5 อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น
1308 Words
@บริษัทที่ทำงาน
"ไงเรา ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง" เสียงพี่ไอร์หรือไอรีน อดีตพี่รหัสคนสวยเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน ซึ่งที่ฉันได้เข้ามาทำงานที่บริษัทใหญ่อันดับต้นๆแบบนี้ได้ส่วนหนึ่งก็ได้มาจากความช่วยเหลือของรุ่นพี่สาวคนสนิทคนนี้ของฉันนี่แหละแต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะได้เข้ามาง่ายๆหรอกนะ ฉันก็ทำทุกอย่างเหมือนคนไปสมัครงานทั่วไป มีนัดสัมภาษณ์งาน มีทุกอย่างเหมือนทุกคนเพียงแค่ว่าได้รับการพิจารณาพิเศษนิดๆหน่อยๆเท่านั้น ถ้าความสามารถฉันไม่ถึง...แน่นอนว่าฉันก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ที่นี่
"โอเคเลยพี่ไอร์ ไม่ยากอย่างที่คิด" ฉันตอบกลับพี่ไอร์
"เราเก่งด้วยแหละ มีคนบอกพี่อยู่เหมือนกันนะ"
"..." ฉันก็ยิ้มรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยกับคำชมที่ได้ยินในการทำงานวันแรก
"แล้วนี่กลับยังไง"
"เดี๋ยวเอเดนมารับค่ะพี่"
"อ่อ..." พี่ไอร์ก็พยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้ ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นทำให้ฉันก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดูเพราะคิดว่าอาจจะเป็นสายของเอเดน แต่...
พี่เชน
"..." ใบหน้าฉันชะงักนิ่งไปทันทีที่เห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามา
"วิ มีอะไรหรือเปล่า" พี่ไอรีนที่ยืนอยู่หันมามองหน้าถามฉันสีหน้าสงสัย
"..." ฉันก็นิ่งไม่ตอบทำให้พี่ไอรีนเอาแต่ยืนนิ่งมองหน้าฉัน ฉันจึงพยายามปั้นหน้ายิ้มเอ่ยบอกรุ่นพี่สาว
"เดี๋ยววิขอตัวก่อนนะคะพี่ไอร์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ"
"อ่า กลับดีๆนะ"
"ค่ะ" ฉันส่งยิ้มไปให้พี่ไอร์อีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาทั้งที่โทรศัพท์ของฉันมันยังคงสั่นรัวไม่หยุด
พี่เชน...เขาก็คือแฟนเก่าของฉันเอง
พวกเราเลิกกันเพราะเหตุผลง่ายๆก็คือ ฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบเดิม อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นพวกเรายังเด็กฉันเรียนอยู่ม.ห้า ส่วนพี่เชนเรียนอยู่มหาลัยปีหนึ่ง ในตอนแรกที่คบกันฉันก็คิดว่าทุกอย่างมันน่าจะออกมาได้ดีแต่ว่าสุดท้าย...มันก็ไม่ได้ดีอย่างที่ฉันคิดไว้ ฉันเป็นคนผิดเองแหละ ฉันเป็นคนไปสารภาพรักพี่เขาก่อนแต่สุดท้ายฉันก็ต้องพบกับความจริงที่ว่ากับคนบางคนแค่เราชื่นชอบเขาในแบบที่เราคิดก็เพียงพอ เพราะเมื่อฉันได้เป็นแฟนกับพี่เชน ทุกอย่างมันไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย เขาเหมือนไม่ใช่พี่เชนในแบบที่ฉันต้องการด้วยความที่ตอนนั้นฉันยังคงมีความคิดที่เด็กมากสุดท้ายเราสองคนก็ไปกันไม่รอดในเวลาไม่ถึงสามเดือน ฉันเป็นคนบอกเลิกพี่เขาไป ในตอนแรกพี่เชนก็ไม่ยอมปล่อยฉันหรอกนะ จนกระทั่งฉันเข้าเรียนมหาลัยแล้วมาเป็นแฟนกับเอเดน พี่เชนเองก็ยังคงตามอยากกลับมาคืนดีกับฉัน แน่นอนว่าเอเดนก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เขาเคยถึงขั้นลงไม้ลงมือกับพี่เชนมาแล้วครั้งนึงโดยหลังจากครั้งนั้นพี่เชนก็หายไปจากวงโคจรของฉันจนมาวันนี้
"โทรมาทำไม?" ฉันได้แต่พึมพำออกมาในใจด้วยความสงสัย เพราะเขาได้หายไปจากชีวิตฉันตั้งแต่มหาลัยปีสองแล้ว แล้วทำไม...
ครืดดด เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นอีกครั้งทำให้ฉันได้สติหยิบขึ้นมามองดูคิดว่าจะเป็นพี่เชนคนเดิม แต่กลับไม่ใช่
วาวา
คนที่โทรเข้ามาสายล่าสุดก็คือ วาวา น้องสาวของฉันนั่นเอง
ติ้ด
"ว่าไง"
(พี่วิ เลิกงานหรือยังคะ)
"อืม เลิกแล้ว" ฉันตอบกลับก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากปลายสาย
"มีอะไรหรือเปล่าวา"
(พี่วิ คือว่า...)
