เล่ห์สันนิวาส

บทที่ 2 ตอนที่ 1

สองวันต่อมา...

           "ว่าไงหมอเอม...ผลการตรวจสุขภาพของผู้หญิงคนนั้นออกมาหรือยัง" เสียงทุ้มสอบถามผ่านโทรศัพท์มือถือในมือ จดจ่อรอฟังคำตอบอย่างแน่วแน่

           "อืม...ผมอยากรู้รายละเอียดคร่าวๆ ส่วนเอกสารหมอค่อยส่งมาให้ทีหลังก็ได้" เขาเอ่ยกลับเมื่ออีกฝ่ายอธิบายบางอย่างและวางสายไปเมื่อตกลงกันได้เรียบร้อย

ชายหนุ่มแย้มรอยยิ้มสมใจ...ดวงตาคมกล้านิ่งงันแต่แฝงแววความน่าหวั่นระแวงเอาไว้ เขาลุกจากโซฟาเบดในห้องนอนของตัวเองแล้วโยนโทรศัพท์มือถือลงบนที่นอน จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

"เธอเพิ่งจะหลับไปครับนาย..." ทันทีที่ประตูเปิดออก จิรพัฒที่ยืนรออยู่แล้วก็รายงานความเคลื่อนไหวในเรื่องที่ตนเองได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบ

           "ออกฤทธิ์ออกเดชจนหมดแรงสิท่า ฮึ"

           "อาละวาดจนห้องเละเลยครับ...ตอนที่ให้คุณหมอตรวจก็ต้องช่วยกันจับตัวไว้ ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมกินอะไรนอกจากน้ำ ผมว่านายควรจะไปคุยให้เธอเข้าใจเสียหน่อย ทำแบบนี้เหมือนลักพาตัวมากักขังบังคับใจกันเลยนะครับ"

           "ผู้หญิงพวกนี้พอได้เงินก็เงียบทุกรายนั่นแหละ นายไม่ต้องกังวลหรอก...ตอนอยู่บนรถก็ได้ยินแล้วนี่ว่าแม่นั่นจะเอาตั้งร้อยล้าน พอฉันยืนยันจะให้แค่สิบล้านก็เลยไม่พอใจแค่นั้นเอง" ราวินเดินไปยังทางโล่งของตัวบ้านหลังใหญ่ไปพลางคุยกับลูกน้องคนสนิทไปพลาง

           "ครับนาย...แล้วจะให้ผมเตรียมอาหารไว้ให้เธอเลยหรือเปล่าครับ เผื่อตื่นขึ้นมาจะหิว"

           "ยังไม่ต้อง...เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง อย่าลืมจัดคนมาเฝ้าอย่าให้คลาดสายตา ไว้ยอมรับข้อเสนอของฉันเมื่อไหร่ฉันค่อยไปคุยกับคุณแม่"

           จิรพัฒน้อมตัวรับคำสั่งแล้วยืนมองร่างของนายตนเองเดินลับหลังไปอย่างครุ่นคิด แต่เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้มากกว่าออกความเห็นเล็กๆ น้อยๆ และคอยทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เรื่องนี้มีทางออกในด้านที่ดีกว่านี้ในเร็ววัน

เพราะเขารู้ดี...หากราวินตั้งใจทำอะไรแล้วเขาจะไม่ยอมรามือเด็ดขาดจนกว่าสิ่งนั้นจะประสบผลสำเร็

           กริ๊ก! ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างใหญ่ที่เดินผ่านธรณีประตูเข้าไป เขาหยุดกึกเมื่อสะดุดเข้ากับบางอย่างที่เท้า สายตามองกวาดกว้างไปทั่วห้องก็พบว่าข้าวของกระจัดกระจายแตกหักเกลื่อนเต็มห้อง คงไม่ต้องบอกว่าเป็นฝีมือใคร กระนั้นเขาก็ไม่คิดจะถือสาหาความ เพราะตั้งใจให้หล่อนปลดปล่อยอารมณ์ฉุนเฉียวได้ตามต้องการ ก่อนที่หล่อนจะไม่มีโอกาสนั้นอีก

           บนที่นอนใหญ่นุ่มที่มีเศษหมอนเศษผ้าห่มถูกฉีกทึ้งขาดวิ่น เขามองหล่อนร่างของหล่อนนอนนิ่งสนิทอยู่ในชุดเดรสที่ได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ ตั้งแต่พาตัวมาขังไว้ที่นี่ มีแม่บ้านและจิรพัฒเป็นคนคอยดูแลทุกอย่าง โดยไม่เคยได้พบกันอีกเลยหลังจากค่ำคืนนั้น

