เล่ห์สันนิวาส

บทที่ 1 ตอนที่ 5

"นายครับ...นี่นาย..."

           "พาไปบ้านพักที่หัวหิน...แล้วโทร. ตามหมอเอมให้มาตรวจร่างกายอย่างละเอียดพรุ่งนี้ด้วย ให้มาเช้าเลย"

           "ครับ..." จิรพัฒรับปากและรีบสตาร์ทเครื่องออกรถไปจากบริเวณนั้นทันที

           "พวกแกจะพาฉันไปไหน!!!" หล่อนหันถามเขาเสียงแหว ผมเผ้าพะรุงพะรังปรกเต็มใบหน้างาม

           "ไปเรือนหอ...ถ้าพรุ่งนี้หมอมาตรวจแล้วร่างกายเธอไม่มีโรคติดต่อร้ายแรงเราจะผลิตลูกกัน"

           "ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!! แกมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ปล่อยฉันนะปล่อย!" ร่างเล็กพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ทั้งทุบทั้งตีชายแปลกหน้าและเปิดประตูฝั่งด้านของตน ต่อให้ต้องตกรถตายก็ยังดีเสียกว่าต้องมาตกอยู่ในสภาพตามที่เขาต้องการ           

           "หยุด! หยุดโวยวายซะที แล้วเลิกเรียกฉันว่าแกอย่างนั้นแกอย่างนี้ได้แล้ว!!" ราวินรวบร่างหล่อนมาเขย่าให้ได้สติ

           "ฉันชื่อโรม...เป็นว่าที่ผัวของเธอ จำใส่หัวเอาไว้...ถ้าเธอปลอดภัยสำหรับฉันและเราแต่งงานมีลูกกันวันไหนฉันจะจ่ายให้สิบล้าน แล้วต่อจากนั้นเธอจะเป็นอิสระ ตกลงไหม..."

           "สิบล้าน..." หล่อนทวนคำของเขา แต่ไม่ใช่ด้วยความละโมบโลภโมโทสันหรอก หากแต่ไม่อยากเชื่อหูตัวเองต่างหาก จู่ๆ เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับหล่อนอย่างที่ไม่อาจหาคำอธิบายได้

แล้วมันเรื่องบ้าอะไรกันผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ถึงได้ยอมจ่ายเงินมากมายขนาดนั้นเพื่อให้หล่อนเป็นโรงงานผลิตลูกให้ ทั้งๆ ที่เขาก็ยังไม่มีความมั่นใจอะไรในตัวหล่อนเลยด้วยซ้ำ

           ถึงขนาดต้องให้แพทย์มาตรวจร่างกาย...แสดงว่าคงนึกรังเกียจอยู่ไม่น้อย แล้วทำไมถึงยังจงใจจะเลือกหล่อนทั้งที่ดูจากรูปลักษณ์และรถที่ใช้ ข้อเสนอที่หยิบยื่นมาให้แล้วชายหนุ่มน่าจะเป็นคนรวยระดับหนึ่งและสามารถที่จะหาผู้หญิงมาสมัครใจได้ไม่ยาก

"ใช่สิบล้าน...แต่เธอต้องเลิกติดต่อกับผู้ชายทุกคน! หลังจากนี้" เมื่อหล่อนสงบลง เขาจึงชี้แจงข้อแม้เพิ่มเติม

"ไม่ได้หรอก..." หล่อนตอบกลับทันที ปรับสีหน้าและท่าทางให้มีความมั่นใจขึ้นเมื่อสติที่แตกกระเจิงเริ่มกลับมาสู่ตัวอีกครั้ง                                "แค่สิบล้าน...แล้วจะให้ฉันหยุดคงไม่ได้ เพราะป๋าๆ เสี่ยๆ ของฉันที่จ่ายให้ปีๆ หนึ่งมากกว่านี้เป็นสิบเท่า" หล่อนกล่าวอย่างโอหัง ดวงตาที่เคยลนลานเปื้อนหยาดน้ำเปลี่ยนเป็นมองเขาด้วยแววตาแพรวพราวระยับ

           "เธอนี่มันตัวอะไรกันแน่...หิวเงินจนหูหนวกตาบอดขนาดนี้เชียว"

           "ฉันคิดถูกๆ ร้อยล้าน ถ้าไม่มีปัญญาให้ก็ปล่อยฉันไปซะ ไม่อย่างงั้น...คุณอาจจะเดือดร้อนเพราะผู้ชายของฉันแต่ละคนระดับไม่ธรรมดาทั้งนั้น ถ้าขอความช่วยเหลือไป...มีหรือจะนิ่งดูดาย"

           "ฉันให้สิบล้าน...และถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอก็อย่าเอาอิทธิพลใครมาขู่ ไม่อย่างนั้นเธอจะได้รู้จักตัวตนของฉันอย่างแจ่มแจ้งภายในคืนเดียวแน่ๆ หรืออยากลอง..." เขาขู่ สีหน้าจริงจังพร้อมรอยยิ้มร้ายที่มองแล้วกระตุกใจให้เต้นระส่ำโดยอัตโนมัติ

           ราวกับว่า...มีพลังงานบางอย่างจากตัวเขาที่ลอยวนคลอบคลุมอยู่รอบๆ เป็นความน่ากลัวที่ไม่อาจบรรยายได้โดยคำพูด แต่รู้สึก...

           "แต่ฉันเป็นเอดส์..." หล่อนบอกอีก ทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองรอดพ้น แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่ากระหึ่มไปทั้งคันรถ

           "เดี๋ยวก็รู้...เพราะฉันจะให้หมอมาตรวจเธออย่างละเอียดยิบเลยทีเดียว แม้แต่พยาธิสักตัวก็ไม่ให้เล็ดรอดสายตาไปได้..."

น้ำเสียงเย็นกลั้วหัวเราะเอ่ยขึ้น

หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอและสงบใจได้ว่าหล่อนควรอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไปก่อนจนกว่าจะคิดหาทางอื่นให้ตัวเองรอดไปจากวิกฤตครั้งนี้ได้ เพราะต่อให้ดิ้นรนขวนขวายยังไง...เขาก็คงไม่ยอมรามือปล่อยหล่อนไปในตอนนี้เป็นแน่

ยิ่งจะเป็นการกระตุ้นให้เจ็บตัวหมดเรี่ยวหมดแรงเสียเปล่าๆ...  

    ร่างเล็กนั่งขดตัวงอติดบานประตูด้านที่หล่อนนั่ง หัวใจยังคงเต้นถี่รัวเพราะความหวาดหวั่น ดวงตาเหลือบมองคนตัวใหญ่ที่นั่งกอดอกหน้านิ่งเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ในตอนนี้หล่อนคงทำได้เพียงแค่...รอรับในชะตากรรมที่พลิกผันในชั่วข้ามคืน