คำถามที่ถูกยิงมานั้นทำให้พราวรุ้งรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เพราะเธอไม่ได้เตรียมใจว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้
“บนโลกนี้น่ะนะ… ใครมีเงินมากกว่าคนนั้นชนะ ถ้าพูดตามตรงเธอไม่ใช่คนที่ดูมีเงินมากอะไร และเพราะเธอดูขาดแคลนแบบนี้ยังไงล่ะ มันเลยดูมีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะอยากใช้ทางลัดทำให้ตัวเองสุขสบาย ต่อให้ความจริงจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็เถอะ”
“…”
“เพราะฉะนั้นเรามาสนใจข้อเสนอของฉันเถอะพราวรุ้ง นอกจากเธอจะมีเงินใช้แล้ว บางทีฉันอาจจะใจดียอมจัดการเรื่องนี้ให้ก็ได้ หลังจากที่ข้อตกลงของเราสิ้นสุดลงเธอก็จะได้กลับมามีงานทำไง ฉันขอแค่เธอเป็นของฉันก็พอ…”
“…”
“ของฉันแค่คนเดียว” ขณะที่ปากหยักกำลังพูด มือหนาก็จับเข้าที่ปลายคางของพราวรุ้งอย่างแผ่วเบาไปพลาง ๆ
ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นบังคับให้เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อให้ได้สบตากันอีกครั้ง ราวกับจงใจจะให้เธอได้เห็นดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความปรารถนาของเขา นัยน์ตาคู่นั้นบ่งบอก