           ร่างใหญ่ทอดตัวลงนั่งข้างๆ หล่อนที่ดูเหมือนจะหลับสนิท หล่อนหายใจสม่ำเสมอผมดำสนิทยาวถึงกลางหลังสยายมาปกปิดใบหน้าเอาไว้บางส่วน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปัดเส้นผมตรงสวยราวกับเส้นไหมนั้นเพื่อเปลือยใบหน้าไม่ให้ระคายตายามมองดู

           "อื้อ..." หล่อนขยับตัวและปัดมือเขาออกด้วยความรำคาญเมื่อถูกรบกวนให้อารมณ์หลับใหลต้องขุ่นมัว ราวินกลั้วหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอแล้วถอนหายใจหนัก

เขาจะเริ่มต้นอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี...แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็เบาใจได้ว่าหล่อนได้รับการตรวจสุขภาพเป็นที่เรียบร้อยแล้วและหล่อนก็ปลอดภัยไม่ได้เป็นโรคร้ายอย่างที่กล่าวอ้างมา ช่างร้ายนัก...รู้จักที่จะต่อปากต่อรองเพื่ออัพเกรดค่าตัว

           "ฉันไม่ถือหรอกว่าเธอจะผ่านใครมาแค่ไหน ขอแค่มีลูกให้ฉันได้ก็พอ รับรองว่าเธอจะได้ค่าตอบแทนคุ้มกว่าต้องคอยแอบๆ ซ่อนๆ เป็นเมียลับเมียเก็บแน่ๆ" ชายหนุ่มกล่าวกับร่างที่นอนนิ่งหลับใหล หล่อนขยับตัวเล็กน้อยราวกับรับรู้ว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ก่อนจะปรือตาตื่นจากนิทราอย่างเต็มรูปแบบ

"แก!!" ร่างเล็กสะดั้งลุกพรึ่บถอยร่นจนแผ่นหลังติดหัวเตียงนอนเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่บนเตียงใกล้ๆ ชายหนุ่มยิ้มร้าย ใบหน้านิ่งยากจะคาดเดาอารมณ์

           "เพิ่งหลับไปไม่ใช่เหรอ...เธอควรพักผ่อนให้เยอะๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง..." คำพูดของเขามีความนัย หญิงสาวรับรู้ได้ถึงรัศมีความน่ากลัวที่แผ่นซ่านออกมาจากตัวเขา เป็นความรู้สึกที่ดำมืดทมิฬยิ่งนัก

           สายตาของราวินชะงักงันเล็กน้อยเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามปราศจากสิ่งเติมแต้มอย่างเต็มตา หากไม่เห็นธาตุแท้กันมาก่อนหน้านี้ เขาคงคิดว่าหล่อนเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่ไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่ง ใบหน้าขาวซับสีเลือดของหล่อนเกลี้ยงเกลาไร้ไฝฝ้าราคี ดวงตากลมโตดูตื่นตระหนกอยู่ตลอดเวลา คิ้วของหล่อนเข้ม ขนคิ้วหนาเหมือนเส้นผม ถูกกันแต่งให้โก่งสวยได้รูป รับกับริมฝีปากสีชมพูเข้มอวบอิ่มที่มักเม้มเข้าหากันอยู่เสมอเหมือนกำลังใช้ความคิด

องค์อินทร์ไม่ได้สวยมากนัก...แต่เครื่องหน้าของหล่อนก็ชวนมอง ชวนให้ลุ่มหลงราวกับต้องมนต์ตราเมื่อได้เห็น

"เธอชื่ออะไรนะ...ปาย องค์อินทร์..." เขากล่าวพร้อมศัพท์ทั้งชื่อเล่นที่เพิ่งทราบจากภักษ์และชื่อจริงซึ่งถูกมารดากรอกสมองมาโดยตลอด หล่อนทำหน้าแปลกใจ...

 "แกรู้ได้ยังไง...ทำไมถึงต้องตามสืบเรื่องของฉันด้วย"           

        "เรื่องของว่าที่เมีย...ฉันก็ต้องรู้ประวัติมาบ้างล่ะ แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงไปอยู่บ้านเก่าหลังนั้นได้ทั้งๆ ที่บ้านเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น" เขาชวนคุย มือเอื้อมไปลูบปลายผมยาวสลวยแล้วพันนิ้วเล่น แน่นอนว่าเขารู้เพราะก่อนหน้านี้ได้ตามร่องรอยไปทุกที่ทุกแห่งตามข้อมูลที่ได้สืบมา

องค์อินทร์ตัวแข็งทื่อ มองเขาแล้วพยายามข่มลมหายใจให้เป็นปกติทั้งที่หัวใจ...มันเต้นระส่ำ