หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
"เป็นไง หายซ่าหรือยัง" เสียงเอเดนมองหน้าถามมาเฟียหนุ่มวัยยี่สิบปลายที่นั่งมองหน้าเขาอยู่บนโซฟาหรูแววตาโกรธจัด
"..."
"กูเตือนแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามาเจอกันในนรก" ริมฝีปากหนายังคงแสยะยิ้มถามคนตรงหน้าออกน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ซึ่งชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นก็คือชาลีนั่นเอง หลังจากที่พวกเขาฟาดฟันกันมาได้อาทิตย์กว่า สุดท้ายชาลีก็ไม่สามารถที่จะสู้อำนาจในมือที่ฝั่งอลันกับเอเดนมีได้
"พวกมึงมันลอบกัด"
"งั้นมึงก็ไม่ต่างกัน เพราะกู...ก็ใช้วิธีเดียวกับที่มึงใช้นั่นแหละ"
"..." ชาลีก็นิ่ง
"พร้อมไปทัวร์นรกหรือยัง" ใบหน้าหล่อเอ่ยถามมาเฟียวัยยี่สิบปลายเสียงนิ่งพร้อมกับค่อยๆถอดชุดสูทที่สวมใส่อยู่ออกเลื่อนมือลงไปปลดกระดุมแขนเสื้อสีหน้าแสยะยิ้มราวกับกำลังพอใจที่จะได้ทำอะไรบางอย่าง
"กูขอโทษ" ชาลีที่เห็นแบบนั้นก็ตัดสินใจพูดขึ้นเสียงสั่นเล็กน้อยไปกับท่าทีของอี
