วรรณรดาหน้าเหวอเพราะจู่ๆ นายใบ้ก็หยิบจานข้าวแล้วเดินออกไป ทำเหมือนไม่สนใจ และไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ จนวรรณรดารู้สึกตัวว่าเธอคงเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ดันเผลอคิดว่านายใบ้รับฟังเธออยู่
“เฮ้อ! อย่างน้อยก็เป็นที่ระบายให้ฉันหน่อยนะนายใบ้ ไม่ได้ยินก็ช่างเถอะ ขอแค่ให้ฉันได้พูดหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันคงอึดอัดตายแน่ แล้วคืนนี้ฉันต้องเจออะไรอีกเนี่ย เฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ!”
ใบหน้ามุ่ย บ่นพึมพำ พร้อมกระแทกลมหายใจเพื่อระบายความร้อนรุ่มอึดอัดในใจตัวเอง ดั่งอยากให้สิ่งที่คับแน่นในจิตใจนั้นออกมาให้หมด แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็จำต้องนั่งลงกินข้าวผัดที่เธอทำเอาไว้ แม้ของสดและของแห้งในครัวจะมีมากมาย แต่เพราะต้องทำความสะอาดให้ทันก่อนที่คุณชายจะกลับมา จึงไม่มีอะไรจะเร็วและดีเท่าข้าวผัดอีกแล้ว ดังนั้นมื้อเที่ยงและเย็นจึงกลายเป็นข้าวผัดทั้ง 2 มื้อ สำหรับคนจนอย่างเธอไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้วที่จะก
