านายเข้าใจที่ฉันพูดนะ อย่ามาเดินใกล้ฉัน” ฉันพูดก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินให้ออกห่างสิงโต

“ทำไม..” สิงโตโผล่มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วถามขึ้น นี่ขนาดฉันว่าฉันรีบเดินหนีจากนายนี่แล้วนะทำไมเขาเดินไวทันฉันได้เนี่ย -.-?

“ก็ถ้าตามปกติแล้วพวกฉันไม่สมควรจะใกล้ชิดพวกนายไงล่ะ”

“เมื่อก่อนเธอก็ตามนึกว่าเธออยากอยู่ใกล้ๆ ...” (‘ ‘)

“มันไม่เหมือนกัน ตอนนั้นฉันตามเพราะฉันต้องถ่ายรูปและหาข่าวพวกนายมาลงเพจเพื่อหาเงินแต่ตอนนี้ไม่แล้วและฉันไม่ได้ตามกรี๊ดพวกนายอยู่แล้ว”