เล่ห์สันนิวาส

บทที่ 2 ตอนที่ 3

"อืม...อื้อ! อย่านะ!!" แคว้ก!! "กรี๊ด! ไอ้สารเลว!!" เสื้อผ้าของหล่อนขาดวิ่นฉีกกระจุยไปตามแรงของคนตัวใหญ่ ราวินไม่ได้ตั้งใจจะทำลายมันหรอกหากเพราะหญิงสาวไม่ยอมโดยง่ายและเขาไม่จำเป็นที่จะต้องร้องขอให้หล่อนเต็มใจ

 เมื่อเขาจ่ายเงินจำนวนมหาศาล...เขาก็ควรมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวหล่อน โดยลืมนึกไปว่าองค์อินทร์ไม่ได้ยอมรับข้อเสนอนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว...

           "สวย...อืม ขนาดผ่านมาเยอะยังอวบตั้งไม่เละเหลวเลยสักนิด เธอนี่ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะ" อกอวบเบียดชิดกระเพิ่มไหวตามแรงลมหายใจในขณะที่ถูกเขาปลดเปลื้องอาภรณ์จนสูญสิ้น เหลือไว้ก็แต่เพียงบราสีครีมซึ่งแทบจะครอบครองความอวบอั๋นเอาไว้ไม่มิด เนินเนื้อด้านหน้ายังคงโผล่อวดกระตุ้นกำหนัดหนุ่มให้ฉีดพล่านร้อนรุ่ม ดวงตาเปล่งประกายความกระหายหิวไม่หมกเม็ด

           "แกทำแบบนี้กับฉันทำไม!! เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันเลย!!" องค์อินทร์เอ่ยถามทั้งน้ำตา คับแค้นในใจ สับสนและงุนงงในชะตากรรมของตัวเองยิ่งนัก

           "บอกแล้วไงว่าแค่อยากมีลูกกับเธอ...เมื่อทุกอย่างสำเร็จลุล่วงเธอจะเป็นอิสระพร้อมกับเงินก้อนโตที่กินใช้ไปได้ตอลดชีวิต" เขากล่าวบอก มือข้างหนึ่งรั้งสองข้อมือเล็กรวบเข้าไว้ด้วยกันแล้วกดตรึงไว้กับที่นอนดังเดิมส่วนมืออีกข้าง...ก็กระชากดึงบราสีหวานตัวนั้นให้หลุดปลิวไป

"ดิ้นอีกสิ หึ หึ...ยิ่งดิ้นฉันก็ยิ่งชอบ เอาเลยองค์อินทร์ดูสิว่าเธอจะไปได้สักกี่น้ำ" ชายหนุ่มคำรามเสียงก้องอยู่ในโสตประสาทของหล่อน หล่อนไม่มีค่าให้ควรแยแสเลยในความรู้สึกของเขา เป็นราวกับเศษขยะที่เก็บมาจากข้างทางเพื่อเล่นสนุก เมื่อสมใจแล้วก็พร้อมจะโยนทิ้งไว้ที่เดิมตลอดเวลา

           "อืม...หอม หวานหมดทั้งตัว..." ราวินซุกใบหน้าลงตรงกลางร่องอกอวบหยุ่น ไซ้ซอกนัวเนียแล้วลากลิ้นสำรวจวนไปรอบๆ ในขณะที่หญิงสาวยังคงดิ้นพล่านบิดส่ายให้พ้นจากกรงสวาทของเขา

           "ขอชิมหน่อยนะสาวน้อย...อืม..."

           "อื้อ!!!" ร่างของหล่อนสะดุ้งดีดอัตโนมัติเมื่อยอดถันสีสดถูกครอบครองเอาไว้ในอุ้งปากของเขา ความชื้นแฉะและอุ่นซ่านโอบล้อมโลมเลียจนขนกายลุกซู่ หล่อนตกอยู่ในห้วงของความวาบไหว กระแสบางอย่างไหลวนปลาบแปลบไปทั่วร่าง หล่อนนอนตัวแข็งทื่อกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

           "อา...ปาย เธอมันทั้งหอมทั้งหวานแบบนี้นี่เอง...ใครๆ ถึงอยากได้เธอนัก" เสียงนั้นพร่ำเพ้อไม่เป็นศัพท์ในขณะที่ใช้ปากงับงาบสำรวจรสชาติแห่งปทุมมา เขาปล่อยมือหล่อนให้เป็นอิสระเมื่อพบว่าหญิงสาวนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่งแล้ว หรือต่อให้หล่อนฮึดดิ้นรนขึ้นมาอีกก็ไม่ได้ระคายแก่กำลังของเขาหรอก

เรียวลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียเล็มยอดถันที่ชูชันเครียดตึงไม่ยอมผละห่าง หลงไหลในรสสวาทจากเต้าอวบจนโงหัวขึ้นไม่ได้ ในขณะที่มือข้างหนึ่งก็ไม่ปล่อยให้ว่างเสียเวลาเอื้อมเข้ามานวดเฟ้นปทุมมาลย์ที่ยังเป็นอิสระจนเนื้อนุ่มหยุ่นถูกบีบจนเล็ดลอดออกมาตามง่ามนิ้ว  

