“มันเรื่องของเด็ก ไม่เกี่ยวกับคนแก่โว้ย!” สรรพนามที่หลุดจากปากบาง ทิ่มแทงใจคนฟังไม่ใช่น้อย “กลับบ้านดีกว่า ไม่ยงไม่อยู่มันแล้ว หมดอารมณ์” หญิงสาวพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนเล็ก ก้าวเท้าลงมา แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะถึงพื้นก็โดนคนตัวโตจับเอาไว้เสียก่อน
“จะไปไหนละกนกฉันยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณ แล้วฉันก็จะออกไปจากห้องนี้ด้วย คุณไม่มีสิทธิ์มากักขังหน่วงเหนี่ยวคนอื่นแบบนี้”
“กักขังหน่วงเหนี่ยวเหรอ?” เวคินทร์สบตากับตวงตาหวานซึ้ง
“ก็เข้าท่าดีนิ”
“ไม่ได้นะ คุณมีสิทธิ์อะไรมากักขังฉัน ประสาทหรือเปล่าคุณ”
เวคินทร์ยืนจ้องมองคนตัวเล็กบนเตียงเล็กด้วยความไม่พอใจ เด็กบ้าอะไร ว่าเขาประสาทบ้างละ โรคจิตบ้างละ และที่รับไม่ได้ยัยเด็กบ้านี่ว่าเขาแก่ “เธอมาบ้านฉันทำไมกนกจันทร์”
“แล้วทำไมฉันต้องตอบคำถามคุณด้วย คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน และที่สำคัญไม่ได้มีความสำคัญถึงขนาดที่ฉัน
