นับตั้งแต่วันนั้นกนกจันทร์ก็ถูกเวคินทร์จับขังไว้ที่คอนโดมิเนียมโดยไม่ยอมให้เธอออกไปไหนเลย ทั้งโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ก็ไม่ยอมให้เธออีกเช่นกัน แถมที่โหดร้ายหนักไปอีก สำหรับความคิดของเธอ นั่นก็คือเธอโดนไอ้ตาแก่โรคจิตขังเอาไว้ในคอนโดหรูนี้เกือบทุกวัน และวันนี้ก็อีกเช่นกัน “ถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะเอาคุณเข้าคุก” นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็โดนขังลืมเอาไว้ที่นี่ คิดแล้วมันเจ็บใจ ขนาดชายหนุ่มไปทำงาน พ่อคุณยังล๊อคกุญแจห้องด้านนอกเอาไว้อีก แบบนี้เธอจะหนีได้อย่างไร โทรศัพท์ก็โดนระงับ คิดแล้วอยากบ้าตาย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างกนกจันทร์จะโดนขัง แถมคนที่ขังเธอกลับเป็นคนที่เธอแสนจะเกลียด “โธ่โว้ย! ทำไมมันถึงได้ซวยขนาดนี้ว่ะ ไอ้ปาน ไอ้มีนบ้า ทำไมพวกแกไม่มาช่วยฉันเลยวะ โอ๊ย! เครียด!” เสียงหวานโวยวายอย่างหงุดหงิด นี่ก็เป็นอีกวันแล้วสินะ ที่เธอต้องมานั่งหงุดหงิด และเครียดแบบนี้ เมื่อเช้าขนาดเธอทำเสียงหวาน อ้อนวอน ไอ้ตาแ
