บ้านอยู่ไหนจะไปส่ง
951 Words
มหาวิทยาลัย H
"ปีสามแล้วเหนื่อยหน่อยนะ"เสียงอาจาร์ยผู้สอนกล่าวกับนักเรียนที่ขึ้นชั้นปีที่สามในคณะนิเทศศาสตร์สาขาภาพยนต์
"ค่าาา/ครับบบ"เสียงตอบรับจากนักศึกษาดังขึ้นเสียงนั้นมันรวมไปถึงเสียงเล็กๆของเด็กสาวนักศึกษาปีสามเธอคือ'ไอริน'สาวน้อยหน้าตาใสซื่อใส่แว่นหนาเตอะจนไม่มีใครอาจรู้ได้ว่าเมื่อใดที่เธอถอดแว่นออกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับนางฟ้าเลยซักนิด
ใบหน้าลูกครึ่งจีนนิดๆเงยหน้าขึ้นจากการจดรายละเอียดที่ต้องเรียนในปีสามหลังจดเสร็จก็เตรียมตัวเก็บของกลับบ้านเธอไม่มีเพื่อนหรอกตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอต้องอยู่คนเดียวทำงานคนเดียวเวลามีงานกลุ่มก็ต้องไปอยู่กลุ่มเกเรๆหน่อยแต่ไอรินก็ไม่เคยบ่นเธอทำงานคนเดียวและพาเพื่อนกลุ่มนั้นได้Bไปด้วยกัน
"มีส่งหนังสั้นด้วยแหะ"ไอรินยิ้มออกมานิดๆเมื่อเธอเดินไปและอ่านโน้ตที่จดไปงานปีสามมีการส่งหนังสั้นถ้าใครได้Aหนังสั้นเรื่องนั้นจะถูกส่งไปยังบริษัทภาพยนต์ยักษ์ใหญ่และได้ออกอาการผ่านหน้าจอทีวีสำหรับผู้ที่ชนะในการคัดเลือก
"เราจะทำเรื่องอะไรดีนะ"เสียงเล็กๆเปล่งออกมาเบาๆพรางนิ้วชี้ก็จิ้มๆที่หัวเพื่อใช้ความคิด
ปั่ก!
"อ๊ะ!"จู่ๆตัวไอรินก็ปลิวระลิ้วเพราะเธอโดนใครชนไม่รู้จนตอนนี้เธอไปกองอยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วความเจ็บแล่นลงไปที่หัวเข่าของเธอไอรินยกเข่าขึ้นมาดูก็เห็นว่ามันมีเลือดสีสดใหลลงมาตามเรียวขาสวย
"ซี๊ดดดเจ็บจัง"ใบหน้าของไอรินเหยเกไปด้วยความเจ็บปากเล็กๆเป็นกระจับเป่าเบาๆบดแผลสดของตัวเองโดยไม่คิดที่จะมองคนชนสักนิด
"เจ็บมากป่ะ"เสียงเข้มๆดังขึ้นอยู่บนหัวไอรินเงยหน้าขึ้นพลันสายตาก็เบิกกว้างเมื่อตอนนี้เธอกำลังเจอบุคคลอันตรายของมหาลัย
"มะ...ไม่...ไม่เจ็บค่ะ"เสียงรนๆของไอรินทำเอาเขานิ่งไปชั่วครู่ไอรินก้มหน้านิ่งเขาคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยเลยซักนิดจากพฤติกรรมที่เคยได้ยินมาทำเอาเธอกลัวผู้ชายคนนี้เข้าไส้!
"ไม่เจ็บก็บ้าแล้วเลือดไหลจะหมดตัวแล้วไม่เห็นไงวะ!"ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาพูดเสียงดังใส่เธอบ่อน้ำตาเริ่มผลิตน้ำใสๆให้ใหลลงมาอาบแก้มเนียน
"ฮึก..ฮะ..ฮึก.."เสียงสะอื้นเบาๆทำเอาเขาถึงกับไปไม่เป็นร่างหนามองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีใครก็ก้มลงช้อนตัวคนที่เล็กขึ้นทันที
"ว้ายยย!"เสียงเล็กๆของไอรินร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆตัวเธอก็ลอยขึ้นแถมตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธอยังใกล้กันมากใกล้จนเธอได้มองเห็นสายตาของเขาที่กำลังมองเธออยู่
ตึกตัก ตึกตัก
"จะพาไปหาหมอห้ามดิ้นถ้าดิ้น...กูโยนทิ้งจริงด้วย!"ไอรินทำหน้านิ่งเธอไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมาซักนิดเพราะตอนนี้เธอกำลังมองใบหน้าหล่อเถื่อนของเขาอย่างหลงใหลแววตาที่เขามองเธออยู่ในตอนนี้มันดูอบอุ่นแปลกๆเพราะไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตานี้มากก่อน
"ได้ยินที่พูดป่ะเนี้ยยัยแว่น!"ไอรินสะดุ้งเบาๆเมื่อมือหนาที่โอบรองรับเธออยู่ถูกเขย่าเบาๆไอรินก้มหน้าหงุดและพนักหน้าเบาๆถึงเธอจะจำไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรแต่ก็ยอมพนักหน้ารับไป
-คลินิก-
"พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำนะคะ"ไอรินพยักหน้ารับเบาๆและยิ้มให้กับพยาบาลที่มาทำแผลให้เธอไอรินก้มดูแผลที่ถูกปิดด้วยผ้าสีขาว
"มันต้องปวดมากแน่เลย"เสียงเล็กๆบ่นออกมาเบาๆแต่ก็ทำให้คนที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี
"ขอโทษแล้วกันพอดีกูรีบไปหน่อย"ไอรินเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับนั่งลงบนเตียงผู้ป่วยข้างๆหัวใจดวงน้อยเต้นถี่รั่วอีกครั้งเมื่อเพลอสบตากับเขา
"หน้ากูเหมือนผีรึไง?"
"ปะ...ป่าวๆค่ะ"
"หึ...บ้านอยู่ไหนจะไปส่ง"ไอรินตาโตทันทีเมื่อเขาพูดว่าจะไปส่งเธอพฤติกรรมที่เธอได้ยินมาคือเขาเป็นอันธพาลค้ายาและชอบลักขโมยเธอจึงกลัวว่าถ้าเขาไปส่งที่บ้านและเห็นบ้านเธอเขาจะยกพวกมาปล้นบ้านเธอนะสิยิ่งอยู่คนเดียวในบ้านหลังโตนี่ด้วย
"มะ...ไม่ต้องคะกลับเองได้"ไอรินรีบตอบไปทันทีเขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
"กลัวกูไปปล้นบ้านว่างั้น?....เอองั้นกลับเองละกันกูไปล่ะ!"ว่าจบก็เดินออกจากห้องไปทันทีไอรินหน้าเสียเล็กน้อยแอบรู้สึกผิดเล็กๆที่ไปปฏิเสธความหวังดีของเขา
เอาจริงๆดูไปดูมาเขาก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนอื่นพูดเลยนะทั้งพามาทำแผลที่คลินิกทั้งพูดขอโทษแถมยังเป็นห่วงจะพาไปส่งที่บ้านอีก
"นายเป็นคนยังไงกันแน่นะ"
- Writer
