ดาร์กไซด์ #2
888 Words
“เธอจะคิดว่าฉันดูถูกเธอไหมนะ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ… ก็เธอกำลังเดือดร้อนนี่นา” จ๊ะจ๋าที่เห็นว่าพราวรุ้งนิ่งไปหลังจากได้ยินแบบนั้นรีบบอกกลับมาทันควัน คล้ายกับเกรงว่าเพื่อนสาวจะเข้าใจตัวเองผิดไป
“แต่ที่ฉันเดือดร้อนอยู่ทุกวันนี้มันก็เป็นเพราะว่าฉันถูกใส่ร้ายว่าเป็นเมียน้อยของชาวบ้านนะ” พราวรุ้งโต้กลับไป “แล้วถ้าเธอให้ฉันไปเป็นเด็กเสี่ยจริง ๆ สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจผิดอยู่จะไม่กลายเป็นวุ่นวายไปกว่านี้เหรอ”
หญิงสาวคิดว่าวิธีนั้นไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเท่าไรนัก นั่นมันไม่ต่างจากการเติมเชื้อไฟให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจเธอผิดกันยิ่งกว่าเดิมเลยสักนิด
“จริงด้วยแฮะ” จ๊ะจ๋าพึมพำกลับมาคล้ายว่าเพิ่งฉุกคิดได้เช่นกัน จากนั้นก็เงียบไปอีกครั้งก่อนจะชักชวนให้อีกฝ่ายทำอย่างอื่นต่อ “ถ้าอย่างนั้นเธอลองฝากโปรไฟล์ตัวเองไว้ที่เว็บดาร์กไซด์ดีไหม”
“ดาร์กไซด์ ? มันคือเว็บอะไรเหรอ” พราวรุ้งขมวดคิ้ว เธอไม่เคยได้ยินชื่อเว็บไซต์นี้มาก่อนเลย
“ความหมายก็ตามชื่อเว็บนั่นแหละ เธอไม่รู้จักเหรอ” จ๊ะจ๋าถามกลับ พอเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าของพราวรุ้งเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เธอที่เป็นคนพูดชื่อเว็บไซต์นี้ขึ้นมาเองจึงต้องทำการอธิบาย “เว็บดาร์กไซด์มันเป็นเว็บที่มีฐานลูกค้าเป็นพวกไฮโซหรือคนมีชื่อเสียง…”
“แล้วเว็บนี้มีไว้ทำอะไร” พราวรุ้งซักไซ้ต่อด้วยความอยากรู้
“ก็หลายอย่างนะ… ฉันจะเริ่มอธิบายยังไงดีล่ะ” จ๊ะจ๋าพึมพำเสียงแผ่ว ไม่รู้จะเริ่มอธิบายจากตรงไหนก่อนเหมือนกัน จากนั้นนาทีต่อมาเธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เอาเป็นว่าเว็บไซต์นี้มันเป็นเว็บที่จงใจเจาะตลาดลูกค้าที่มีเงินอย่างพวกไฮโซ เศรษฐี นักธุรกิจ หรือดาราเบอร์ต้น ๆของช่องใหญ่ โดยเว็บนี้จะมีหน้าที่ติดต่อหาผู้หญิงให้ลูกค้า ขอแค่ลูกค้าระบุความต้องการของตัวเองมาและเงินหนามากก็พอ เช่น ลูกค้าต้องการหาผู้หญิงสวย ๆ สักคนมาหลอกคนอื่นว่าเป็นแฟนตัวเองเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวบางอย่าง หรือซื้อบริการทางเพศ หรือแค่กินข้าวดูหนัง หรือเป็นของเล่นมีชีวิตไว้คลายเหงาให้กันในบางครั้งอะไรประมาณนี้”