"ปล่อยฉันนะ!! อื้อ!" หล่อนยังคงครวญร้องขอเสียงสั่นพร่า มือเล็กปัดป่ายผลักเขาออกจากตัวแต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงจะถูกสูดดูดเอาไว้จนอ่อนเปลี้ยราวกับถูกควบคุม หล่อนไม่ได้หลงไปกับสัมผัสของเขาแต่หล่อนกลัว...และหวั่นใจ ตื่นตระหนกกับการถูกข่มเหงเสียมากว่า

หล่อนกำลังถูกข่มขืน...จากชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จัก แถมยังยื่นข้อเสนอแปลกๆ พูดจาให้หล่อนสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก

           มันควรแล้วหรือ...

           "เสร็จแล้วจะปล่อย หึ หึ" คำตอบแฝงความหมายหยาบโลนกระซิบกระซาบอยู่แนบผิวเนื้ออวบนุ่ม กระสันซ่านในอารมณ์ยิ่งนักกับการได้เลาะเล็มกลืนกินร่างเปลือยงามระหงนี้

           อุ้งปากอุ่นครอบครองดูดกลืนปทุมถันสลับกันไปมาไม่รู้จักอิ่มเอม ยิ่งได้ลิ้มรสก็ยิ่งหิวโหยกระหายในตัณหาจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว ไม่นึกว่าผู้หญิงที่ไม่เคยมีความผูกพันใดๆ ต่อกันมาก่อน ไม่เคยชอบพอ ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยมีความรู้สึกเสน่หาจะสามารถตอบสนองต่ออารมณ์เร้าในตัวเขาได้ถึงขนาดนี้

           ร่างเล็กบิดส่ายหอบกระเส่า เลื้อยหนีแรงรุกเร้าจากเขาจนศีรษะชนติดกับหัวเตียงนอน มือยังคงผลักไสทุบตีเขาเท่าที่แรงจะมี...

"อื้อ!!!" เสียงเล็กเล็ดรอดผ่านไรฟันที่ขบกัดเข้าหากันแน่นเมื่อสองเต้าสล้างของหล่อนถูกเขารวบให้เบียดชิดเข้าหากันแล้วใช้อุ้งปากครอบครองอย่างกักขฬะจนผิวเนื้อของหล่อชื้นไปทั่ว จากนั้นก็ผละออกซุกไซ้ลงมาด้านล่าง สองมือยังคงนวดเฟ้นเต้างามด้วยความเสียดาย        

"ปาย...ฉันไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย...อืม..." ราวิน พร่ำเพ้อไม่เป็นศัพท์ โดยที่หญิงสาวเองก็ไม่ได้มีใจจดจ่ออยู่กับคำพูดของเขา สองมือน้อยที่เคยปัดผลักไสบัดนี้ได้แต่กุมหัวไหล่กว้างเอาไว้แน่นแล้วจิกเล็บระบายความรู้สึกแปลกประหลาดที่ค่อยๆ แทรกซ้อนเข้ามาในอารมณ์

           หล่อนไม่ได้ต้องการแบบนี้...

           "อืม...กลิ่นหอมอย่างกับสาวแรกรุ่น" มือใหญ่เลื่อนลงไปปลดตะขอกางเกงขาสั้นสีขาวที่หญิงสาวสวมอยู่แล้วร่นถอดออกด้วยความทะลักทุเล แต่มันก็หลุดปลิวออกไปจากตัวหล่อนอย่างรวดเร็วเหลือเพียงแพนตี้สีครีมตัวเดียวที่ยังคงปกปิดป้องกันหล่อนเอาไว้

           ซึ่งมันไม่ได้สาระคายต่อความหื่นหิวของราวินแม้แต่น้อย เขาลากลิ้นผ่านสะดือบุ๋มจนหล่อนหดหน้าท้องเคร็งเครียด แล้วซุกใบหน้าลงบนเนินสาวอวบอูมที่ยังมีใยผ้าบางๆ กางกั้นอยู่

           "อย่านะ...ไม่ใช่ตรงนั้น...ได้โปรดอย่าทำฉันเลย..." เสียงเล็กแหบเหวกระท่อนกระแท่นเอ่ยปรามการกระทำอันอุกอาจ ตะกระตะกราม สันจมูกคมโด่งจงใจชอนเข้าหารอยร่องผ่านเนื้อผ้าถูไถขึ้นลงกดเน้นตรงปุ่มเนื้อที่อยู่ด้านบนแล้วขยี้ถูจนสะโพกของหล่อนลอยรับจังหวะ

"ปละ...ปล่อย...อื้อ!!" องค์อินทร์รามือไปจับผ้าปูที่นอนเอาไว้กำแน่นดึงยับยู่ยี่ หล่อนเกร็ง...ไม่กล้าหายใจเมื่อถูกสัมผัสตรงส่วนพึงสงวนอย่างถึงเนื้อถึงตัว เรี่ยวแรงนั้นหดหายสูญสิ้น