"เรื่องเงินใช่ไหม ต้องใช้อะไร บอกพี่มาเลย" ฉันบอกน้องตัวเองไปอย่างรู้ทัน
(พอดีมันต้องมีค่ามัดหอ...)
"โอเค เท่าไหร่"
(ขาดอีกประมาณเจ็ดพันค่ะ)
"อ่อ โอเค เดี๋ยวพี่โอนให้นะ"
(ค่ะ ขอโทษนะคะพี่วิ...)
"ขอโทษทำไม พี่บอกแล้วไง ถ้าเรียนจบแล้ว...พี่จะเป็นคนส่งเสียเราเรียนเอง"
(ค่ะ)
"ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวพี่โอนให้"
(ค่ะ คิดถึงพี่นะ)
"อืม พี่ก็คิดถึงแก" ฉันยิ้มเอ่ยบอกน้องสาววัยยี่สิบของตัวเองกลับไปผ่านปลายสายก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีสายซ้อนของใครอีกคนโทรเข้ามา
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วย เดี๋ยวพี่โอนให้"
(ค่ะ พี่ก็ด้วยนะ)
"อืม" ว่าแล้ว ฉันก็รับสายของอีกคนที่กระหน่ำโทรเข้ามา
เอเดน
ติ้ด
"ว่า..."
(มึงติดสายใคร!) เสียงทุ้มถามขึ้นเสียงดัง
"น้อง"
(น้องไหน)
"น้องกูนี่แหละ มึงจะอะไรเนี่ย แล้วไหนว่าจะมารับ ถึงหรือยัง"
(อยู่หน้าบริษัทแล้ว รีบเดินออกมา)
"อืม"
(เร็วๆด้วย)
"เออ" ทันทีที่พูดจบ ฉันก็กดตัดสายเดินออกไปยังบริเวณหน้าบริษัทตามที่คนตัวสูงบอก
ตึก
ตึก
แต่ขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปยังรถหรูคุ้นเคยที่จอดอยู่ไม่ไกล
"น้องวิเวียน" เสียงใครบางคนเอ่ยเรียกฉันดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง
"อ้าวพี่นนท์ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันหันไปยิ้มมองหน้าถามรุ่นพี่ที่ทำงานที่เดินเข้ามาทักทายฉัน
"เปล่าครับ พอดีพี่เห็นเราเลยอยากเข้ามาทัก นี่เรากำลังกลับบ้านเหรอ"
"ใช่ค่ะ" ฉันก็ยิ้มตอบพูดคุยไปอย่างมีมารยาทกับรุ่นพี่
"แล้วกลับยังไงครับ มันเริ่มจะมืดแล้วนะ" พี่นนท์ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"คือว่า..." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไป
"วิ!" เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อฉันขึ้นพร้อมกับทำท่าจะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"เอ่อ แฟนวิมารับค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบ ฉันก็รีบก้มหน้าส่งยิ้มให้พี่นนท์ไปก่อนจะรีบเดินไปยังชายอีกคนที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีน่ากลัว
"มันเป็นใคร!" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามฉันขึ้นเสียงดัง
"พี่ที่ทำงาน"
"แล้วมันมาทักมึงทำไม"
"ก็เพื่อนร่วมงานกัน"
"กูไม่ชอบ"
"แค่คนร่วมงานกัน มึงอย่าคิดมากได้ไหมเนี่ย"
"..." เอเดนก็นิ่งมองหน้าฉันไม่ตอบ
"เอเดน"
"อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนให้มากนัก มึงก็รู้ กูเวลาบ้า...เป็นยังไง"
"รู้แล้ว แต่นี่แค่เพื่อนร่วมงานไง เขาเป็นรุ่นพี่..."
"กูเห็นสายตาที่มันมองมึง กูไม่ชอบ"
"อ่าๆต่อไปจะระวังกว่านี้แล้วกัน" ไม่ใช่แค่เอเดนคนเดียวหรอกที่รู้สึกได้ว่าพี่นนท์มองฉันด้วยสายตาแบบไหน ฉันเองก็รู้สึกได้เช่นกัน แต่พยายามที่จะไม่สนใจอะไรแล้วโฟกัสแค่ว่ายังไงก็ต้องร่วมงานกัน แล้วฉันเองก็เป็นเหมือนน้องใหม่จะให้ทำตัวหยิ่งใส่รุ่นพี่มันก็ไม่ได้ อะไรที่ฉันปล่อยผ่านได้ฉันก็พยายามปล่อย
"กลับห้องกันเถอะ อยากอาบน้ำนอนแล้ว เหนื่อยมาก" ฉันรีบหันไปเอ่ยบอกแฟนตัวเองขึ้น
"อืม" เจ้าของใบหน้าหล่อเถื่อนก็พยักหน้าตอบกลับมายอมทำตามที่ฉันบอกแม้ว่าจะยังคงสีหน้าเข้มดุติดไม่พอใจอยู่เล็กน้อยกับภาพที่เห็นเมื่อกี้ก็ตาม...
- Writer
