“อ๋อ เรื่องนั้น…” มังกรร้องอ๋อกลับมาเมื่อนึกขึ้นได้ “พอดีตอนเด็ก ๆ ฉันชอบเล่นตุ๊กตาระหว่างที่รอพ่อแม่กลับบ้าน ก็เลยติดนิสัยชอบแต่งตัวให้ตุ๊กตาน่ะ”
สิ้นเสียงของเขา ความเงียบก็เข้าปกคลุมระหว่างทั้งคู่ทันที ประโยคนั้นมันทำให้พราวรุ้งอดคิดไม่ได้ว่าในสายตาของเขา เธอคงไม่ต่างจากตุ๊กตามีชีวิตที่สามารถแต่งตัวให้ได้ตามรสนิยมส่วนตัวและความชอบของเจ้าของอย่างนั้นสินะ
“แล้วถ้าฉันอยากยกเลิกข้อนี้ล่ะคะ” หญิงสาวรู้สึกไม่ไว้ใจข้อตกลงนี้อย่างบอกไม่ถูก เธอคิดว่ายกเลิกข้อนี้ไปเลยน่าจะดีกว่าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ด้วยไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามังกรจะให้เธอแต่งตัวอย่างไร…
“เสียใจด้วย ข้อนี้สำคัญที่สุด ฉันยกเลิกให้เธอไม่ได้” ชายหนุ่มปฏิเสธชนิดที่ไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ทำเอาความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องอีกระลอก ก่อนที่พราวรุ้งจะยิงคำถามใหม่กลับไป
“ทำไมล่ะคะ มันสำคัญตรงไหนกัน”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบแต่งตัวให้ตุ๊ก
