เด็กเลี้ยงของคุณมังกร

งานพิเศษเงินดี

แม้พราวรุ้งจะถามรายละเอียดหลาย ๆ อย่างจากจ๊ะจ๋าและยังมีท่าทีเหมือนสนใจที่จะลองฝากโปรไฟล์ของตัวเองไว้ที่เว็บไซต์นั้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะไปสมัครและฝากโปรไฟล์ไว้บนเว็บไซต์ดังกล่าวในทันที เนื่องจากเธออยากลองพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเองดูก่อน ซึ่งถ้าหากผลออกมาแล้วไม่สำเร็จ พอถึงตอนนั้นเว็บไซต์นี้ก็น่าจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่เธออาจต้องตัดสินใจทำเพื่อให้ตัวเองได้เรียนจบภายในสี่ปีตามที่ตั้งใจเอาไว้

“ยังขาดอีกประมาณสามหมื่นเลยเหรอ… ให้ตายสิ”

หลังลองรวบรวมเงินที่มีอยู่ตอนนี้ออกมาเช็กดูว่าต้องหาเพิ่มเติมอีกเท่าไร เสียงบ่นพึมพำของพราวรุ้งก็ดังขึ้นทันที เธอยังขาดเงินอีกตั้งหลายหมื่นกว่าจะครบ และต่อให้จะสามารถหาเงินสามหมื่นมาได้ทันภายในระยะเวลาที่กำหนดได้แล้วก็ใช่ว่าทุกอย่างจะจบลงง่าย ๆเนื่องจากหญิงสาวยังคงต้องหาเงินเผื่อเอาไว้อีกประมาณสองหมื่นในกรณีที่เธอไม่คิดจะต่อสัญญากับหอพักเดิมด้วย ตอนนี้มันก็ใกล้จะครบตามที่ระบุไว้ในสัญญาแล้ว

เพียงแค่คิดแบบนั้นความหนักอกหนักใจก็ฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าสวยของพราวรุ้งทันทีเธอมีท่าทีกลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีรายรับเข้ามาเลยเนื่องจากผลกระทบจากการถูกกลั่นแกล้งด้วยความจงใจของผู้หญิงคนนั้น

พราวรุ้งนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองครู่ใหญ่ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติและหยิบเอาโน้ตบุ๊กออกมาเปิดใช้งาน ตั้งใจว่าจะลองเข้าไปสำรวจหน้าเว็บไซต์ที่จ๊ะจ๋าแนะนำมาเพื่อตรวจสอบว่าน่าเชื่อถือมากแค่ไหน

“มันต้องใส่รหัสแนะนำด้วยเหรอ” เมื่อลองกดเข้าไปในลิงก์ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอและพบว่าต้องใส่รหัสแนะนำจากสมาชิกด้วยกันเสียก่อนถึงจะสามารถเข้าชมเว็บไซต์ได้ พราวรุ้งก็พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเอง ตั้งใจจะขอรหัสของอีกฝ่าย

[ฮัลโหล] ทันทีที่พราวรุ้งต่อสายหาจ๊ะจ๋าและถือสายรอได้ไม่นานนัก ปลายสายก็กดรับโทรศัพท์

“จ๊ะจ๋า ตอนนี้ฉันเข้ามาในหน้าเว็บที่เธอแนะนำแล้วนะ” พราวรุ้งเกริ่นขึ้น

[อืม แล้วติดปัญหาอะไรเหรอ] คนปลายสายถามกลับมา

“เหมือนมันต้องใส่รหัสแนะนำจากสมาชิกก่อนถึงจะสามารถเข้าดูเว็บได้น่ะ” หญิงสาวเอ่ยกลับไป

[จริงด้วยแฮะ ฉันลืมไปเลย… ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันส่งให้นะ รอแป๊บหนึ่ง] จ๊ะจ๋ารีบตอบกลับมาคล้ายว่าตัวเธอเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเช่นกัน จากนั้นกรอกเสียงตามสายกลับมาว่า [ฉันส่งรหัสแนะนำของตัวเองเข้าไปในแชตของเธอแล้วนะ]

“โอเค ขอบคุณมากนะ” พราวรุ้งกล่าวก่อนจะเป็นฝ่ายกดตัดสายก่อน เธอต้องการใช้สมาธิในการสำรวจเว็บไซต์ที่ไม่คุ้นเคย ยอมรับว่าเพิ่งจะมารู้จักมันก็ตอนที่จ๊ะจ๋าพูดถึงนี่แหละ

ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังกรอกรหัสแนะนำของจ๊ะจ๋าอยู่นั้น เธอก็พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อลดอาการประหม่าของตัวเอง หลังจู่ ๆ ก็พลันมีอาการตื่นเต้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งที่ตอนนี้ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ทำไมเราถึงตื่นเต้นแบบนี้เนี่ย” พราวรุ้งพูดกับตัวเองเสียงแผ่วพร้อมคลิกปุ่มตรงหน้าตัวเองไปหนึ่งครั้งหลังจากกรอกรหัสแนะนำจากเพื่อนครบทุกตัวแล้ว