ได้ฟังอย่างนั้นพราวรุ้งก็ถึงกับอึ้งตาค้าง พูดอะไรไม่ออก
“ฉันรู้ว่ามันดูเป็นงานที่ไม่น่าเปิดใจรับเลย แต่ว่าค่าจ้างมันดีมากเลยนะ ค่าจ้างในเว็บนี้มันเริ่มต้นที่ห้าหมื่นเชียว ส่วนราคาการจ้างก็ขึ้นอยู่กับระยะเวลาการทำงานและรายละเอียดงานด้วย ยังไงก็ได้มากกว่าห้าหมื่นแน่นอน” สิ้นเสียงของจ๊ะจ๋า พราวรุ้งที่ต้องการหาเงินมาเตรียมจ่ายค่าเทอมโดยด่วนก็ถึงกับตาลุกวาวทันที
“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าแค่ฉันรับงานในเว็บนี้ครั้งสองครั้งก็จ่ายค่าเทอมได้แล้วสิ” หญิงสาวพูดตามที่เข้าใจ
“ใช่ จะว่าแบบนั้นก็ได้”
หลังจากที่เพื่อนสนิทพยักหน้ายืนยัน พราวรุ้งก็เงียบไปอีกครั้ง ตัวเลขที่จ๊ะจ๋าบอกมาเมื่อครู่ค่อนข้างเรียกความสนใจจากเธอได้พอสมควรทีเดียว และในขณะเดียวกันมันก็สร้างความกังวลให้เช่นกัน เนื่องจากที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดที่จะสนใจงานพวกนี้มาก่อนเลย แต่แล้วเหตุผลที่ว่าเธอต้องการเงินจำนวนมากในระยะเวลาอันสั้นนั้น ทำให้เธอไม่อยากรีบปิดใจปฏิเสธงานนี้ก่อนที่จะทบทวนดูอีกครั้ง
“แล้วเราเลือกได้หรือเปล่าว่าเราสะดวกรับงานประเภทไหนบ้าง” นานเกือบนาทีกว่าที่พราวรุ้งจะตัดสินใจถามด้วยความสงสัย เธอเริ่มอยากรู้ข้อมูลมากกว่านี้เพื่อที่จะได้เอาไว้ตัดสินใจอะไรบางอย่างในอนาคต
“ได้ ถ้าเธอไม่สะดวกใจที่จะซื้อขายบริการทางเพศก็แจ้งรายละเอียดไว้ตอนที่ฝากโปรไฟล์ของตัวเองในเว็บไซต์ได้เลย”
“แล้วคนอื่นที่บังเอิญผ่านมาเจอเว็บนี้พอดี เขาจะรู้หรือเปล่าว่าเราทำงานแบบนี้”
“ทุกอย่างมันจะเป็นความลับ” จ๊ะจ๋าบอก เธออยากให้เพื่อนรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่จะต้องมาหนักใจเลยสักนิด “หากว่าข้อมูลในเว็บหลุดไปไม่ใช่แค่เราเสียหาย แต่ตัวลูกค้าเองก็เสียหายเหมือนกัน อย่างที่ฉันเคยบอกไง ลูกค้าเว็บนี้… มีแต่คนมีหน้ามีตาทางสังคมกันทั้งนั้น”
“นี่เธอเคยฝากโปรไฟล์ไว้ที่เว็บนี้เหรอ” ในที่สุดพราวรุ้งก็กลั้นใจถามเพื่อนอย่างตรงไปตรงมา เธอรู้สึกว่าจ๊ะจ๋ารู้รายละเอียดของเว็บไซต์นี้มากเกินกว่าจะเป็นแค่การรู้จักผ่าน ๆ หรือบางทีจ๊ะจ๋าอาจแค่ผ่านไปเจอเว็บไซต์เหล่านั้นด้วยความบังเอิญเท่านั้น
“ใช่” จ๊ะจ๋ายอมรับอย่างเปิดเผยพร้อมระบายยิ้มให้ ทำเอาพราวรุ้งที่เพิ่งรู้ความลับของเพื่อนเข้าถึงกับชะงักไปทันที
- Writer
