เวคินทร์ถึงกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นอาการ ของคนในอ้อมกอด คลายอ้อมกอดอย่างเสียดาย ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงแต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นหยอกล้อ
“เขินอะไรฉันนะ สาวน้อย”
“เขินบ้าอะไรของคุณ ฉันไม่ได้เขินสักหน่อย อย่ามามั่วนิ่ม”
คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจับความรู้สึกเธอได้ เหลือบมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ สาวเท้าเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ ‘เป็นบ้าอะไรของแก ไอ้กนก แกไม่ได้ชอบตาแก่นั่นสักหน่อย’
เวคินทร์ยิ้มกว้างหนักเข้าไปอีก เมื่อเห็นอาการดังกล่าว หัวเราะในลำคอด้วยความเป็นสุข ก่อนจะสาวเท้ารีบเดินให้ทันแม่สาวน้อยแสนงอนและดื้อรั้น
“นั่นคุณจะไปไหน รอผมด้วยสิ”
“แล้วทำไมฉันจะรอคุณ ฉันจะกลับคอนโดแล้ว” เสียงหวานตอบด้วยความหงุดหงิด ก้มลงมองแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายแล้วก็พาลโกรธชายหนุ่มขึ้นดื้อๆ เสียงบ่นไม่ได้เบานัก “แล้วจะถอดมันออกยังไงละทีเนี้ย” แต่เสียงตอบกลับมานี่สิ ทำเอาเธอสะอึก