ไม่นานนักหน้าเว็บไซต์ก็ถูกโหลดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่หน้าแรกของเว็บดาร์กไซด์จะปรากฏขึ้นให้ได้เห็น โดยหน้าเว็บนั้นไม่ได้เต็มไปด้วยภาพวาบหวิวหรือหวาดเสียวเหมือนเป็นเว็บพนันแต่อย่างใด ดูเผิน ๆ เหมือนกับเว็บบอร์ดทั่ว ๆ ไปเสียมากกว่า ต่างกันตรงที่ว่าจุดประสงค์ของเว็บไซต์นี้ไม่เหมือนเว็บบอร์ดทั่ว ๆ ไปก็เท่านั้น

“สมัครสมาชิก… อ่านสัญญาและข้อตกลงก่อนร่วมงานกับทางเว็บไซต์” พราวรุ้งออกเสียงอ่านข้อความที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ก่อนวินาทีต่อมาเสียงคลิกเมาส์จะดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอต้องการอ่านสัญญาและข้อตกลงให้ละเอียดถี่ถ้วนก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไร

สัญญาและข้อตกลงที่มีให้อ่านนั้นเป็นข้อตกลงที่เธอพอจะรู้มาจากจ๊ะจ๋าอยู่แล้ว ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากคำบอกเล่าของเพื่อนเธอเลย ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่จ๊ะจ๋ายังไม่ได้พูดให้เธอฟัง นั่นคือเรื่องการแบ่งส่วนแบ่งให้กับทางเว็บไซต์

ในทุก ๆ ครั้งที่มีการจ้างงานจากลูกค้าเกิดขึ้น ผู้ถูกว่าจ้างจะถูกทางเว็บไซต์หักค่าธรรมเนียมทุก ๆ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์จากราคางานเสมอ ซึ่งทางลูกค้าจะต้องโอนเงินเข้ามาในเว็บไซต์ก่อน จากนั้นทางเว็บไซต์จะเป็นฝ่ายโอนเงินให้ผู้ถูกว่าจ้างอีกทีเอง

“หักยี่สิบเปอร์เซ็นต์อย่างนั้นเหรอ” เมื่อเห็นตัวเลขพราวรุ้งก็ลองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคำนวณเงินที่เธอจะได้รับทันที รวมถึงต้องรับงานกี่ครั้งถึงจะเพียงพอ “แบบนี้ก็หมายความว่าเราต้องรับงานประมาณสองครั้งสินะ เผื่อเหลือเผื่อขาด”

หญิงสาวพูดกับตัวเองก่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอเพิ่งฉุกคิดได้ว่าจะคำนวณทุกอย่างไปก่อนทำไมในเมื่อยังไม่ได้ตัดสินใจเลยด้วยซ้ำว่าจะลองฝากโปรไฟล์ของตัวเองไว้กับเว็บไซต์นี้

หลังจากตระหนักได้แบบนั้น พราวรุ้งจึงหยุดการคำนวณทุกอย่างและกดออกจากเว็บไซต์ที่ว่าทันควัน พลางนั่งจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กด้วยสมองว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กลงและลุกขึ้นไปจัดการทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง เผื่อว่าจะคิดหาวิธีหาเงินจากทางอื่นเพิ่มได้อีก

นับตั้งแต่วันนั้นในหัวของพราวรุ้งก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องหาเงินค่าเทอมของตัวเองเธอลองปรับเรตค่าตัวลงบ้างสำหรับลูกค้าที่สนใจจ้างงานกันในช่วงนี้ และนับว่าโชคดีที่ยังมีลูกค้ากลับมาจ้างงานอยู่บ้าง ทว่าเงินจำนวนนั้นยังไม่เพียงพอสำหรับเธอ ยิ่งไปกว่านั้นค่าใช้จ่ายรายเดือนต่าง ๆ ที่อยู่ในความรับผิดชอบก็ใกล้ถึงกำหนดการจ่ายอีกครั้งแล้วด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงมีอาการเครียดหนักกว่าเดิม

จนกระทั่งสองสัปดาห์สุดท้ายก่อนถึงกำหนดการจ่ายค่าเทอมของมหาวิทยาลัย…

ราวกับเหตุการณ์ในวันนั้นถูกฉายวนซ้ำ ๆ ซาก ๆ เมื่อตอนนี้พราวรุ้งต้องมานั่งอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊กอีกครั้งหลังจากตัดสินใจแล้วว่าจะลองฝากโปรไฟล์ของตัวเองไว้ที่เว็บดาร์กไซด์ดูเธอไม่อยากต้องมานั่งเครียดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ แบบนี้อีกแล้ว

