หลังจากที่สิงโตพูดจบทุกอย่างในโรงอาหารเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงคนพูดแล้วสายตาของคนอื่นๆ ก็หันมาจ้องมองฉันจนฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว! พรึ่บ! ฉันลุกออกจากโต๊ะกินข้าวแล้วรีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารทันทีโดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกที่ดังตามมาจากข้างหลัง
ตุ้บ! ฉันวิ่งโดยที่ไม่มองทางจนเผลอไปชนกับคนที่เดินสวนมาจนล้ม
“โอ๊ย...” ฉันร้องออกมาเล็กน้อยเพราะล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
“อ้าวริเรีย จะไปไหนอ่ะดูรีบเชียว เจ็บมั้ย?” มาร์ตินที่ยืนอยู่เอื้อมมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น
“ป...เปล่า” ฉันลุกขึ้นยืนมาแรงดึงของมาร์ตินก่อนจะปัดเศษดินออกจากกระโปรงนักเรียน
“ริเรีย!!” สิงโตที่วิ่งตามหลังมาวิ่งมาถึงฉันกับมาร์ตินที่ยืนอยู่ ฉันรีบไปยืนหลบอยู่หลังมาร์ตินทันที
“ช่วยด้วย...” ฉันกระซิบบอกเขา มาร์ตินหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปจ้องหน้าเพื่อนตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้นวะสิงห์” มาร์ตินเอ่ยปากถาม
“หลบไป...” สิงโตยืนหอบและจ้องมาที่มาร์ตินด