“แค่รับงานทานข้าวดูหนังก็น่าจะเพียงพอสำหรับเราแล้วมั้ง” หญิงสาวพูดกับตัวเองขณะที่กำลังนั่งกรอกข้อมูลส่วนตัวลงในช่องต่าง ๆ ที่ทางเว็บไซต์บังคับให้กรอก เธอคิดว่าแค่ต้องไปกินข้าวดูหนังกับคนแปลกหน้าที่ตัวเองไม่รู้จักเลย เท่านี้ก็น่าจะเกินพอแล้ว

ซึ่งหลังจากที่ทำการตรวจตราข้อมูลส่วนตัวของตัวเองพร้อมทั้งเช็กรูปภาพบางส่วนที่ทางเว็บไซตขอเอาไว้เพื่อไปเสนอกับลูกค้าเรียบร้อยแล้ว พราวรุ้งก็กลั้นใจกดส่งข้อมูลเหล่านั้นไปให้ทางเว็บไซต์ทั้งอาการใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ จากนี้เธอต้องรอทางเว็บไซต์เช็กข้อมูลประมาณหนึ่งถึงสองวันเห็นจะได้ หากข้อมูลที่กรอกไปไม่มีปัญหาอะไรก็คงจะเหลือแค่รอให้ลูกค้าที่สนใจเธอติดต่องานเข้ามาเท่านั้น

“ขอให้ไม่มีปัญหาอะไรนะ แล้วก็ขอให้มีคนสนใจจ้างเราไปกินข้าวดูหนังด้วยเถอะ” หญิงสาวกล่าวอวยพรให้ตัวเองก่อนกดปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กลง

และแทนที่พราวรุ้งจะรู้สึกโล่งอกขึ้นหลังจากทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้ว ทว่าทุกอย่างมันกลับตาลปัตร เมื่อเธอยังต้องมานั่งกังวลอีกว่าจะมีลูกค้าของทางเว็บสนใจในตัวเธอไหมคิด ๆ ดูแล้วในเว็บนั้นคงจะมีผู้หญิงสวย ๆ อยู่จำนวนไม่น้อยทีเดียว เมื่อค่าตอบแทนค่อนข้างสูงแน่นอนว่าการแข่งขันก็คงจะสูงตามไปด้วย

พราวรุ้งคิดว่าอย่างเร็วสุดก็คงจะได้รับอีเมลจากทางเว็บไซต์ตอบกลับมาในวันพรุ่งนี้ ทว่าหลังจากไม่ถึงสองชั่วโมงทางเว็บไซต์ก็ส่งอีเมลตอบกลับมาเพื่อบอกว่าโปรไฟล์ของเธอไม่ผ่านเพราะอ็อปชันกับเรตค่าตัวของเธอนั้นสูงเกินไป อีกทั้งเธอยังเป็นสมาชิกหน้าใหม่ซึ่งไม่มีประสบการณ์มาก่อนด้วย ทางเว็บจึงเสนอโปรไฟล์ของเธอให้กับลูกค้าได้ยาก ทางแก้ที่มีคือเธอจะต้องเพิ่มอ็อปชันเสริมเข้าไป เพราะค่าตัวที่เธอตั้งเอาไว้ห้าหมื่นต่อครั้งนั้นเป็นเรตขั้นต่ำของทางเว็บอยู่แล้ว

“แล้วเราต้องเพิ่มอ็อปชันอะไรเข้าไปอีกล่ะ” เมื่ออ่านเหตุผลและคำอธิบายที่แนบมากับอีเมลจบ พราวรุ้งก็เอ่ยกับตัวเองอย่างอับจนหนทาง ตอนนี้เธอต้องเลือกระหว่างเพิ่มอ็อปชันสัมผัสเนื้อต้องตัวระหว่างเธอกับลูกค้า หรือจะซื้อขายบริการทางเพศเข้าไปด้วย

ทางเลือกที่เหลืออยู่นี้ทำให้หญิงสาวถึงกับต้องกุมขมับ เธอไม่อยากเลือกทางไหนทั้งนั้น… พราวรุ้งนั่งมองทั้งสองตัวเลือกอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีก่อนจะกลั้นใจกดเพิ่มอ็อปชันสัมผัสเนื้อต้องตัวเข้าไป อย่างไรเสียทางเลือกนี้ย่อมดีกว่าการซื้อขายบริการทางเพศเป็นไหน ๆ

“ถ้ายังไม่ผ่านอีกก็ไม่เอาแล้ว” เธอพูดกับตัวเองอีกครั้ง ด้วยคิดว่าหากครั้งนี้ยังไม่ผ่านอ**บางทีการกู้ยืมเงินมาเพื่อใช้จ่ายเฉพาะหน้าอาจจะเป็นทางออกหนึ่งที่น่าสนใจไม่แพ้กัน